odó ^eóchenk
De dag is een geschenk van God, je
moet direct trima als HIJ geeft. Je mag
Hem toch niet laten wachten! (TT nr.
10, Bij de voorplaat).
Toen ik die regels las dacht ik: ,,Zou
die Opa misschienEn mijn ge
dachten gingen terug naar een vacan-
tie doorgebracht in het bungalowbedrijf
Ngadiwono boven Tosari.
Manager was Bep Wilmink, een blonde
reus die tevens een geweldige kok en
bakker was. Dagelijks schotelde hij
ons complete menu's voor en 't brood
(ook krentenbrood) bakte hij zelf. Zijn
spekpannekoeken waren overheerlijk.
Ik heb nooit van spekpannekoeken ge
houden, maar zoals hij ze maakte heb
ik ze nooit meer gegeten.
Op het front van de open haard stond
met grote letters „Carpe Diem" (be
steed de dag) en elke nieuwe gast ad
viseerde hij dan ook om de dag (goed)
te besteden. Misschien bedoelde hij
wel om de dag niet slapende door te
brengen.
Een vacantie op Ngadiwono betekende
wandelen en paardrijden in de naald
bossen van het Tenggergebergte en
De Batok, de Bromo, en op de achtergrond de Smeroe.
(Foto: H. Bongers)
TINI hebben. We hoeven niet aan de
monstraties mee te doen om gelijke
rechten te verkrijgen. Op het ogenblik
vindt men de Indonesische vrouw in
haast elke funktie, ook in de rege
ring."
Met vuur gaat ze verder: "Jammer dat
vele Indonesische vrouwen "Modern"
niet juist weten toe te passen. Modern
is relatief, dat heb je in alle tijden. Hier
wordt vaak iets uit het Westen als
modern aanvaard. Velen hebben het
ideaal de westerse levenswijze te vol
gen. Volgens mij, kan je je volgens de
westerse mode kleden, aangepast aan
het oosterse leven. Ik zelf als iemand
van de jongere generatie, moet selec
tief zijn in het aanvaarden van wes
terse invloeden. Ik ben er van over
tuigd dat Kartini de vooruitgang van
de Indonesische vrouw wenste, maar
niet ten koste van de persoonlijkheid
als oosterse vrouw."
Tot slot ontmoet u een buitenlandse
dame: Mrs. Rajem Justin, uit Sri Lang-
ka. Ze woont in een groot huis aan
Jalan Lombok. Haar man is direkteur
van een firma, ze hebben twee kinde
ren. Ze woont vier jaren in Jakarta en
vindt het hier prettig. Volgens haar is
het klimaat hier haast het zelfde als in
haar geboorteland. De Indonesiërs
vindt ze erg vriendelijk. Zelf is ze lid
van een damesclub de "Ramashinta
Club", maar haar kinderen kunnen zich
moeilijk aansluiten bij de Indonesische
kinderen.
Terwijl we spraken kwam het meisje
even wat vragen en Mrs. Justin praat
te nogal goed Indonesisch. Ik vroeg
haar toen of ze van Indonesische
voettochten naar de Zandzee en de
Bromo, met als grootste attractie:
Zonsopkomst op de Penandjaan, het
hoogste(??) punt op de westelijke
oever" van de Zandzee.
Dat zouden wij met acht gasten van
het bungalowbedrijf gaan "beleven".
Vertrek om 2 uur 's nachts bij afne
mende maan en heldere hemel en aan
komst om 3 uur bij een klein houten
gebouwtje, waarschijnlijk van de vulka-
nologische dienst. Op een plankje
stond 7777 en iemand zei: „Hoogte
7777 voet".
In de maneschijn zagen wij in het oos
ten de silhouetten van de Smeroe, de
Bromo en de Batok, met daarboven wat
wolkenslierten en schaapjes-wolken.
En toen we naar de oostelijke hemel
tuurden, zagen we bijna gelijktijdig een
lichtstreepje, toen nog één en nog één.
Was het ourper, paars, rood, groen,
geel of oranje? We wisten het niet
meer want telkens veranderden de
kleuren. Van al die prachtige kleur
schakeringen kun je geen beschrijving
geven. In stille bewondering keken wij
naar het werk van „de Grootste Schil
der aller tijden" die als met een reus
achtig penseel de prachtigste kleuren
op de wolkjes toverde. En telkens weer
een andere kleur totdat de kleuren
oranje en rood de overhand kregen. We
konden toen meer van de omgeving
zien. De Batok met zijn „groeven", en
de Bromo met zijn rookpluimpje en
daarboven het mooiste schilderij van
een zonsopkomst dat ik ooit gezien
had.
In ons gezelschap bevond zich een
kunstschilder die ijverig begon te
schetsen. Op mijn vraag of hij een
zonsopgang ging schilderen antwoord
de hij bevestigend en voegde er bijna
eerbiedig aan toe: „maar zoals HIJ kan
ik het niet hoor!!"
Zou die opa ook een keer vanaf de
Penandjaan een zonsopkomst bewon
derd hebben? Want als je zoiets moois
gezien hebt, ga je net als hij denken:
„De dag is een geschenk van God...!"
Th. K.
kost hield. "O, ja. Eens in de week
laat ik de kokkie Indonesisch eten
koken. Ik ben dol op ayam goreng".
"Welke Sri Langkase schotel is uw
favoriet?"
"Seeni Sambol, een soort rijstschotel,
met santen gekookt en diverse krui
den. Dit wordt met gezouten vis en
kruiden gegeten.
Mevrouw Justin heeft het thuis druk
met haar huishouden en de kinderen.
Vaak ontvangt ze haar landgenoten.
Thuis helpt ze haar man met admini-
stratiewerk.
Naast haar bezigheden heeft ze toch
nog tijd om af en toe badminton te
spelen met haar kinderen. Het hele
gezin is Katholiek. Voor je het huis
binnenkomt zie je boven de voordeur
een mooie Christus-afbeelding.
E. SUNDAH
12
