DOES TRAVEL SERVICE BA.
Ons programma 1978 met verzorgde reizen
naar INDONESIË is verschenen:
20 dagen Java-Bali 3030,
24 dagen Bangkok - Java - Bali - Singapore3570,
27 dagen als 24 daagse reis plus Celebesf 4350,
29 dagen Singapore - Sumatra - Java - Bali - Bangkok f 4850,
En niet te vergeten het individuele MELATI-programma
Vraag nu de folders aan bij de heer Soebroto of de heer Ling.
Van Woustraat 115 - Amsterdam - telefoon 020-73 21 38 76 30 63
lid ANVR en IATA.
met een Engelse scheepsemployé fox
trotte. Ik droeg hem heimelijk lang
niet zo'n kwaad hart toe als mijn
schampere opmerkingen deden ver
moeden. Na afloop kwam hij op me
toe: "De baas verdeelt de bloemstuk
ken. Deze mand met rode rozen heb
ik voor u veroverd. Mag ik u thuis
brengen?" Ik zei genadig ja maar
zweefde! In de auto een beetje flirten,
woordenspel: "Heb ik model gestaan
voor die Paul Iffelingh uit de Pauw?"
"Huh, belachelijk! Toen ik dat schreef
zat u nog hoog en droog in het kikker
land." Hij zette me correct af bij ons
thuis mèt de mand rode rozen.
Twintig jaar - dan zweef je, in die tijd
tenminste, gauw op de toppen van
"het geluk".
Maar de nieuwe zakelijkheid hernam
snel zijn rechten. Ik was de volgende
dagen weer secretaresse, hij tweede
man. Ik zat aan mijn bureau copie-
boeken af te checken die de oppasser
daar had neergelegd.
Plotseling hoorde ik een stem, gebie
dend en duidelijk:
"Kind, sta onmiddellijk op en ga naar
de archiefkamer!" De stem van Wim!
Het liep me koud over de rug maar
ik gehoorzaamde terstond zoals ik dat
bij zijn leven zelden had gedaan. Als
ik in de archiefkamer moest zijn, nam
ik er altijd een paar momenten af om
stenografisch invallen voor mijn nieu
we boek te noteren. Maar nu had ik
er niets te maken. Inplaats van inval
len stormden herinneringen op mij af.
Diezelfde stem die ik daarnet gehoord
had: "Ma, dat kind ziet eruit! Was je
handen!" Ik stribbelde tegen, modder-
taartjes bakken was zo'n heerlijk be
drijf. Eén broederhand omvatte mijn
beide vuile knuistjes, de andere boen
de ze boven de lampetkom .schoon
met geurende zeep. "Kind, wég met
dat boek! Voor véél oudere meisjes."
Ik trommelde woedend op zijn borst
met beide vuisten. Bij mijn oudste
broer, Jan, die ik afgodisch vereerde,
had ik zoiets niet gewaagd. Jan was
drager van de mooie H.B.S.-pet, vol
waardigheid, wijsheid en rust. Kei in
geschiedenis en Engelse literatuur.
Bracht grote foto's mee van het leslo
kaal tijdens "natte his" (natuurlijke
historie) met de Semarangse H.B.S-
ers geschaard rondom een griezelig
skelet. Wim was Muloscholier op rol
schaatsen, tien voor Nederlands;
bracht grote foto's mee van het voet
balelftal waar hij deel van uitmaakte.
Tijdens die vakanties beefde ik als
een broederlijk gesprek een onver
wachte wending nam.
De stem van daareven: "Met jouw
capaciteiten moet je meer wagen!"
"Dat zal een dichter-dromer mij ver
tellen!" Gevaarlijk langzaam kwamen
ze dan uit hun stoelen omhoog en
vlogen elkaar aan. Anders was het
altijd: "Pas op, het kind luistert!" nu
zagen ze mij niet eens. Ik sloop naar
buiten en staarde naar de lila berg
keten met op de voorgrond het frisse
groen van de theestruiken. Op ge
vleugelde voeten rende ik weer naar
binnen, als ze zich hadden verzoend.
"Kind, hier heb je een boekje zelfstu
die stenografie Prins van Leeuwen."
Toen ik examen daarvoor moest doen
logeerde ik de avond tevoren in zijn
pension. Ik was inmiddels zeventien
en hij corrigeerde me: "Veel te veel
bedak, je ziet er uit als een pierrot."
Nam me mee naar Helena van Troje,
een van de laatste stomme films en
daarna met een vriend naar de soos.
"Als ik het aan haar overliet, zat ze
nu nog te studeren." Ik bleek bij
thuiskomst mijn stem te hebben ver
loren. Hoe nu morgen met het monde
ling! Bij het krieken van de dag werd
er aan mijn deur geklopt. De djongos
met een groot glas "kwast" (citroen
sap met suiker). "Toewan moedah bi-
langIk slaagde met glans bij de
zusters Ursulinen. "Er staat al een uur
een jongeman met een fiets aan de
poort op je te wachten." "Mijn broer
Wim! Pirn, Pim, geslaagd!" Ik zwaaide
met mijn diploma. "Zo", zei hij laco
niek. "Nu gaan we Pa bellen."
Ach, die stortvloed van herinnerin
gen! "Werk toch mee aan het Nieuws
van den Dag, kind" en ik deed het
jaren. Met Wim was er nooit rust. Hij
activeerde, hij dwong je tot uitbuiten
van je vermogens, zelf altijd in de
weer. Dit brok onstuimig leven hadden
we aan het graf moeten afstaan. Maar
hij leefde dus voort? Wat had hij me
willen zeggen met dat dwingende be
vel naar de archiefkamer te gaan?
Hulpeloos keek ik er rond.
De deur werd opengerukt. Een doods
bleke tweede man stond me met ge
sperde ogen aan te kijken. "Is u hier
we zoeken u overalkomt u
eens mee naar uw bureau!" Hij trok
me als het ware het vertrek uiten
het volgende ogenblik zag ik een
puinhoop waar mijn bureau had ge
staan. Een enorm blok beton was uit
het splinternieuwe plafond naar be
neden gevallen. "Als u daar was blij
ven zitten was u nu dood geweest!"
zeiden ze in koor.
Later bleek dat een constructiefout
van de architect door de driftige baas
onbewust aan het licht was gebracht.
Toen hij weer eens een deur dicht-
knalde omdat de mysterieuze lach van
een employé hem niet aanstond, was
er een barst ontstaan. En die barst
was nu tot een breuk geworden.
Hevige consternatie thuis, mijn vader
razend om het gevaar waarin ik had
verkeerd. Mijn oudste broer die veel
over SPR gelezen had (Society for
Psychical Research) keek nadenkend.
Mijn moeder snikte: Lieve PimZe
herinnerde me aan het gedicht dat hij
haar gegeven had toen ik twaalf
werd. "Als ik eens niet meer zijn
zal, laat het zusje mij dan gedenken."
Ik gedenk hem elk jaar. Als de vlag
gen wapperen op de 5e mei denk ik
aan een veel vroegere 5e mei. Na
hem stierven duizenden jonge mensen.
Bevrijdingsdag heeft voor mij een
dubbele betekenis. Uit het leven
werd hij in het verre Indië bevrijd om
een hoger leven in te gaan.
Diezelfde avond van deze wonderlijke
dag schreef ik spontaan een gedicht.
"Nu jouw hand mij aan de dood ont
trok, werd ik mij bewust van je voort
leven."
Op 27 januari ging tot onze droefheid nog
onverwacht van ons heen, mijn geliefde
vrouw, onze lieve moeder, behuwd-, groot-
en overgrootmoeder
MARGARETHA ALFINA
PETRONELLA DE NOOY-OTTO
in de ouderdom van 83 jaar.
Bilthoven, J. A. de Nooy
Johannesburg,
(Z. Afr.) J. A. C. de Nooy
Th. H. de Nooy-van der Horst
Kerkrade, H. F. de Nooy
L. G. de Nooy-van Hamersvelt
Monrovia, R. de Nooy
A. C. de Nooy-Schulte
Rotterdam, M. I. A. Merkelbach-deNooy
J. W. Merkelbach
Klein- en achterkleinkinderen
BILTHOVEN, 31 januari 1978.
"Hobbemaflat" B 14. Hobbemalaan 24
Liever geen bezoek.
De crematie heeft in stilte plaatsgevonden
17
