ZONDAG 21 MAART 1982 - MOESSONDAG!
Entree plus koffietafel f 25,per persoon
Entree zonder koffietafel 12,50 per persoon
Nog vier maal Moesson om u er aan te herinneren dat 21 maart ons
overdag-feest is in de Caroussel-zaal van het Congresgebouw Den
Haag. Heeft u zich al opgegeven, plaatsen besproken en gegireerd?
Plaats genoeg, maar u weet hoe het gaat, op het laatste nippertje
komen brengt risico's mee. Aan de zaal kunt u zeker nog wel een
plaatskaart kopen, maar de lunch moet u van tevoren bespreken.
Introducee's toegestaan, maar niet op de dag zelf met 10 man aan
komen ja? Hieronder dus de hoofdpunten voor 21 maart a.s.
11.00- 12.30 uur - Ontvangst en samenzijn
12.30- 13.30 uur - Koffiemaaltijd
14.00- 16.00 uur - Muziek, toneel, etc.
16.00- 18.00 uur - Voortzetting van het samenzijn met gelegen
heid tot dansen
Aangezien wij tijdig de hoeveelheden aan het Congresgebouw moeten
doorgeven, hopen wij vóór 15 maart uw aanmeldingen binnen te hebben.
U kunt onderstaande coupon ingevuld opzenden, u mag ook meteen
op de giro vermelden voor hoeveel personen u intekent en betaalt.
Uw bank- of giro-afschrijving neemt
u straks mee op de 21ste maart,
daarvoor ontvangt u bij de zaal uw
kaart plus lunchbon, plus een extra
koffie bon.
Wilt u alstublieft tijdig uw plaatsen
reserveren en zorgen dat de giro
bijschrijving bij Moesson (Tjalie
Robinson BV giro 6685) uiterlijk 15
MAART binnen is Wij zullen in de
wil toegangsbewijs(zen) j j<omende Moessons nog op ons
met/zonder lunch feest terugkomen en u er aan hel-
I pen herinneren
Ik maak over f per
giro/bank Comité 21 Maart 1982
Naam
Adres
Postcode/Plaats
KRONIEK VAN EEN INDISCHMAN
Heimwee - Nostalgie - Herinnering
In mijn notitieboek
je had ik boven
staande drie woor
den als trefwoor
den genoteerd.
Hoe kunnen wij ons
voor de betekenis
van die woorden
beter laten leiden
dan door het raad
plegen van de gro
te van Dale
"Heimwee", zegt van Dale o.m., "is het
verlangen naar de geboortegrond, bij
verwijderd zijn daarvan, dat zo sterk
kan zijn, dat het als een ziekte is".
"Nostalgie", volgens dezelfde bron is
heimwee in de tijd, het idealiserend
terugverlangen naar wat geweest is.
"Herinnering" is niet zo geladen, dat
is simpel het in het geheugen terug
roepen van iets.
Deze drie woorden duiken de laatste
tijd heel vaak in kranten- en tijdschrift
artikelen op in verband met boeken
over Indonesië, die thans de boeken
markt overstromen.
Deze belangstelling over alles wat In
donesië en het voorm. Ned.-lndië be
treft, is waarschijnlijk ontstaan door
de grote manifestatie op 15 augustus
1980 in de Utrechtse Jaarbeurshallen
met de daaraan verbonden tentoon
stelling van de Japanse bezettingstijd.
Ook de uitkeringen richtten de publie
ke belangstelling op het Indische ver
leden.
Of wij blij moeten zijn met deze nieuwe
belangstelling moeten wij nog afwach
ten; zozeer zijn wij gewend aan het
verkeerde en belasterende beeld dat-'
men van ons maakt. De Tante Lien
shows hebben er ook niet aan mee
gewerkt om ons omhoog te halen.
De boeken die nu in hun prachtige
covers verlokkend in de étalages
staan te pronken, worden met de vo
renstaande trefwoorden bij het publiek
aanbevolen. Het woord nostalgie is
daarbij favoriet.
Ik wil hier vaststellen dat de Ind. Ne
derlander beslist niet gebukt gaat on
der de last van een nostalgisch terug
verlangen naar wat geweest is. De
rest van mijn verhaal zal dit duidelijk
maken.
De laatste évacuees uit het voorm.
Ned. Indië kwamen zo tegen het eind
van de zestiger jaren in Nederland aan.
Wij leven nu in 1982 en al die tijd
hebben wij niet stilgezeten. Onze
groep is in de afgelopen jaren er goed
in geslaagd een plaats te vinden in de
ingewikkelde Nederlandse maatschap
pij met zijn vele hokjes, zijn benauwde
politieke leven met de verlammende
tegenstelling van links en rechts en
het lichtroze daartussen.
Omdat men het allang niet meer weet
(zo men het ooit geweten heeft), is het
goed hier te vertellen wat voor men
sen er eigenlijk uit dat Indië met de
evacuatieschepen en vliegtuigen naar
Nederland zijn gekomen. Deze en de
volgende regels bied ik Wieteke van
Dort gaarne ter lezing en overpeinzing
aan.
In haar boek "Van Oost naar West",
een relaas over de repatriëring van
1945 tot en met 1966, dat mr. H. C.
Wassenaar-Jellesma in 1969 in op
dracht van het Ministerie van Cultuur,
Recreatie en Maatschappelijk Werk
schreef, haalde zij de woorden aan
van de Minister van Koloniën op de
2e juni 1932 in de Eerste Kamer van
de Staten-Generaal:
"Men kent thans in Indië Indo-Euro
peanen (hiér Ind. Nederlanders ge
noemd) in de hoogste landsbetrek
kingen en pur sang Europeanen in
de meest bescheiden verhoudin
gen. Derhalve is een scheiding tus
sen de klasse van ingezetenen, die
men als Indo-Europeanen betitelt en
de klasse der overige Europeanen,
praktisch onmogelijk te verwezenlij
ken. Ik acht het een grote lichtzijde
van de maatschappelijke opvatting
in Ned. Indië, dat men daar niet,
gelijk in naburige koloniale gewes
ten het geval is, in dat opzicht een
scheiding tracht te trekken".
Ergens anders in haar boek schrijft mr.
Wassenaar-Jellesma: "Haar grootste
glorie bereikte de groep Indische Ne
derlanders op het einde van de dertiger
jaren, want het Ned. Ind. bewind stond
voor een belangrijk deel onder haar
leiding.
Doch men moet nooit uit het oog
verliezen dat het Nederlandse be
leid in Indonesië door Den Haag
bepaald werd. De Indische begro
ting moest in Nederland worden
goedgekeurd. En weet U nog wat
er in de Wet op de Staatsinrichting
van Ned.-lndië staat: "De Gouver
neur-Generaal dient de aanwijzin
gen van de Minister van Koloniën
te volgen".
Natuurlijk hadden vooral de ouderen
onder de gerepatrieerden, die hun car
rière plotseling beëindigd zagen en
materieel ook alles hadden verloren,
heimwee naar wat geweest was. Maar
over het algemeen was het toch wel
zo dat de Indische Nederlanders niet
bij de pakken zijn gaan neder zitten.
Zij gingen weer aan de slag. De jonge
re uitgaven van deze groep vindt men
in alle takken en beroepen van de
samenleving.
De Indische mensen denken nog vaak
aan Indië terug. Velen hebben daar
familieleden zitten. En als tourist zal
men daar graag naar toe gaan. Maar
dit terugdenken aan dat land neemt
geen ziekelijke vormen aan, basta
So long,
INDISCHMAN
3
