Zyn wy blind
Hoe lang moet het nog duren
voor onze ogen ook open gaan naar
de vele goede waarden uit onze
Indonesische afkomst, en die ons
vaak aangeboren zijn bovendien?
Laat ons nu niet redetwisten over
het gelijk van Tong-Tong. Wij heb
ben als maatstaf altijd alleen ge
kend: de stem van ons hart en de
verbondenheid aan onze afkomst.
Wie dit doet, kan nooit fout
zijn. Maar inderdaad: het kost je
vaatc veel "vriendschappen" en je
'moet er veel opoffering voor over
hebben. Edoch: het loont altijd
op langere termijn.
In het laatste nummer van de
(Saturday Evening) POST van 16
Mei kan men op pagina 26 een cu
rieuze foto zien: een gamelanor
kest bestaande uit bijna alle
maal blanke Amerikaanse studen
ten. Op de front row bespeelt
de professor in musicologie van
UCLA zelf de "rebab" (in het
bijschrift staat foutief "lute")
/\en zijn vrouw (een Indonesische)
^^danst een Javaanse dans.Schuins
achter de professor herkennen
wij Soesilo, een prominent stu
dent in de musicologie aan UCLA.
Als wij deze foto zien, denken
wij onwillekeurig aan het Ne
derlands gamelan-orkest van de
Leidse universiteit, ook hoofd
zakelijk bestaand uit blanke Ne
derlandse musici.
Vergelijken wij deze culturele
instelling met de houding die
in veel Indo- en Nederlandse
kringen bestaat tegenover de
Indonesische kunst, dan moeten
wij helaas vaststellen dat de
opvattingen in onze immigranten
groep plebejisch zijn: laag-bij-
de-gronds en onontwikkeld. Wij
trekken onze neus op voor Indo
nesische kunst en als we over
muziek praten, snijden wij bij
voorkeur op over Beethoven en
Bach (die we zelf niet kennenl).
Het is jammer dat de Indo-be
schouwing van Indonesische cultuur
typisch beinvloed schijnt te zijn
door plat-Nederlandse opvattingen,
die gebaseerd zijn op onvoldoende
scholing en standing.
Jammer, omdat vele Indische jon
gens en meisjes een natuurlijke
aanleg hebben voor Indonesische
muziek- en danskunst, waarmee zij
het ver kunnen brengen en b.v. als
danser in Amerika goed verdienen
kunnen.
Het is overigens nog niet te laat
Of in eigen kring of met Amerikaan
se studenten van UCLA of met Indo
nesiërs valt voor hen, die er toch
wel belangstelling voor hebben nog
veel te leren.
En zo wij het niet meer kunnen,
zeker onze kinderen. De grote mas
sa Indo's presteert op dansgebied
nog steeds veel te weinig, hoewel
zij physiek (fijner beenderstel-
sel en grote lenigheid) eigenlijk
erg veel mee heeft. In Nederland
zijn er slechts twee, die het ver
gebracht hebben: Indra Kamadjojo
op het gebied van Indonesische en
Indiase danskunst, en Milly Gram
berg van het Nederlands ballet.
Wie zal aan de Amerikaanse dans-
hemel eens nog heel hoog klimmen?
3
