^oen waó dat nog zo
zorgen. En om te bewijzen dat de
krontjong niet is overleden willen
Guus Becker en ondergetekende be
ginnen met een plaat te maken. Daar
voor hebben we Indo's nodig die kron
tjong asli kunnen spelen. In het begin
heb ik gezegd dat Guus Becker de
enige nog levende krontjongzanger is.
Hij zelf is de eerste om dat te be
strijden. Er zijn genoeg anderen maar
zij willen of durven niet. Waarom toch?
Het is toch mooie muziek en het is
toch onze muziek?
Voor het maken van de plaat worden
hierbij Indo's die krontjong kunnen
spelen (viool, fluit, cello, bas, ukele,
melodiegitaar, gitaar) opgeroepen zich
te melden bij: Guus Becker, Hertingen-
straat 14, 1069 HB Amsterdam. Verder
wil Guus Becker krontjong doceren
aan hen die het willen leren.
Een paar deuren staan open. Wie
treedt er binnen
RALPH BOEKHOLT
MILITAIRE TRADITIE
Wij ontvingen het jaarverslag van de
Stichting Collectie Militaire Traditie,
U weet wel, die tentoonstelling van
militaire kleding enz. in Driebergen,
op touw gezet door een ondernemen
de jongeman, Jaap van der Brug. Uit
het jaarverslag blijkt toenemende be
langstelling zowel van de zijde van
velen die de expositie van nieuw ma
teriaal voorzien als van geïnteres
seerden die haar komen bekijken.
Uitbreiding van de expositieruimte zou
dan ook zeer gewenst zijn, maar de
150.000,die dat zou kosten kan
bruin niet trekken. Hoe dit zij, onze
beste wensen vergezellen de jeugdi
ge leider en zijn vele medewerkers
KOEMPOELAN EX-KEDIRIANEN (KEK)
In oktober 1980 kwamen in Badhotel
Scheveningen voor het eerst een aan
tal oud-Kedirianen bij elkaar. Dit eerste
weerzien na 30 jaar was een overwel
digend succes. De kleine 100 perso
nen waarop het comité gerekend had
groeide uit tot 370! Zelfs uit Amerika
was een echtpaar overgekomen! Ka-
bar angin werkt in zulke gevallen snel
ler en beter dan de PTT
Maar van een goede organisatie was
nog geen sprake, dat zal dit jaar eind
september-begin oktober, veel beter
worden natuurlijk.
Intussen zijn er zoveel enthousiaste
reacties, brieven, telefoontjes en ook
giften van hen die niet aanwezig
konden zijn binnengekomen, dat het
"KEK"-Comité nu al bezig is met het
verzamelen van adressen voor de uit
nodigingen.
Wilt u van de partij zijn dit jaar, herin
neringen ophalen aan de onvergetelijke
stad aan de Brantas, schrijft u dan naar
Mevr. P. Gerritsen-Tomey, Sonoystr. 50
2581 VN Den Haag, tel. 070-54 25 16.
Hoe eerder hoe beter
Hoe voel je je als 91 jarige, wanneer
mevrouw Ducelle je vertelt dat er nog
prijs gesteld wordt op je verhaaltje
uit je Timor tijd, nu zo'n 60 jaren ge
leden? Voor mij was het een dag van
echte vreugde en onmiddellijk ging ik
denken. Wat zijn nu mijn aardigste
herinneringen uit die tijd? Het waren
er vele, maar één springt altijd naar
boven en die ga ik nu maar het eerst
vertellen.
We woonden op een kale berg, waar
maar één boom stond, die aan het
eind van de droge tijd ging bloeien en
heerlijk rook. Ons huisje bestond uit
vier kleine kamertjes, alle vier even
groot, met een galerij er om heen. De
kamertjes van de bedienden stonden
schuin achter ons. Er voor was een
groot grasveld en daar stonden om
heen het kantoor van mijn man, dp
pasangrahan en vier Chinese toko'-
tjes alles van bamboe.
We hadden ijzerdraad gespannen rond
het huis en daar hingen planten aan.
Om 10 uur 's morgens begon de pas
saatwind te waaien en prompt zwaai
den de planten heen en weer. Als ik
wil hoor ik nog het kris, kras, piep,
piep. Geen ogenblik dachten mijn man
en ik er over om ze er weer af te
laten halen. We vonden geloof ik, dat
het huisje er door verfraaid werd. Ik
weet nog dat de opvolger van mijn man
zei: "Jullie zijn gek dat je daar drie
jaar naar geluisterd hebt, weg er mee!'
Ook ons wonen op dat kale bergje
met het ruime uitzicht en het piepklei
ne bronnetje vond geen genade in zijn
ogen; prompt verplaatste hij de stand
plaats zoveel mijl verder waar volop
water was. Maar voor ons bleef Niki
Niki een dierbaar oord, waar we de
drie eerste jaren van ons huwelijk
heel gelukkig hebben geleefd. Het was
erg jammer dat mijn man elke maand
14 dagen op tournée moest om z'n
hele gebied te paard af te reizen.
Maar dat kon nu eenmaal niet anders.
Wat ik zelf elke maand en die 14 da
gen deed, vertel ik wel eens later.
Maar nu eerst een gebeurtenis, waar
ik zelf altijd nog met grote vreugde
en een beetje trots aan terug denk.
Het was in de periode dat mijn man
op tournée was. Het was volle maan
en ik zat op het galerijtje, zo'n beetje
te dromen over Holland en de dierba
ren die daar woonden. Met een zacht
kuchje stond onze Amat voor me en
zei: "Mag ik U een gunst vragen? Het
is ons Nieuwjaar, we missen onze fa
milie en vrienden erg. Nu zitten in de
gevangenis twee Javanen, zou U toe
stemming willen geven dat ze vanavond
een paar uurtjes er uit mogen en het
Nieuwjaar met ons vieren?" Ik zei: "Ja,
dat wil ik wel, maar ik reken er op dat
ze precies om 10 uur weer terug gaan.
Ik blijf hier op de galerij zitten." En
inderdaad, precies 10 uur gingen ze
met veel bedankjes weer terug naar
hun eenzame opsluiting. Toen ik dit
aan mijn man vertelde schrok hij zich
een ongeluk en was zeer verontwaar
digd. "Hoe heb je dat kunnen doen,
twee van de ergste schurken van Ba
tavia! Als ze de benen hadden geno
menIk viel prompt in de rede:
"Maar ze hebben de benen niet ge
nomen en ik wist dat ze het niet
zouden doen!" Na veel heen en weer
gepraat, waarbij ik maar steeds op
mijn - laten wij het maar zesde zintuig
noemen - terugviel, begon mijn man
ineens te lachen en zei: "Laten we
dan maar een glaasje drinken, op jouw
zesde zintuig I Mevr. v. LITH
Bovenstaande foto van een groep "welpen" van de Neutrale Lagere School te Jogjakarta
in de jaren 1937-1940 werd ons toegestuurd door de heer Agus Daruch, die daarbij schreef:
"De "akela" links is mej. Schulz, de namen van de andere dames weet ik niet meer. De
derde jongen op de achterste rij is, meen ik, Geert Bos en de eerste jongen (ook van links)
op de eerste rij hurkende, zover ik mij kan herinneren, Wim Stuiver. De twee neefjes van
Sultan Hamengkoe Boewono zijn ook op de foto te herkennen, ze kwamen altijd met een
soort tentwagen. Het was voor de andere jongens een evenement om met die wagen mee
te rijden! Misschien zijn er nog lezers van Moesson die zich op de foto herkennen of die
de ontbrekende namen weten aan te vullen?
