In memoriam André Niederer
RASA, SAJANG KENEH,
OMBAK POETIH, POETIH
F118
14
gewoon met ons mee en zat dus ook
derde klas. De Koek en Bouman zaten
er al, Dé de Wolff geloof ik ook. Met
z'n drieën, De Frémery, André en ik
zijn we er toen naar toe gereden: 18
gulden retour! Het was stampvol, het
was een nachttrein en we hebben moe
ten slapen in de gang. Voor De Fréme
ry hadden we een plaats veroverd en
die heeft nog gewoon kunnen zitten
en suffen met de voeten op de bank
tégenover hem. Toen we de andere
ochtend aankwamen zijn we meteen
tegenover het station op een terrasje
gaan zitten en koffie drinken om weer
wakker te wordenOok monde
ling kreeg ik een fraai verhaal te horen
hoe het gezelschap op een zeker mo
ment Dick Apontoweil, die nauwelijks
Frans sprak, kwijtraakte in de Metro.
"Die vent zien we nooit meer terug"
schijnt Dick van Driest toen gezegd te
hebben. Trein na trein hebben de
jongens afgewacht of Dick ooit weer
tevoorschijn zou komen. En plotseling
stapte hij zomaar weer ergens uit en
was weer terug. "Hoe heb je hem dat
gelapt?" Dick: "Ik ontmoet een vent,
spreek Frans tegen hem, zegt-ie:
Soedah, spreek jij maar Hollands..."
Letterlijk citeer ik nu een andere her
innering, die Charles me schreef: "Na
dat we bij de opening van het Neder
lands-Indische paviljoen waren ge
weest (in smoking in die tijd!), gingen
we met z'n allen naar een ander pavil
joen om te kijken naar een voorstelling
daar. We zaten of stonden, zoals het
uitkwam, te kijken, toen onze aan
dacht werd afgeleid door de komst van
een bijzondere vrouw. Opvallend niet
alleen doordat ze knap was, maar ook
ELECTRICALLY
RECORDED
■i.S '169
KRONTJONG ORCHEST
EURASIA
^*,1
door haar kleding. Ze droeg een
mooie, van voren laag uitgesneden
japon en had een soort tulband op.
Tot onze afgunst ging ze leunend te
gen een hekwerk staan, vlak bij Rein
Altman en Kees Bouman. Die twee ke
ken eerst gniffelend naar de anderen,
maar opeens stoven ze, duidelijk ver
schrikt, van haar weg. Kees zag het 't
eerst: hij zag een soort rimpeling, gol
ving op de rug van haar japon en toen
zagen ze beiden, bij haar boezem,
een slang te voorschijn komen. Met
een achteloos gebaar duwde de dame
de slang in haar japon terug. Op dat
moment stond ik vrijwel alleen! - We
geloven nog altijd dat het een recla
mestunt is geweest van een slangen-
bezweerster die in een ander paviljoen
optrad!"
Het einde van Eurasia.
"Hoe het terugliep en Eurasia tenslot
te werd opgedoekt weet ik niet meer"
schreef Freek de Koek in 1967 toen
hij 61 was.
Charles Monod (70) in 1978: "Ik heb
er geen idee van. Ik was actief in
Eurasia tot mijn terugkeer naar Indië
in 1936".
Jaap Rosenquist (79), ook in 1978: "Ik
ging in 1933 terug naar Indië en had
al drie jaar geen contract meer met
Eurasia. Het zal wel definitief afgelo
pen zijn in 1940 toen Nederland in de
oorlog betrokken werd".
Even onzeker als voorgaande citaten
zal mijn verhaal, mijn poging tot het
schrijven van een stukje geschiedenis,
moeten eindigen.
Besluit.
Natuurlijk kan ik reacties verwachten.
Niet alleen van mensen die zich, na
het lezen van dit verhaal, nog iets
naders herinneren over Eurasia en mij
dat willen vertellen - ik houd me er
zéér voor aanbevolen - maar ook van
krontjongliefhebbers die een band of
cassette van mijn platen willen heb
ben.
Alle mensen moeten mij schrijven. Niet
opbellen! Ik heb aan zo'n telefoontje
namelijk een dwaze herinnering. Één
maal werd ik 's avonds om elf uur op
gebeld door iemand die me allerlei
verwarde informaties verstrekte. Ik
heb dat telefoontje naakt en nat, weg-
gerènd vanonder de douche, aange
hoord. - Krontjong is goed, Eurasia is
beter, maar mijn gezondheid is best! -
Schrijven dus, een kaartje is voldoen
de.
Op 18 november j.l. is op de leeftijd
van 68 jaar in zijn woonplaats Amster
dam overleden André Niederer, de
destijds in het voormalige Nederlands-
Indië zo populaire omroeper van de
"Bataviaansche Radio Vereniging"
(B.R.V.) Hij was getrouwd met de in
1961 overleden Tatie Broekhuizen, die
in het vroegere Batavia met haar ar
tistieke broer Chris een gevierd dans
paar vormde.
André Niederer was zo niet de eerste,
dan toch één van de eerste radio
omroepers in ons vroegere Indië. Vele
ouderen onder de gerepatrieerden uit
dat land zullen zich zijn opgewekte
stem en vrolijke aankondigingen nog
wel kunnen herinneren
André was een man vol humor en
levensblijheid. Mijn vriendschap met
hem dateert uit de tijd, dat ik geregeld
als pianist en later ook met het dans-
orkest "The Silver Kings" voor de
B.R.V.-microfoon optrad. Het is een
blijvende vriendschap geworden.
Door de oorlog is aan het bestaan van
de B.R.V., waaraan André zijn hart
had verpand, een eind gekomen. Ook
hij moest uiteindelijk het land, dat hij
zo innig lief had, verlaten.
In Nederland had hij graag weer ra
dio-omroeper willen worden, doch dit
is hem, tot zijn grote spijt, niet mogen
gelukken.
Hij heeft toen zijn broodwinning moe
ten zoeken in een normale kantoor
baan. Op bewonderenswaardige wijze
heeft hij zich aan deze omschakeling
weten aan te passen. De laatste jaren
is zijn gezondheidstoestand langzaam,
maar zeker achteruit gegaan. Zo
moest hij een been verliezen.
Tot het laatste toe bleef hij echter
opgewekt en vrolijk. Alleen de dood
heeft zijn onverwoestbare humor kun
nen doen verstommen.
Ik ben ervan overtuigd, dat ik namens
de vele vrienden, die André had,
spreek, als ik de Almachtige vraag,
zich over hem te ontfermen en zijn
kinderen en kleinkinderen de kracht
te schenken dit voor hen zo zware
^Yïluzieb brengt geen verandering in
de geóteldheid van onze ziel; zij doet
onó voelen wat wij denben.
(^omtevóe ^Diane
André Niederer
verlies in berusting te dragen.
Rust in vrede, beste André.
CHARLIE OVERBEEK BLOEM
RECTIFICATIE
In het artikel "De Militaire traditie"
(Moesson no. 9, pag. 3) moet staan
i.p.v. "neklamp" "neklap".
