MET ÉEN SCHOT
Poïrrié
Aan Surabaya bewaar ik de prettigste herinneringen van mijn jeugd, waar we
o.a. in de Stipriaan Luïciusstraat (Patjar Keiing), Kempeesstraat en later in de
Prinsesselaan (Sawahan) gewoond hebben. Heel vaak zwommen we in het ri
viertje achter de bioscoop bij Patjar Keling, meestal tussen de faecaliën door
die een tiental meters verder gelost werden. In Sawahan waar ik nog op de
K.E.S. gezeten heb trainden we geregeld op het Don Bosco voetbalterrein,
helemaal op het eind van de Prinsesselaan, haast buiten Surabaya in die tijd.
Eén voorval uit m'n jeugd zal ik nooit vergeten.
Wij waren in die tijd, omstreeks 1942-
'43, jongens tussen 12 en 14 jaar, mees
ters in het schieten met de katapult.
Menige djoan (groene duif) is met een
kop of borstschot omlaag gehaald.
In warm water ontveerd, ingewanden
eruit, met wat asam en zout behan
delen en dan ge-goreng tot helemaal
krokant, met warme rijst en verse ge-
oelekte sambal. Een delikatesse van
de eerste orde!
Zelfs een glatik werd in z'n vlucht wei
eens neergehaald om te laten zien hoe
"goed" we waren. Nou in de Jappen-
tijd moesten we ook zo nodig "jagen".
Lood om kogeltjes te gieten werd
meestal van het dak van oude huizen
gejat en tot cm ronde kogeltjes ge
goten. Tijd van aktie, meestal tussen
2 en 4 uur 's middags als we eigenlijk
moesten slapen. In één van de tuinen
van die grote huizen langs de Brantas,
was dat niet Kajoon, stonden een aan
tal waringinbomen waar de djoan zich
bij voorkeur ophield, en er was nie
mand in de bewuste tuin te bekennen.
Wij waren met z'n vieren op twee
fietsen, m'n jongere broer Ferry, Frans
Jonas, ikzelf en nog een vriend wiens
naam ik kwijt ben.
En ja hoor, een djoan in het topje van
de boom, haast niet zichtbaar, zou
door Frans omlaag gehaald worden
omdat hij de beste van ons allen was.
Het eerste het beste schot was meteen
raak, maar toen brak ook de hel los...
Want zo'n neerstortende groene duif
maakt een hoop herrie bij het vallen
langs al die bladeren, grrrzek, grrrzek,
grrrzek en dan gedeboek op de grond,
...en op dat zelfde ogenblik sprongen
een paar Japanse schildwachten, die in
de koelte van de waranda vanwege de
hitte midden op de dag, zaten te dut
ten, overeind en kwamen wakker ge
schrokken al schreeuwend op ons af.
Het bleek 't huis te zijn van een hoge
Japanse officier. En wat we nou net
niet moesten doen, deden we in de
paniek-situatie die toen ontstond, we
liepen hard weg, sprongen op onze
fietsen en zoals dat toen ging "dub-
beltrap", dus ook degene die achter
op zat meetrappen, en zo hard moge
lijk wegfietsen.
Maar in onze schrik hadden we buiten
de waard, in dit geval de Jap gerekend,
die een meester op de fiets is. Ze
hadden toch bij hun landing vanuit de
lucht, tijdens hun dropping buiten Su
rabaya, een vouwfiets bij zich waarmee
ze in no-time heel Surabaya bezetten?
Dus op die kleine fietsen kwamen ze
razend snel dichterbij en toen ge
beurde het. Bij het nemen van een
bocht slipte onze fiets door de grote
vaart die we hadden en we smakten
beiden op de grond. Gelukkig had ik
nog de tegenwoordigheid van geest
om in een fraktie van een seconde,
langs de kant van de straat op de
grond te gaan zitten (iets wat die Jap
pen net niet konden zien, omdat we de
hoek om gezeild waren) en net te
doen alsof ik er niets mee te maken
had, terwijl mijn mede-fietser over de
muur (een laag muurtje) sprong en
zich in de mandikamer verstopte. Daar
hebben ze hem later gegrepen, terwijl
ze mij met rust lieten in de veronder
stelling dat ik er echt niet bij hoorde.
Ferry en Frans Jonas werden enkele
straten verder gegrepen en met de no
dige meppen links en rechts naar de
bewuste officiers-woning gebracht.
Toen de kust veilig was kwam ik over-
Sorry meneer, ik dacht dat U een
Kalong was.
eind en via een omweg over Kaliasin
kwam ik weer terug aan de andere
kant van de kali Brantas, waar ik van
uit de overkant het verdere gebeuren
kon gadeslaan.
De drie gegrepenen werden elk aan
een boom vastgebonden, en zo klein
als ze toen nog waren, niet zo zuinig
afgeranseld met een stuk riem, wat
uiteraard gepaard ging met het nodige
gebrul.
Toen onze Jappen eindelijk uitgeraasd
waren kwam de hoge officier op het
toneel; naar ik later vernam om te
weten te komen wat de jongelui nu
eigenlijk in z'n tuin moesten.
In eerste instantie dacht hij dat ze in
brekers waren en dan zou het er
slecht voor ze uitzien. Toen ze hem
vertelden dat ze op djoan-jacht waren,
keek hij ze aan alsof hij zeggen wou,
"vertel dat aan je tante, maar mij maak
je zo iets niet wijs."
Totdat ze hem met veel moeite uitge
lees verder volgende pagina)
liiiiiiiiiiliiiiiiillllillllllililllilliliiiiliiiiiiiiiiiiiiiiiilliliiiiiiiililllillliliilillllillllliiiiliiiililliiiiiiliiiiiiiiiliiiiiiiiiiiiiiiiiliilliiiiiiilliiiilllliiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiliiiilllllilllllliiiiliiliiiiiillllilllllliiillliilliiiiliiiiiiiiiii
Voordeel van dit vergeldingswapen is, dat er altijd munitie is.
Je weet hoe hij meeleeft met
Starsky Hutch.
Kuituurbarbaar
6
