De grote zaal van de Planten- en Dierentuin in Tjikini.
viering in de Grote Willemskerk, Ko
ningsplein, met een prachtige kerst
boom en een cadeau.
En kan iemand Oud- en Nieuwjaars
viering vergeten in Oud Batavia? De
kisten met rentengans en pakjes mer-
tjons en divers kunstvuurwerk voor de
kinderen hebben al wekenlang te dro
gen gelegen op tampah's. 's Middags
op 31 december werden de lange
slierten gehangen van de nangka- of
manggaboom; en maar hopen dat het
niet zou regenen! Wij klein grut ren
den in en uit, liepen iedereen voor de
voeten en konden van opwinding niet
meer normaal denken.
De ronsebonsen kwamen op het voor
erf spelen en kregen hun beloning, de
ondèl-ondèl poppen dansten en zwaai
den, de angkloengs en gamelans tin-
kel-tonkelden en oh, hoe laat is het,
hoe lang nog tot 12 uur? Wij amuseer
den ons voorlopig maar met de sterre
tjes en wieltjes en bengaals vuur en de
tjabé rawits, na ze voorzichtig te heb
ben losgerafeld, en ook voetzoekers
en doer-tor's en vuurpijlen. En dan,
12 uur begon het knetterende, knallen
de gedaver. De hele straat leek wel
op een Grote-wereldoorlogslachtveld.
Eén voor één stopten de rentengans
in de buurt. Ha, onze is de "langste
van de allemaalste!" Totdat de helse
mokerslag van de Tamboer het einde
aanduidde. In de verte ratelde nog
steeds een eenzame renteng. Op
scheppers! Ze moesten natuurlijk pas
om half één begonnen zijn!
In de vroege morgen scharrelden en
zochten we in het witte en rode pa
piertapijt op het voorerf naar onont-
plofte mertjons. Dan later was het
visiteren geblazen! Alle ooms, tantes
en kennissen moesten worden bezocht
en gelukgewenst, vergezeld natuurlijk
van ontelbare glaasjes frambozenli-
moen en dunne sneetjes spekkoek!
Totdat je absoluut "tot hier vol", thuis-
keerde. Dat was Oud en Nieuw!
Het artikel van de heer Grashuis deed
me denken aan onze Soerabajase tijd.
Wij woonden n.l. voor een korte pe
riode in de Kemoeningstraat naast de
familie Grashuis, alvorens te verhui
zen naar de Seroenistraat naast de In
donesische Lagere School. Dat moet
dan ongeveer 1935 zijn geweest. Ik
ging toen op de Ketabang HBS en mijn
zuster studeerde steno-typen bij me
vrouw Steinmetz. Voor haar examen
gingen we allemaal naar Malang, waar
de examens werden gehouden. Waar
om in Malang weet ik tot nu toe niet!
Van Malang kan ik me eigenlijk niets
herinneren, omdat ik lijd aan een ge
brek, genaamd G.K.S. (geheugen kaja
saringan).
Iemand schreef eens in Moesson over
een tocht naar de Tangkoeban Prahoe
vanuit Bandoeng. Wel, dat was weer
een gelegenheid om terug te denken
aan mijn Bandoengse tijd, en wat een
plezierige tijd dat was. Ik woonde
eerst in de wajangbuurt bij Andir en
later in de Altmanlaan niet ver van
Tjitjendol. Ik zat één jaar op het Filiaal
aan de Helmersweg en daarna tot het
bittere einde op Gisolf's HBS, hoewel
hij spoedig vervangen werd door Van
Meir, mijn oud-wiskundeleraar van
Soerabaja nota bene, met wie ik niet
op goede voet stond! Wij hadden toen
nog al eens verschil van mening over
mijn wiskundeknobbel (n.l. het al dan
niet aanwezig zijn daarvan).
Dat omgekeerde prauw silhouet aan
de Bandoengse horizon, de Tangkoe
ban Prahoe, is altijd een aantrekkings-
punt voor ons geweest, en ik heb dan
ook verscheidene tochtjes gemaakt
naar de krater. Eens met de klas, waar
bij een Chinese jongen, een klasgenoot
en goede vriend van mij, vertikte mee
te gaan omdat wij moesten gebruik
maken van een bus van een Japanse
busmaatschappij in Bandoeng.
Naderhand gingen een vriend en ik
eens op de fiets er naar toe. Ik moet
echter hieraan toevoegen, dat op de
heenrit van Bandoeng tot aan de kra
terrand er weinig gefietst werd en
meer gesjouwd; maar de terugweg
huiswaarts was zalig zeg! De rem-
blokjes waren gloeiend heet.
Ter gelegenheid van de geboorte van
prinses Beatrix werden wij getracteerd
op Deventerkoek en een flesje soft-
drink, en wat wij reusachtig apprecieer
den was de tijdelijke opschorting van
de lessen.
Dat was in klas 3B van de Bandoengse
H.B.S. in 1938. Ik kan me nog enkele
namen herinneren: Connie Groenewe-
gen, Annie en Ella Hardie, Aaltje
Hischie, Elvire Rundberg en dan Betsy
en Mieke Ik ben de namen ver
geten van de twee Indonesische meis
jes.
(lees verder volgende pagina)
Een mooi plekje in de Plantentuin in Bogor.
