NEW GENE
w
VOORRAADSCHUUR
EEN INDO IN STOCKHOLM
Wie geeft'mij het adres van Jeanne
Damwijk-Stok, wonend in Biak of
Hollandia OTTs het Manokwari?
Brieven aan:_L. Boon-van Zele
Karei v. d. Woestijnestraat 1 1
Amsterdam-W.
Transportonderneming
9
M
Hoofdvertegenwoordiger t
van de Ford-automobielen
en N.S.U.-motorrijwielen
Scooters en Bromfietsen
te Hollandia Noordwijk
G. J.
tuurwaarde van eerste orde, die het koloniale Ne
derland had kunnen gebruiken om tot een essen
tiëler vriendschapsband met de Indonesiër te ko
men, maar zij werd verguisd en vergeten.
In de dertiger jaren zat Fred Belloni in Holland.
Verder dan tot een enkele uitvoering voor het
KRO-orkest, gedirigeerd door Frits Hinze, kwam
het echter niet. In London dirigeerde hij het Co-
lumbia-orkest en genoot hij de medewerking van
Hollandse zangeressen als Sophie Haase-Piene-
man en Freddy van Kroon-van Drunen (waar ble
ven de Indische meisjes?!). Naast zijn muziek ont.
wikkelde Fred Belloni een andere liefhebberij,
waarin hij spoedig excelleerde: de kunstfotografie.
Als kunstfotograaf heeft hij van 1933 tot 1939 in
Den Haag algemene bekendheid genoten.
Daarna terug naar Indië, de oorlog, de kamptijd
en dan bij terugkomst in Holland de vergetelheid
van vandaag. Een vergetelheid die elk ander mens
tot dof pessimisme en een vroege dood zou
brengen. Maar Fred Belloni schijnt even onster
felijk als zijn kunst (die nu nog gehoord wordt in
Indonesië, Malay en Achter Indië!!). Zijn herin
neringen aan zijn geliefde Indië uit hij niet in
jammerklachten, maar hij verwerkt ze in steeds
weer nieuwere en mooiere composities, die hij
ijverig uitwerkt voor grote orkesten die niet
bestaan.
Want zijn Indische volk zit met een zuur gezicht
bij de radio en droomt van Drees-pensioen. En
voert niets uit. God sta ons bij. Wij zijn het volk
vóór wie en uit wie Fred Belloni eens zijn Ban-
dan Serenade componeerde, een lied dat gewijd
was aan ons vrije, rijke buitenleven achter Kam
pong Bandan, waar de echte Indische jongen met
disdain voor de wufte namaak-pret van Petit
Trouville zijn eigen vreugden hadt de geur van
alang-alang, het fluisteren van de klapperblade
ren in de wind, het daverende schot van de
Bayard, de bijtende mannelijke geur van karang
op de zeewind
Ah niet Fred Belloni is dood. Hij leeft eeuwig,
ma;r WIJ zijn dood. T]ALIE ROBINSON.
VOOR POSTZEGELVERZAMELAARS.
Ten behoeve van de kas van de -stichting
bieden wij te koop aan: één enveloppe „eer
ste dag van uitgifte" voorzien van afge
stempelde Nieuw Guinea postzegels voor de
„Lepra-bestrijding" aldaar.
Alsmede andere Nieuw Guinea postzegels.
Inlichtingen: Redactie „Onze Brug tel.:
63.77.86. Den Haag.
Er is geschreven over „An American in Paris",
,Een Hollander in New York", „Een Fransman
in London", waarom ook niet over „Een Indo in
Stockholm"? De lezer zal zien dat een Indo over
Stockholm anders schrijft dan een Fransman of
Nederlander. Hij heeft een typische kijk op het
leven, die onze kijk is. Wie onder onze lezers
brieven heeft van familieleden of kennissen in
San Francisco, Bahia, Sydney of Madrid, moet ze
ons toch sturen (schrappen wat té persoonlijk is).
U zult zien dat dit een bijzonder interessante ru
briek wordt, waaruit overduidelijk zal blijkeni een
Indischman is een Indischman, waar hij zich ook
bevindt op de aarde.
Hier gaat dus de eerste brief. De schrijver is stu
dent, die de kost verdient als „assistent-djongos"
in een restaurant, maar genoeg verdient om met
een vriend een kamertje te huren.
Hallo Tjih!
Ik ben werkelijk blij dat we deze kamer hebben
genomen, want de herfst is hier plotseling uit de
lucht komen vallen. Tegenwoordig is het hier
moordend koud, een wind vaak van windkracht
minstens twaalf en het regent hier veel. Nu ja,
we zitten lekker hoog en droog hier thuis en le
zen en vreten ons r.t. Wilfred heeft nu namelijk
ook een baantje bij de S.A.S. in het restaurant
waar ze de hap voor de vliegtuigpassagiers klaar
maken en de containers schoonmaken, die van de
reis terugkomen. Je gelooft werkelijk niet wat er
terugkomt en dan gewoon weggesmeten wordt:
kip (alleen de vleesrijke stukken dus de pootjes
en dijtjes) helemaal uitgebeend, karbonaden, liters
orange juice, koek, noem maar op. En dat neemt
hij dan mee naar huis. Hij neemt de veldfles elke
dag mee, vult hem daar met orange juice, dus
hebben wij nog vloeibare vitaminen bij de kip
ook. Alle tijdschriften die de reizigers daar mogen
lezen, worden op stapels gegooid en verkocht,
maar daarvóór heeft iedereen al uitgepikt wat hij
hebben wou en dat is voor ons: Life, New
Yorker, enz.
Ik heb zondag eens in Stockholm-Zuid geneusd
en wat zag ik daar? Lichtgrijs flanellen broeken
voor 12,50 kroon (ongeveer 9 pop). Ik de zaak
in en daar lagen ze gewoon op een stapel op de
grond gegooid. Ja, zei de kerel, dat zijn rotbroeken,
heel oud. Inderdaad oude snit, heel wijd en te
groot voor mij. Als je er één wilt hebben, zeg
het maar en ik koop. We kunnen ze wel laten
vermaken.
Wat de Zweedse taal betreft, de rotste die er is.
Wil ik nooit leren (misschien voor een paar
duizend wel). Maar mijn Italiaans gaat elke dag
'beter (De schrijver heeft Italiaanse vrienden, ook
student, ook assistent-djongos, - Red. O.B.). De
cheffin praat alleen Zweeds, dus vesta ik er geen
lor van. Ik laat gewoon één van die Italianen
alles in het Italiaans zeggen en dat versta ik dan.
Krankzinnig, maar op de een of andere manier
herinner ik me plotseling al het Frans dat ik in
die twee jaar geleerd heb op de HBS. Daardoor
gaat het misschien zo lekker met deze, taal. Ik heb
het adres van Sergio in Turijn en hij heeft gezegd
dat ik altijd bij hem kan logeren, als ik die kant
uit kom. Verder ook het adres van Don Franco
Molinero Gonzales in Madrid, maar die komt mis
schien nooit meer thuis zegt hij, want hij vindt
Spanje afgrijselijk. Ik heb net van hem een lekker
dikke trui en een paar schoenen overgenomen
voor 30 kronen (f22,—). Hij wil weer verder
trekken en dan moet hij zo weinig mogelijk bij
zich hebben; daarom zo goedkoop and be
cause I don't want to make a business of it).
Werkelijk meesterlijk, want mijn schoenen begon
nen al aardig te slijten.
Het Zweedse eten is ook één van de vieste die er
bestaan. Ik probeer het telkens weer bij de SAS.
Je mag toch zo maar nemen wat je lust, dus het
kost me geen cent, maar ik krijg vaak bijna geen
hap door mijn keel. Zo net heb ik een omelet met
vulsel geprobeerd. Het vulsel was een stijfselsoort
waarin visbrokjes zaten. Als dessert nam ik iets
lekker roods. Het bleek ook een stijfsel te zijn, nu
met een flauwe kersensmaak, afschuwelijk. Ik heb
het werkelijk niet opgegeten. Heb toen maar ka-
viaarsandwichcs genomen om bij de vis te blijven.
De meeste Bohémiens die ik hier ken, zijn eigen
lijk schijn-Bohemiens en gewoon waardeloze ke
rels, die alleen maar luxe willen leven zonder er
een klap voor uit te voeren. Interessant gekleed
en zo, maar lui en gemakzuchtig. Durven niks. Ik
denk dat het veel leuker is om te werken voor
jets dan zo maar iets te krijgen. Je werkt dan
voor een doel dat je graag wilt hebben of doen.
Ik vind het verd.leuk om in de vakantie te
werken en dan zo maar een tijdje in Frankrijk te
zitten zonder tegen iemand dankjewel te hoeven
te zeggen. Ik heb ook gemerkt dat het meesterlijk
is om dingen te kopen van je eigen verdiende
centen. Hierdoor heb ik ook plotseling gemerkt
dat ik eigenlijk niet goed met geld kan omgaan.
Je hebt hier op het ogenblik de „Realisation", de
uitverkoop. En dan kleren met zulke mooie
kleuren die je in Holland nooit zou kunnen
krijgen, tegen een belachelijke prijs. Ik heb nu
twee broeken en een Arabian blue sweater ge
kocht, alles samen voor f 35,En ook sokken
met kleurcombinaties, die je in Holland niet
krijgen kan. Ik moet nu wel oppassen, anders kan
ik niet naar Frankrijk. Ik denk dat ik hier blijf
tot eind september en dan even in Holland kom
en dan doorga naar Frankrijk.
Tjih, het wordt tijd dat ik ga ophouden, want
ik weet niks meer. Groeten aan de rest and keep
the sunny side up (if there is any sun in
Holland!). So long!
ROGER.
P.S. Waar blijven mijn sigarettenvloeitjes? Ik
snak weer naar een echte sigaret (Roger rolt ze
zelf - Red. O.B.). R-
Alles kan je hier krijgen. Ontjom, tahoe, kloewek,
asem. Je kan het zo gek niet bedenken of de
kruidenier heeft het en anders de drogist wel. En
elk van deze artikelen kan je alleen maar kopen
met tranen in je ogen want waar komt het van
daan? Grotendeels van Singapore. Drie en een
halve eeuw koloniale mogendheid en waar komen
je koloniale waren vandaan? Van de Engelsen,
van V'ie ze zeggen, dat ze Indië voor ons ver
knoeid hebben.
NatuurlijK. Holland is geen koloniale mogendheid
meer. Het is nog maar een steuntrekkers mogend
heid met eeit kastekort van pakweg 4,6 miljard.
Maar er zijn inch tropische landen waar de Hol
landers in hogt mate de baas zijn. Neem West
Indië. Wat kan jo daar al niet krijgen. Mangga,
Blimbing. Lobsters van bijna een meter en ga zo
maar door, maar wot daarvan komt hier? Wij
wachten natuurlijk eeiöt tot de Amerikanen het
recept hebben om die mangga in te blikken. Hier
in Holland ligt dat recept ook wel, maar wij heb
ben geen lef meer.
En Nieuw Guinea dan. Van hier tot Milaan, zo
groot is het gebied dat nog braak ligt, en dat
wacht op ontginning en beplanting met b.v. Pa
paja, pisang, ramboetan en nangka. Komt niets
van in. Geen geld? smoesjes. Geen lef, zeg het
maar.
En er zijn niet eens zulke grote tuinen nodig wan
neer je vandaar uit Holland zou willen voorzien
van kedelé of tjabe rawit. Maar in Nieuw
Guinea hebben ze nauwelijks genoeg om zichzelf
te voorzien. Hun tropische produkten, zoals
koffie en suiker komen uit Holland. Crazy ge
woon.
Het zou erg belangwekkend zijn te horen waarom
Nieuw Guinea zo armlastig is. Er zijn toch altijd
twee mogelijkheden voor initiatief. De eerste
komt van de regering, maar daarnaast moet er op
kleine schaal toch altijd nog veel initiatief van
gewone mensen mogelijk zijn.
En waar bliift dat? Het is allemaal zeer vreemd.