WIE WORDEN ER RIJK?
Hiertegenover staat alleen een voos geble
ken geschreeuw van "Indonesiërs zijn commu
nisten" en "Nooit meer banden met het Oos
ten!"
We vragen ons af hoe intussen de Indo
zelf gerijpt is. Of hij zijn eigen denkmethode
kon ontwikkelen of nog steeds critiekloos met
de massa meedoet. Als redelijk en ruim denk
end mens kon hij ook als Amerikaan een nut
tige bouwsteen bijdragen aan verbeterde betrek
kingen tussen de westerse en de oosterse be
schaving. Want ook de U.S. kan met beter begrip
van de mogelijkheden van Azie een gezonder
economie ontwikkelen. Te gemakkelijk is nog
steeds de realiteit verstoordgewordendoor
politiek geschreeuw, heel vaak opzettelijk
overdreven om een zo groot mogelijk voor
deel te krijgen bij een toekomstig accoord.
Alleen achterlijke mensen "trappen hierin"
en schreeuwen braaf een woordje mee ...om
later beteuterd te kijken als opeens "vij-
andjes vriendjes worden".
Uiteraard zal het merendeel van de |ndo
gemeenschap nog een hele tijd "boos" blij
ven op Indonesië, terwijl intussen een kleine
groep pienterder mensen al lang de goede weg
zijn ingeslagen. Waar behoort U toe?
Onlangs heeft de Federal Reserve een on
derzoek gehouden in de U.S. onder de rijken
in Amerika. De resultaten zijn zeer leerzaam.
1. Rijken kunnen worden verdeeld in rijken
(verdienden jaarlijks 50.000 of meer) en
zeer rijken (verdienen 100.000 en meer).
2. De kleine man begint de ladder der rij
ken te beklimmen door resp. zijn geld te
steken in: aandelen, real-estate beleggingen,
en tenslotte in "bonds". Tenslotte wordt het
niveau bereikt dat acht van de tien rijken mede
eigenaar zijn van de zaak waar zij bij wer
ken.
3. Alleen rijke mensen worden rijker. Armen
(of gewone verdieners) blijven "arm" (eigen
lijk: bezitsloos").
4. Na een leven van werken slaagt slechts
de helft der armen erin om op zijn hoogst een
jaarinkomen bij elkaar te sparen. De rijken
verwerven zelfs 15 x hun jaarinkomen!
Wat leert de Indo hieruit? Wil de Indo in
Amerika werkelijk uit zijn kleine bestaan
komen, dan moet hij beginnen met aandelen te
kopen en grondbezit te verwerven. Sparen
helpt niet; daarvoor is de rente te klein en de
waardevermindering van de dollar te groot, om
nog te zwijgen van allerlei kleine en grotere
rampen die periodiek het spaarbezit aantasten.
Verder "verdoet" de Indo zijn geld met barang
voor het huis kopen (die slijt), eten en uitgaan.
Dan is alles "op" en kan hij "niets meer mis
sen". Het is duidelijk dat dat argument waar
deloos is. Amerikanen beginnen vaak net zo 4
klein als wij, maar dwingen zichzelf kleine be™
dragen te steken in aandelen. Zij die dat doen,
worden automatisch rijk. Wie het niet doen,
blijven "reddeloos" arm.
Een mogelijkheid om "er uit" te komen nu
is de onderneming "Indo Enterprises Inc.",
waar men geld bijeen brengt, waar men met
zijn neus bovenop zit en de investering waar
van men begrijpt (vreemde aandelen brengen
veel risico).
Tong-Tong durft met even grote zekerheid
te voorspellen (zoals ook inzake Indonesië
voorspeld is) dat als Indo Enterprises in
derdaad gaat "werken", positief succes voor
alle aandeelhouders verzekerd is. Wie met een
maandelijks bedrag van 10 kan investeren,
heeft meer oentoeng dan die met maar 5
deelneemt maandelijks. Het maandelijkse
"uitje" naar Disneyland, Las Vegas, etc. m
moet er dan af. Minder biefstukken en minder
fuifjes, maar na enkele jaren is tanggoeng
een bezit gevormd, waarbij de schade kan wor
den ingehaald en men bovendien "rijk" is.
Is dat niet een vaste regelmatige opoffering
waard? Schrijf aan Indo Enterprises Inc. om
inlichtingen (via dit blad). En vooral: denk
bij dit alles niet aan U, maar aan Uw kinde
ren die U straks niet alleen bezit nalaat, maar
ook een sterke "foothold" in dit nieuwe vader
land als behorende tot een zelfstandige klasse.
Want de tijd van zoetelijk leven met Paatje
Goebernemen is voorgoed voorbij! T.R.
