het huis en voor in de tuin stonden
verschillende gekleurde bougainvilles
die in de loop der jaren als een tros
bloemen op ons puntdak lagen. Achter
in de tuin stond een hoge waroe-boom
en boven in de takken had ik dan met
oude planken een Tarzan-nest ge
bouwd, en "Jane" zat op kostschool.
Ook hadden we verschillende gekleur
de oleanders en die roken zo heerlijk
en nog andere bloemen en planten en
rozen, hadden we in de tuin opzij van
het huis staan.
Ook heb ik meegedaan met een dui-
venrace. Ik had echte kampioenen van
de lucht. De grijze dat waren echte
postduiven. Ik heb daar ook veel ge
vliegerd, en glasdraad gemaakt, dat
spanden we tussen de tjemarabomen
voor ons huis, om te drogen. Ook heb
ik daar mooie siervliegers gehad zo
als een "cowboy" en een "staartvlie-
ger" met een staart van wel 5 meter
lang. Die werden allemaal gemaakt
door de werklui die bij mijn vader
werkten op Morokrembangan, het
vliegveld. Deze mensen ook brachten
trouw op oudejaarsdag wel krandjangs
vol met vuurwerk voor de sinjo. Er
waren er bij die zo dik waren als een
rol closetpapier en dat vond de sinjo
wel leuk natuurlijk, de hele avond
knallen en rentengans afsteken, hete
lucht-ballons oplaten en "doentjer" die
vlogen overal naar toe. Je liep de vol
gende dag tot je enkels in de snip
pers papier en dan kwamen ook
prompt alle mensen die bij mijn vader
werkten "slamat taoen baroe" wensen.
Ze kregen ook altijd wat te drinken en
te eten van mijn moeder. Onvergete
lijke tijden zijn dat toch geweest en
zo vlug voorbij allemaal. Als je dat zo
na jaren nog eens nagaat, wat een
lieve en goede mensen toch, die altijd
in hun eenvoud het beste met je voor
hadden, en altijd lachten en even
vriendelijk waren.
Ook de afstandsmarsen, die ieder jaar
gehouden werden, waren onvergete
lijk. Ik heb alle jaren meegedaan en je
deed er erg veel vrienden en vrien
dinnen mee op. De laatste 25 km wa
ren het zwaarst, doch als dan het mu
ziekkorps van de Mariniers weer be
gon te spelen was je weldra alle moe
heid weer vergeten en vloog je naar
de eindstreep, ondanks alle blaren die
je had. Je moest soms nog naar huis
lopen ook of gontjeng bij je sobat.
Ook met het huwelijk van Prinses
Juliana en Prins Bernhard in 1937 heb
ben we op het Perakplein onder lei
ding van mijn vader, die toen voorzit
ter van het Oranje-comité was, een
groot feest georganiseerd. We heb
ben in de maanden die hieraan vooraf
gingen, duizenden tulpen gemaakt, met
de hele buurt, van crêpe-papier, deze
op stokjes gestoken en toen geverfd
in de kleuren rood, wit en blauw. Daar
werd een bollenveld van gemaakt op
het Perakplein in de vorm van de Hol
landse vlag. Ook zijn er Hollandse ge
veltjes gebouwd met een grote molen
erbij. Dit werd nog aangevuld met een
grote dans- en feesttent, en daar heb-
De schrijver als winnaar van de race
Soerabaja-Bangil.
ben we met de hele buurt wel een
week lang feest gevierd. Er werden
ook voor de kinderen allerlei festivi
teiten georganiseerd o.a. zaklopen,
koekhappen en noem maar op. Ook
een heel groot gecostumeerd bal voor
kinderen. Hiervoor werden door mijn
lieve moeder wel honderd kinderen
aangekleed in de verschillende cos-
tuums, die zij dan uitkozen en die door
haar gemaakt werden. We hadden in
de dagen voor de feesten wel vier
"toekang djaïts", achter op de galerij
zitten, die deze costuums onder leiding
van mijn moeder in elkaar zaten te
stikken.
Weken, ja maanden lang is ze hier
mee bezig geweest. Ook achter in de
tuin en op de galerij werden verschil
lende spullen klaargemaakt en geverfd
voor het feest, dus dan begrijp je wel
wat een troep dat was Natuurlijk met
eten en drinken erbij, nou ja, vooruit
maar. In die tussentijd waren werklui
bezig aan het oprichten van de dans
tent, helemaal van bamboe. Het dak
en de wanden gedeeltelijk van atap,
op het Perakplein zelf, dat was wat
voor ons jongens. We deden natuur
lijk om het hardst mee, de tent moest
ook nog versierd worden. Nu, ik ge
loof dat al de vlaggen van de hele
Marine daar hingen. We klommen na
tuurlijk steeds overal in en op, vooral
toen het hoogste punt bereikt was
klommen we er lekker stiekem op en
dan kon je lekker ver zien, net een
stel monjets.
Er was een heel program opgesteld
en de Gouverneur Van der Plas sen-
diri was bij de opening aanwezig. Nou,
mijn pa trots als een pauw hoor, en
dat mocht ook wel, want hij had er
hard genoeg voor gewerkt met zijn
hele staf om alles op tijd klaar te heb
ben.
Daarna aan het feesten, nu, dat was
iets onvergetelijks! Ik geloof dat menig
Soerabajaan dat zich kan herinneren,
want overal vandaan kwamen mensen
kijken en iedereen had toegang, dus
wat wil je nog meer. Ook mijn lieve
moeder kreeg van alle kanten dank
betuigingen voor al het goede dat ze
gedaan had, ik weet nog dat het hele
huis vol bloemen stond.
Ik kreeg op mijn 18e jaar mijn eerste
motorfiets, natuurlijk een Harley-Da-
vidson. Dat was gauw geleerd want
de eerste instructies kreeg ik van mijn
vader. Nu het rijbewijs halen. Ik ging
op zekere dag met mijn motor naar
het politiebureau en naar "mas-opas"
voor "minta rijbewijs" "bisa djalan",
natuurlijk zeg Hij achterop en "dja
lan", wij de stad in en "kiri", eerst
toeter dan hand uitsteken dan "kanan",
weer eerst toeter dan hand uitsteken
enz. enz., door de stad, stoppen en
weer rijden. Toen terug naar het po
litiebureau en achtjes draaien in 1e,
2e en 3e versnelling, motor af en op
de standaard en dan naar binnen.
Rijbewijs invullen naam en adres en
geboortedatum "tjap djempol" erop,
een rijksdaalder betalen en klaar is
Kees. Ik heb het nog na 40 jaar!
Wat een gemak allemaal en hoe ge
moedelijk ging dat, zo kan je wel
doorgaan met schrijven, dagen en
nachten lang over al die kleine dingen
die zich daar hebben afgespeeld.
Ik was een keer met de fiets en toen
begon het te regenen. Het hield niet
op en het was nog donker ook, ik wist
niet waarheen ik moest gaan. Ik was
drijfnat en daar zag ik een "roemah-
goeboek" staan op de sawah. Ik er
heen en naar boven geklommen. Ik
zag daar iets liggen in een sarong en
zei "noempang". Er werd een beetje
opgeschoven met een zucht en ik er
bij. Het was lekker warm en weldra
sliep ik als een roos. Maar de volgen
de ochtend ben ik wel erg geschrok
ken toen ik wakker werd Ik heb nog
nooit naast zo'n lelijk oud mannetje
geslapen! Hij was wel aardig, want hij
maakte nog kopie toebroek voor me
in zijn oude blikje en toen ik dat op
had en ik weer helemaal droog was
geworden, gaf ik hem wat en ging weer
vrolijk verder.
Zo vlogen de jaren voorbij, als je er
nog wel eens aan terug denkt, aan die
mooie onvergetelijke jeugd, je kon
iedere dag overal heen en ook altijd
op een bepaalde dag afspreken, het
was altijd mooi weer. Er viel wel eens
een buitje, maar daarna was het toch
weer vlug droog. Je was een buiten
mens, en vooral ik persoonlijk hield
erg veel van de natuur. Als ik zin had
pakte ik 's morgens vroeg, in het don
ker desnoods, de fiets en ik zag vele
malen de zon opkomen en genoot er
van. In alle windstreken waarin ik te
recht kwam was het altijd goed, altijd
vrolijke mensen en altijd eten en drin
ken en vooral goed weer, en dat mis
sen we hier nog wel eens in ons twee
de Vaderland.
13
