BIJ DE VOORPLAAT
ALSTUBLIEFT STILTE
Zojuist heb ik me een weg gebaand
door de Frederik Hendriklaan waar een
Texas braderie is losgebarsten. Bra
derie is een soort Europese pasar met
dit verschil dat een pasar roewet is
door de mensen die kopen, terwijl
een braderie roewet wordt door de
mensen die moeten VERkopen. Op de
pasar staan de verkopers rustig ach
ter hun kraam en schuiven de kopers
voorlangs, bij een braderie is dat am
per mogelijk om de simpele reden dat
die altijd gehouden wordt op een
plaats waar helemaal geen braderie
gehouden kan worden. Op trottoirs
b.v. zoals hier op het "Fred".
De passage tussen kraam en winkelrij
is zo smal dat je half krankzinnig van
ongeduld uren nodig hebt om een paar
boodschappen te doen. Wil je "achter
langs" het stalletje, dan rijden trams,
auto's, bromfietsen je met grote
vreugde frontaal tegen het asfalt.
Wat je op zo'n braderie kunt kopen?
Alles wat je normaal rustig ook in de
winkels kunt krijgen.
Is overal in Azië, maar ook elders in
Europa, Frankrijk, Italië b.v., straatver
koop een dagelijks verschijnsel, in
Nederland is dat een activiteit die na
drukkelijk moet worden gepresenteerd.
Zo hebben we de afgelopen jaren een
Franse, Spaanse, Indonesische, Itali
aanse braderie gehad. Dit keer is het
een Texas-braderie. Neen, geen spare
ribs en T-bone steaks op walmende
barbecue's, stomende corn-on the-
cobs, maar doodgewoon poffertjes,
oliebollen, appelbeignets en saté's. Die
zijn wel niet specifiek Texascaans,
maar die verkochten ze op de Indo
nesische, Franse, Italiaanse, etc. etc.
braderies ook. Saté zit altijd goed,
poffertjes ook. De verkopers en ver
koopsters onderscheiden zich van de
klanten door een enorme cowboy hoed.
Overigens staan ze liever vóór hun
kraam dan er achter, want trams,
auto's, of bromfietsen maken geen
onderscheid tussen mensen met of
zonder cowboy hoed.
O ja, er staat ook een enorme wigwam
opgesteld op het trottoir. Voor het
zelfde geld had het een reparatietent
van de PTT kunnen zijn. Ik zag noch
Jee-Ar of Ellen Ewing van Dallas, noch
Indianen, hoewel dat toch het minste
was waar de winkelvereniging voor
had kunnen zorgen. Een schiettent
waarbij je voor 25,op Jee-Ar zou
mogen schieten. En Sue Ellen als de-
monstratrice bij een slijterij bijvoor
beeld. Ondanks het verzuim van die
attracties is het mij toch te druk op
straat, ik snak naar stilte, naar een
stukje afzondering in de natuur. Daar
om duik ik in ons fotoarchief en wat
haal ik eruit? Deze voorplaat. En alles
valt weg, de Fred. Texas, de poffertjes,
de speciale aanbiedingen in hairspray
en plastic jacks. Ik zit ergens op een
vlot op het meer van Tjisaroea. Een
sierlijk bamboe vlot met luxe zitge
legenheid, geschikt voor een resident.
Er zijn roeiers en helpers en er valt
niets anders te doen dan te zitten en
me te laten omkleden door stilte, koel
te en immense schoonheid van de na
tuur. De schakeringen groen van meer
en bomen, de paars-blauwe diepten
van de bergen en dan ineensloopt
er een witte man op het water I
De tamelijk onvastheid waarop zijn be
nen het wateroppervlak beroeren doen
vermoeden dat het een aardse sterve
ling is. Het is ook niemand minder dan
Oom Tjok, die onhandig manoeuvre
rend met een meterslange bamboe als
roeispaan-evenwichts-stok in de rich
ting van mijn vlot dobbert. Hij lijkt op
een koorddanser, een evenwichtskun
stenaar op de onzichtbare drijver die
bij een verkeerde manipulatie onder
het wateroppervlak verdwijnt.
Zijn broekspijpen zijn tot op kuithoog
te doorweekt, maar zijn gezicht straalt
van trots als hij mijn waterkasteel be
treedt en op een van de stoelen neer
zijgt. Huckleberry Fin op de Mississip
pi, Oom Tjok op het meer van Tjisa
roea, wat een wonderlijke wereld, wat
een heerlijke wereld als er maar wei
nig mensen tegelijk op een plaats zijn.
En wat een geluk om naar zulke fo
to's te mogen kijken en te beseffen dat
het eens allemaal echt was en dat we
er nog over kunnen vertellen. Laat me
deze stilte in alle stilte kussen alstu
blieft. Dan zal ik terug gaan naar de
Texas-braderie, want ik heb vergeten
brood te kopen.
L.D.
Wie van de op deze uit omstreeks 1924 daterende foto staande leerlingen van de Openbare Eurpese Lagere School
in Kediri zullen elkaar op de reünie van ex-Kedirianen, op zaterdag 19 september a.s. in het Congresgebouw in Den
Haag, ontmoeten? Zullen zij erg veranderd zijn, en zullen zij elkaar herkennen? Van harte wensen wij de reünisten een
vrolijke en gezellige dag toe, waarbij oude vriendschappen weer aangeknoopt en versterkt zullen worden, en waaraan
men nog lang met plezier zal terugdenken De foto werd ingezonden door mevrouw H. Soetbrood Piccardt-Willemse.
2
