1
Rini Carpentier Alting
Casa Koetjing (XIV)
Lieve Caroline,
Hoe is het met jullie allemaal, het weer en aller gezondhedens? Vanuit Holland
bereiken ons steeds de meest droeve berichten, iedereen is ziek, moe, bossèn,
of in het gunstigste geval, gewoon maar gek. We voelen ons dan ook wel
een tikje schuldig, want nu ik dit schrijf is het al over het midden van januari,
zacht, 10 graden C. somber en regenachtig. Tony is juist geweest en heeft
immense bossen Mimosa en Jonquilles meegebracht, van die zeer sterk ruikende
kleine narcisjes. Alle vazen zijn ermee gevuld, alle kamers ruiken hemels. Zo
ook de eetkamer, waar ik zit te tikken, omdat het er lichter en warmer is; en
nóg wat: als het buffet opengaat ruik ik nog de spekkoek, die er stond, maar nu
helaas op is. Ja, het pakje is weer gekomen, ongelooflijk, wat een zaligheid I
Buiten bloeien, wat vroeg dit jaar, de
duizenden amandelbomen, alle heuvels
en dalen zijn overwaasd met de teer-
witte en roze sluiertjes tegen de ach
tergrond van het prille groen van jong
koren, of het roodbruin van de versge
ploegde vochtige aarde. Met de be
wolkte luchten steken de bloesems
soms prachtig af tegen het grijs. Mal-
lorca is op haar mooist en het ruikt
zalig naar regen, rook van houtvuur
en allerlei bloesems.
Ondanks dit sombere weer is er eigen
lijk geen tijd voor typische winterklus-
jes binnenshuis, want in de tuin is bij
zonder veel te doen. Ook het onkruid
steekt de kop weer op, maar we zijn
nu nog vol optimisme dat we het dit
jaar letterlijk tot onder de knie kunnen
houden. Liefst zou ik een zeis willen
hebben en ermee om leren gaan, maar
Hendrik wil er (nog) niet over horen.
Er wordt druk geplant, overgeplant. Om
de een of andere reden wordt het ge
cultiveerde tuinareaal steeds groter,
het neemt zelfs onrustbarende propor
ties aan. Het schijnt mijn schuld te zijn,
want ik kom altijd met van die hele
goeie, nieuwe ideeën, zie je?
Zo ook gisteren, zou een proefzaai-
bedje voor gras patjollen. Helaas ont
aardde het weer in een boel werk voor
Hendrik, want evenals hij indertijd,
hakte nu ik de plastic buis van de tuin-
waterleiding aan barrels, die afgelopen
zomer door nijvere handen is aange
legd. Ben ook bezig met het graven
van een vijver, elke dag een paar em
mers aarde wegwerken. Tegen het
eind van het jaar is het wel klaar en
hebben we dus ruim de tijd om erover
na te denken hoe het moet worden,
met hoeveel watervallen en zo
Over visjes hoeven we het niet te heb
ben, met al die kattenl
Laatst hebben we iets erg grappigs
ontdekt. In het krantje staan altijd ad
vertenties van het Guitar Centre in Pal-
ma. Het is gevestigd in een oud pand
in de benedenstad en er worden ge
regeld concerten gegeven, waar zeer
beroemde artisten uit alle landen
meestal klassieke muziek ten gehore
brengen. Er is erg veel belangstelling
voor.
In de ruimten van het Guitar Centre is
iedere zaterdagmiddag iets heel unieks
te doen. Dan kan men gaan luisteren
naar de MMC, dat is de Mallorca Mu
sic Club. Het is toegankelijk voor ie
dereen, tegen een klein entree, dat ten
goede komt aan liefdadige instellingen
op dit eiland. Er wordt muziek gemaakt,
voorgedragen, gezongen door iedereen
die wil en iets kan, iets te bieden
heeft, amateur of professional of ge
wezen beroemdheden op muzikaal ge
bied. Zo kan het je overkomen dat een
beroemde pianist uit een wereldver
maarde Amerikaanse band achter de
piano plaats neemt en puur voor zijn
plezier, en dat van anderen, de ver
rukkelijkste melodieën ten beste geeft.
Of, dat zijn indertijd al even bekende
echtgenote die heerlijke, onsterfelijke
songs zingt. Dan voel en hoor je de
stil. Jammer.
Er traden ook twee alleraardigste A-
merikaanse jongelui op. Hij met een
guitaar en zij begeleidde hem met een
goede stem en een tamboerijn. Ze
brachten een kostelijk liedje over een
soldaat, die ten strijde moet trekken.
Onderweg gaat hij in een bar wat drin
ken en ontmoet daar een juffrouw, die
hem adviseert: blaas de TV op! Ver
brand de krant! Eet perziken en vind
Jezus op je eigen houtje! En ziet: they
blew up the TV! Burnt the paper! Ate
peaches and found Jesus on their own.
Ze kregen kindertjes en ook die Blow
up the TV! etc. Kostelijk gebracht en
de moraal stemde tot nadenken. Enig!
Ernie Woisky is een belangrijk persoon
en ik meen de organisator van de
MMC. Hij begeleidde bijna iedereen
op een soort bas, gemaakt van een
wasteil, een stok en een snaar, alles
keurig in rood en geel geschilderd en
met een bijzonder fraaie klank! Andere
belangrijke man is Brian Campbell-
Kemp, een soort spreekstalmeester,
die een zeer, zeer hoogstaand Engels
grote klasse van deze artiesten. Of er
komt een tienjarige knaap, met een
gigantische guitaar, die geheel en al
uit het knappe koppie stukken van Se
govia laat horen, of zijn eigen compo
sities. De fijne kinderhanden met de
spitse vingertjes dribbelen over de
snaren, terwijl het snoetje een en al
concentratie is, de zaal doodstil. Pas
als het stuk uit is en de mensen ent
housiast klappen en roepen, speelt een
met moeite bedwongen lachje over Se
bastians gezicht. Sebastian is wel de
jongste uitvoerende artiest, aangezien
het merendeel bestaat uit mensen die
indertijd hun sporen hebben verdiend
en hier van hun rust genieten-'oude
dag' over het algemeen nog niet, ze
zijn net even over middelbaar heen.
Toen we die zaterdagmiddag, vlak voor
Kerstmis, naar de MMC gingen waren
de zeer ouderwets ingerichte ruimten
al behoorlijk vol belangstellenden van
allerlei slag en leeftijd. Dichtbij ons
hoorden we ineens zuiver Nederlands
spreken door een aantrekkelijke dame,
die Irma de Vries bleek te heten en
een nichtje van Ernie Woisky is.
Zij speelde Nederlandse Kerstliedjes
op de piano. Ergens in een hoekje
klonk 'n heldere, maar schuchtere lieve
stem die in het Nederlands meezong.
Toen iemand van de MMC naar haar
toeliep en haar aanmoedigde naar vo
ren te komen, zei zij de woorden niet
helemaal te kennen en zweeg helaas
laat horen. Voor zo ver ik weet draagt
hij wel eens voor, maar deze middag
was hij veel te druk in de weer in zijn
rol als Kerstman, zonder baard.
Tegen het einde, om 7 uur, begon ie
dereen te juichen en kwam er een
man met een elektrische guitaar bin
nen. Alle aanwezigen bijzonder ent
housiast, iedereen riep: 'Manoio, Ma
noio!' Mevrouw de Vries vertrouwde
me desgevraagd toe, dat hij de be
roemdste jazzguitarist van Spanje is,
misschien wel van de wereld. Manoio
speelde naar hartelust, begeleid door
een van de aanwezigen en Ernie Wois
ky met zijn bas. Het was een grote er
varing en een verrukkelijke middag,
voor herhaling vatbaar.
Dit genre muziek ligt ons nu eenmaal
meer dan alle pop en die eindeloos
herhaaldé kreten, die geslaakt worden
bij een zeer simpele drens-dram-dreu-
nerij. En dan al die enge wezentjes in
glimmende, nauwe pakjes, waar hun
vormen zo goed in uitkomen!, met een
kettinkje om, die daar zwetend staan
te wiebelen en soms van die spas
tische bewegingen maken.
Vroeger zag je die dingen alleen onder
een microscoopTegenwoordig
voeden ze ze op, kleden ze aan, zetten
ze voor de camera. Gewoon doortrek
ken is er niet meer bij, hoor!
Zeg, dit was het dan voor vandaag,
so long, groetjes,
RINI
6
