BEETJE BALI IN TEMPO BARU
Een half uur na ons vertrek van Airport Juanda in Surabaya arriveerden wij op
Bali. Vandaar werden wij per taxi naar ons hotel gebracht, waar wij naar onze
cottage geleid werden. Weer een half uur later liepen we in zwemshort en bad
pak op het strand: Kuta Beach I Die eerste uren waren voor mij eigenlijk al
voldoende. Als ik nog diezelfde avond rechtstreeks naar Amsterdam was terug
gevlogen, had ik van het zien en beleven van dit kleine stukje Bali geen spijt
gehad. Die sfeer, die temperatuur, die bloemenpracht, dat smetteloze strand
met die hoge, brullende brandingik voelde me of ik in het paradijs op
aarde was beland. En Maud, altijd al een strandliefhebster geweest, genoot
dubbel.
Vijf volle dagen brachten we op
Bali door. We maakten geen en
kele excursie, we bezochten geen
enkele tempel. Alle vijf dagen
kwamen we niet verder dan vlieg
veld - Kuta - Kuta Beach - Den
Pasar - vliegveld. Mensen die er
al vaker zijn geweest of die wèl
allerlei tochten over het eiland
hebben gemaakt zullen misschien
zeggen dat we unieke kansen
hebben gemist. Het zij zo; ik
heb aan dat kleine puntje van
Bali een reeks herinneringen o-
vergehouden waar ik jaren mee
voort kan.
Toen we tegen de avond een stukje
gingen wandelen, passeerden we de
vele warongs en restaurants die alleen
maar kunnen bestaan dank zij de on
onderbroken touristenstroom. Maar
tussen de restaurants die vaak aan
"Albert's Corner" deden denken zag
je toch ook de eenvoudige eetgelegen-
heden waar je in het schemerduister
aan een krakkemikkige tafel tien stok
jes echt geroosterde saté kon eten
voor Rp. 500,zo'n f 1,50. Je moest
dat dan wel heel voorzichtig doen;
de bitings waren van flinterdun ge
spleten bamboe die messcherp langs
je lippen sneden. "Saté moet je eten
met een grijns" had ik de eerste avond
op Indonesische bodem al als advies
gekregen. De smaak was grandioos en
had volstrekt niets te maken met de in
verdunde pindakaas gedoopte opge
warmde spons die onze dorpschinees
ons onder dezelfde naam tracht te ver
kopen. De "fruit-salad" die we bestel
den was een bord vol vers gesneden
sinaasappels, papaya en bananen. Niét
uit een Delmonte-blik geschud dus.
Kosten: Rp. 200,60 cent, ik heb de
rekeningen bewaard.
Aan het strand en op de hotelterrassen
liepen de vrouwelijke touristen topless.
No problems! Maar de Balinese vrou
wen zijn nu decenter gekleed dan ooit
tevoren. Uit oude boeken en tijdschrif
ten uit de jaren 20 herinner ik me dat
anders. Als een vrouw maar op z'n
minst lichtbruin gekleurd was, werd ze
door westerse fotografen met graagte
met ontbloot bovenlijf gefotografeerd.
Voorzien van een wetenschappelijk
tekstje als begeleiding werden deze
halve naaktfoto's veelvuldig gepubli
ceerd. Ze hadden - volgens mij - toen
een beetje de functie die na 1945
"open en bloot" door "Playboy" werd
overgenomen.
Nauwelijks lig je op Bali aan het strand
of er komt iemand op je af die je hout
snijwerk, tjapils, sarongs, cold drinks,
tassen of "massage" aanbiedt. Éénmaal
kreeg Maud, terwijl ik verweg langs
het strand wandelde, "a nice boy" aan
geboden. We hebben gezien dat ook
daar gebruik van werd gemaakt.
Een tweetal verkoopsters is het een
en ander aan ons kwijtgeraakt. We
kochten een tjapil die nu al een jaar
lang als een wereldvreemde punt op
een kast in onze huiskamer ligt. De
cold drinks waren ons soms zeer wel
kom. We kochten ook een tikar die we
na enkele dagen nuttig gebruik aan de
verkoopster teruggaven.
Al op de eerste dag kwamen ze langs,
de Balinese vrouwen met hun vraag:
"You want a massaagh?" Op de derde
dag hebben we "ja" gezegd. Maud en
ik werden ferm onder handen genomen
door de vrouw die aan ons al eerder
een tikar en cold drinks had verkocht.
Onze nenek pidjet heette Ketut en was
een weduwe met vier kinderen, zoals
ze aan Maud vertelde. We hebben van
haar massage-behandeling unieke fo
to's: broodmagere bruine handjes die
een dik blank lijf kneden en insmeren
met klapperolie. We lieten alles toe,
ook ik, toen ze m'n zwemslip omlaag
trok en m'n billen en omgeving een
beurt gaf.
Ik begrijp overigens nu pas waarom
Maud die vrouw van rond 55 jaar als
masseuse verkoos onder het mom van
"die heeft meer ervaring", boven de
bloedmooie meiden van 18 die ons óók
een "massaagh" aanboden
De rit van Kuta naar Denpasar muntte
uit door optimale snelheid. Lifters langs
de weg werden in het voorbijrazen af
gesnauwd: de chauffeur wilde zijn
vrachtje van twee touristen kennelijk
zo snel mogelijk naar het einddoel
brengen.
De rit van Denpasar naar Kuta was een
belevenis met een heel speciale af
loop. Luister.
In het centrum van Denpasar, nabij de
kali (is dat de Kali Badung kwam
een jongen op ons af "Taxi, sirrr?". Ik
antwoordde: "Yes, Kuta". Maud hield
haar mond. We liepen nog een flink
eind naar de "taxi" die een bemo-bus
bleek te zijn. We spraken een prijs af
in slechts Engels. Van tawarren kwam
niks.
Op de terugrit naar Kuta stopte onze
chauffeur herhaaldelijk om nu weer
eens iemand te laten instappen en
even verder weer uit te laten: een
meisje met een baby in een slendang,
een jongen met niets, een man met een
mand vol kippen. Na enkele kilometers
zei ik tegen Maud: "Zeg, ik geloof dat
al die lui op onze kosten gratis mee-
(lees verder volgende pagina, onderaan)
Foto links: Dit beeld, dat op een kruising van twee drukke verkeerswegen is geplaatst, is het visitekaartje van Denpasar. Dit beeld vind
je nergens anders. Foto rechts: Daar lig ik onder handen genomen door Ketut. Van mij, met naar beneden gestroopte zwemslip, bestaan
gelukkig geen foto's. (Foto.s: K|aas B Nanning)
28
