Een Indo in de Filippijnen
De kusten zijn wonderschoon en het water van de Pacific Ocean vloeibaar smaragd.
(i)
Door Lauty-Kleevens-Musch
Mijn man moest voor een WHO congres naar Manilla en met beide handen greep
ik de gelegenheid aan om mee te gaan. Het zou voor mij de eeste keer zijn.
Ik had al veel goeds over dit buurland van Hong Kong gehoord en verheugde
me geweldig op dit reisje. Het was bovendien een fijne afwisseling in klimaat,
want in de frisse Hong Kong-winter die van december tot maart duurt, waarin
de temperatuur tot zo'n 8° C kan dalen, is 't fijn om even in de echte lekkere
tropenwarmte te zijn.
In de jumbo van Philippine Airlines
kwam 't vakantie-gevoel al over me en
ik genoot van 't tochtje dat slechts IV2
uur duurde. In Manilla viel de vochtige
hitte van 30° als een natte deken om
ons heen. "Ha, net Indonesia", dachten
we, en uit gingen de jasjes, vesten, en
kousen
Na uit het vliegtuig te zijn gestapt
moesten we met z'n allen (300 man)
lopen naar 't stationsgebouw. Het was
een eind en je moest lèngs en öm an
dere jumbo's die net waren aangeko
men, of op 't punt stonden te vertrek
ken. Daarbij moest je donders goed
oppassen dat je niet levend verbrand
werd door zo'n hete luchtstraal uit de
jetmotor. Niemand die aanwijzingen
gaf waar of men wel of niet mocht lo
pen. Alles mocht I
Bij 't gebouw was er een enorme
chaos en ongeorganiseerdheid, dichte
drommen Filippino's hangen de hele dag
rond het gebouw, zich te vergapen aan
komende en gaande reizigers, daarbij
heerlijk alle in- en uitgangen blokke
rend. Het volk (merendeels van het
Maleise ras) is vriendelijk en lacherig,
en zo op het oog, bij het vliegveld
tenminste, vrij jong. ledereen was ge
kleed in jeans en T-shirt. Eenmaal
buiten stonden we tegenover een nog
grotere massa "mensjes-kijkers" en
20
waren we onthutst over de verbijste
rende ongeordendheid van het ver
keer. Allerlei voertuigen stoppen waar
ze willen, soms dwars over de weg,
om mensen en bagage in- en uit te
laden.
Ook staat men midden op de weg ge
woon stil. De chauffeur stapt dan rus
tig uit om een passagier af te wachten
binnen. Dat kan wel eens een uur
duren
En alles toetert en schreeuwt, maar
niemand trekt er zich iets van aan. Wie
't eerst zijn neus erin steekt en een
goed plaatsje heeft bemachtigd, heeft
gewonnen I Dit was het eerste verschil
met de efficiënte werklustige Chinezen
van Hong Kong, dat ons trof.
Tweede verschil was het verkeer. Men
houdt er rechts en dat is wel weer even
leuk na al die jaren links verkeer in
Hong Kong. Het gaf ons "a touch of
home" en het is gek dat je dat prettig
vindt. Niet te beredeneren.
Manilla is een bruisende levendige
stad, heerlijk ruim, wijd en groen Niet
die 20-30-40-story hoge woonflats als
Hong Kong met nauwe straatjes er
tussen, maar wijde lanen, avenues,
soms 6-baans. En in de woonwijken,
huizen met tuinen Over het algemeen
doet de sfeer in Manilla aan Jakarta
denken en niet in 't minst door de zo
op de Indonesiërs lijkende Filippino's.
Het verkeer is druk en chaotisch. Het
populairste verkeersvehikel is de
Jeepney. Als je die voor het eerst ziet,
weet je niet wat je ziet I Een opge
tuigd, versierd, schreeuwend geverfd,
soort hele grote jeep. Een jeep-bus
eigenlijk, die als openbaar vervoers
middel dienst doet en tenminste 17
passagiers "Philippino-size" kan be
vatten.
De jeepney is ontstaan na de oorlog
toen de Amerikanen (weet je nog? Mac
Arthur, Bataan Corrigidor?) hun dump
jeeps voor een krats (US 50) aan
de lokale bevolking verkochten.
De bevolking zag al gauw het nut van
die niet te slijten karretjes en ging ze
vergroot namaken, aldus een uniek-
openbaar vervoermiddel creërend.
Tot die tijd was het paard de motor
van alle vervoermiddelen. Je had dog-
cars en bendy's en zelfs ook gewoon
het kale paard om je op voort te be
wegen. Het paard was behalve sym
bool van kracht en snelheid ook "man's
best friend". Als eerbetoon aan dat
afgedankte huis- en trekdier zet men
nu paarden van zilverkleurig metaal
voor op de motorkap van de jeepney.
Hoe meer hoe beter. Meer kracht en
sneller toch? En ben je arm en heb je
maar geld voor één kuda (want die
krengen zijn nog duur ook) wel, dan
monteer je vóór hem op de motorkap
een batterij van ronde spiegeltjes, vier
links en vier rechts van hem (de kuda)
in slagorde opgesteld; zodat je vanuit
de chauffeurs-zitplaats dat ene paard
wel negen maal ziet. Achtmaal van
voren en eenmaal van op z'n derrière.
Een ander attribuut voor op de motor
kap is meestal een rij wildgekleurde
lampen: oranje, groen en paars, meest
al aan weerszijden van de paarden.
Alles is geoorloofd. De hele jeepney
is geschilderd in alle kleuren van de
regenboog met landschappen hier en
daar en kreten zoals: "Libertad" en:
"Virgin Island" of "Lovely Ruby" en
wat dacht U van: "Sexy Rider" en
"Rainbow Delight" of "Don't follow
ME, I'm lost".
Binnen in de bestuurderscabine hangt
het vol met gekleurde plastic bloemen,
grote rozenkransen met kanjeuze
kruizen, Maria en andere heiligen
beeldjes. En als je het erg mooi wilt
doen dan monteer je voor op de bum
per, dus heel laag, twee goudkleurige
wiebelende hanen. Want hanengevech
ten zijn voor de Filippino's het popu
lairste tijdverdrijf, tevens gokspel.
En 's avonds rijden de jeepney's je
als opgetuigde kerstbomen voorbij.
Alle lampjes aan, soms een hele rits
gekleurde lampjes ook nog eens boven
op het dak. En alles beweegt en wie
belt, van de hanen voorop tot de vlag
getjes en vaantjes die overal uitste
ken Je kunt er op een hoek van een
straat een uur lang gefascineerd naar
staan kijken, adembenemend! Letterlijk,
want je denkt steeds 't is een won
der dat er niet meer ongelukken ge-
