(VI)
^herinneringen 3£etj
ONTRUIMING
BEGRAAFPLAATS
KOEALA LOEMPOER
Om waterswil
Wanneer ik nu de verkeersdrukte, zowel in als buiten de steden, op de Neder
landse wegen zie met de blijkbaar daarbij horende waanzinnige snelheden en
het toenemend asociaal rijgedrag dan denk ik met weemoed en meer terug aan
het verkeer zonder drukte uit m'n Indië-tijd en dan komen de herinneringen in
tomeloze vaart boven.
Zo herinner ik me dat het daar toen in
de steden en op de buitenwegen net
zo druk was als hier op de autoloze
zondagen van enige jaren geleden.
Natuurlijk is deze vergelijking naar de
andere kant op, wat overdreven, maar
het neemt niet weg dat je toen meer
weg dan auto zag. En zag je dan af en
toe een auto dan was het voor negen
tig procent zeker dat het een militaire
wagen was. En dat weet ik weer voor
honderd procent zeker want ik heb drie
dagen als chauffeur aan het verkeer in
Batavia deelgenomen.
Wat is drie dagen, zult u zeggen. Ook
niet de moeite waard om daar flink
over te doen. Inderdaad, U heeft gelijk.
Maar die drie dagen zijn voor mij on
vergetelijk geworden en dat maakt ze
tot een levenslange herinnering die
weer wel de moeite waard is. Oordeelt
u zelf maar.
Omdat ons bataljon nog in Nederland
zat en wij in Batavia maar in de weg
liepen, want er viel voor ons nog niets
te kwartiermaken, werd ons ploegje tij
delijk geplaatst in het bamboekamp
even buiten Batavia aan de weg naar
Tangerang. Een kamp, pas uit de grond
gestampt, zonder water en licht. Het
broodnodige water moest in Batavia
gehaald worden.
Nu leek me dat zo'n verkwikkende be
zigheid dat ik er geen enkele nattigheid
in zag om de enige en echte chauffeur
die we in ons groepje rijk waren ter
zijde te staan als de "verplichte" hulp
chauffeur. 1
Dat ik niet kon rijden was niemand een
probleem. Waarom ook. Aan de ver
plichting was voldaan enik hoef
de toch alleen maar naast de chauffeur
te zitten.
Voor mij was deze klus tevens een
wegrijden uit de dagelijkse verveling
waar ik nog niet zo best aan kon wen
nen. Later kreeg ik de verveling goed
onder de knie en kon ik er voortreffe
lijk mee opschieten. Na één dag hulp
chauffeur, kwam de niet voorziene nat
tigheid voor mij al boven water: de
chauffeur viel uit. Dus wat doe je om
waterswil? Je stort je alleen met de
ervaring van één kijkdag in het ver
keer van Batavia. Dat kon in 1946. Im
mers de tijd had in die tijd van Indië
ook een land gemaakt van onbegrens
de mogelijkheden.
Zo schokte ik dan met de waterwagen
het kamp uit de weg op richting tank
plaats en probeerde, zoals ik dat een
dag lang gezien had, dubbelklutsend
de versnellingspook in de juiste stand
te krijgen om op snelheid te komen.
Voor alle zekerheid bleef ik midden op
de weg rijden om enige speling naar
links en rechts te hebben wanneer ik,
en dat was nog wel eens nodig, m'n
ogen in de cabine nodig had om de
pedalen en de juiste versnelling te zoe
ken.
Op een moeilijk te nemen bruggetje na
was de route van en naar het kamp
vrij gemakkelijk te rijden voor me. Het
was recht toe recht aan met wat links
en rechts afslaan.
Bij dat bruggetje zat het me altijd te
gen. Als ik er op wilde rijden dan wa
ren er weer metershoge opgestapelde
manden, die in een evenwichtsritme
voortgepikold hetzelfde wilden.
En wat doe je dan als het bruggatje te
smal is voor z'n tweeën en je de piko-
ler een lang leven wilt laten leven? Je
mindert vaart. Dat vaart minderen kon
ik al blindelings, maar dat zachtjes
doorrijden tot het bruggetje vrij was
ging steeds de mist in. Ik behandelde
het gaspedaal dan zo stuntelig dat de
motor er ook geen brood meer in zag
en afsloeg. Het midden op de weg rij
den leverde geen problemen op. Zelfs
op het Molenvliet niet.
De chauffeurs die me daar links en
rechts passeerden keken me alleen
vragend aan. Ik trok dan m'n schouders
en gezicht in een trek van: "Sorry so-
bats. 't Kan niet anders." Begripvol
gingen dan de duimen omhoog. Bata
via aanvaardde m'n rijgedrag. Uit
dankbaarheid zal ik me dat altijd blijven
herinneren.
Vandaag de dag kwam ik met mijn rij-
prestaties geen stap verder in Neder
land. Ik weet zeker dat ik na een paar
kilometer door de helpende hand van
gefrustreerde medeweggebruikers het
ziekenhuis in geslagen zou worden.
Na die drie dagen vertoonde Batavia
weer een normaal links verkeer. Ik was
uit het stadsbeeld verdwenen om een
meer passende taak op het eiland On
rust uit te oefenen: Het bewaken van
Duitsers in zittende en liggende krijgs
gevangenschap. j. BLOKKER
"Je moet er mee leren leven", een
duivels alternatief. "Er mee kunnen
leven", een zegen.
J. BLOKKER
De Directie Algemene Zaken van het
Ministerie van Buitenl. Zaken verzocht
ons het volgende te publiceren:
Volgens het Min. van Buitenl. Zaken
te Koeala Loempoer, heeft de gemeen
te aldaar het voornemen de oude
christelijke begraafplaats, bekend als
"Venning Road Christian Cemetry" te
ontruimen.
Men wenst op de grond een Islamitisch
religieus centrum te bouwen. Hierbij zij
opgemerkt dat de begraafplaats grenst
aan de nieuwe nationale moskee.
Daartoe is men van plan de stoffelijke
resten op te graven, waarna deze ge
durende een periode van twee jaar
kunnen worden opgeëist. Vervolgens
zou de gemeente Koeala Loempoer de
overblijfselen op een door haar ge
schikt geachte plaats doen herbegra
ven. Eventuele grafzerken zouden e-
veneens gedurende deze periode van
twee jaar worden bewaard. Op de be
graafplaats zijn enkele Nederlanders
begraven, waarvan evenwel slechts de
namen en de grafnummers bekend zijn.
Verdere gegevens ontbreken geheel,
daar alle registers bij een brand vóór
de tweede wereldoorlog verloren gin
gen.
Evenmin zijn op Harer Majesteits Am
bassade te Koeala Loempoer nadere
gegevens omtrent betrokkenen be
kend.
Aangezien de stad Koeala Loempoer
thans 100 jaar bestaat en de docu
menten vóór de oorlog verloren gingen
moge worden verondersteld dat betrok
kenen tussen 1860 en 1940 hebben ge
leefd.
Wellicht is het mogelijk aan de hand
van de onderstaande namen na te
gaan of in Nederland nog nakomelingen
of familie van betrokken personen be
kend zijn en in het bevestigende geval
belanghebbenden erop te attenderen,
dat zij zich terzake tot het Bureau So
ciaal-Economische Zaken van dit Mi
nisterie kunnen wenden, (adres: Plein
23, Den Haag)
NEDERLANDERS
no. Naam Grafnummer
27 Henry Charles Mahrling 178
31 Agnes Grenier 182
123 Eugene Henry Herft 320
154 Mariah Mathilda Giffering 373
201 Victor Lembrugg 383
224 Henry Johnson 464
305 Walter L. Stork 678
383 James Hall Vandershaalen 1193
405 L. A. H. Kuelmans 1237
EURASIANS
26 M. L. Yzelman 174
87 Eleanor Lembruggen 259
197 Demzil Janz 518
279 Miss Hendrieks 574
341 W. J. Claessen 804
416 Margaure Stork 1263
21
