POIRRIÉ
OVER KLATEN, MIJN OUDERS, HET IEV EN DE IEVVO.
(Vervolg: "Palmen en Pasirahs")
was. Hij was wel niet oud, maar wel
stijf geworden onder zijn baldakijn,
waaronder hij de lange dag had door
gebracht. Talrijke handen grepen de
koffer en de aktetas, alsof dat kost
bare bezittingen waren - van een vorst!
Aardeman liep met afgemeten stappen
op de zandweg met aan weerszijden
hoge heggen en schreed langs een
haag van jonge meisjes. Hij was de
Gezagsdrager, die de Koningin, de
Gouverneur Generaal en de Resident
vertegenwoordigde. Hun macht straal
de af op zijn persoon. Zijn ego zwol
onder dit besef en hij kreeg een ver
rukkelijk ijl gevoel van ja, wat? -
toch een beetje "radja ketjil" te zijn?
Gegiechel en gefluister begeleidde
hem. Glimlachend liep hij met lichte
tred langs de mooie maagden in goud
brokaten gewaden gestoken, die als
bloemen langs de groene heggen van
het doesoenpad stonden opgesteld.
De zon zonk naar de horizon en ver
lichtte zijn pad met een gouden schijn.
De lucht kleurde zich oranje-rood, een
vorstelijke kleur
Aan het eind van de weg stond een
feestloodsje: een vierkante vloer van
aangestampte aarde met een dak van
atap, geschraagd door vier met bloe
men versierde palen op de hoekpun
ten. Een erepoort van uitgerafelde
palmbladeren gaf toegang tot de loods.
Daar zaten enige ouderen in hun
mooiste kaïns en jasjes en met hun
fraaiste hoofddoek op, te wachten. In
de loods werd Aardeman door een rij
meisjes een welkomstlied toegezon
gen, dat hij staande aanhoorde. De
Kria leidde hem naar de verhoging.
Ook deze estrade was met bloemslin
gers versierd. De mooiste stoel stond
in het midden voor Aardeman gereed.
(wordt vervolgd)
"Sorry Boet, als geaSOOSjeerd medewerk
ster van een aanverwante etnische minder
heidsgroepering moet ik mij van jullie kas-
tie-team separeren."
lEVVO-congres 1935 in Hotel du Pavilion te Semarang. Slechts enkele personen zijn aan
de inzender van de foto Louis Doppert bekend, wellicht herkennen een aantal lezers zich
zelf of hun moeder er op.
Klaten, het plaatsje waar we enige jaren woonden, had nog juist voldoende re
kwisieten om een stad genoemd te mogen worden: een oud fort zonder soldaten,
een aloon-aloon ten behoeve van de Pasar Malams en de aubades op Koning
innedag, een piepkleine bioscoop om de zorgen van alle dag te vergeten en
tenslotte een sociëteit waar jaarlijks Sinterklaas de jeugd vermanend toesprak
en padvindersgroepen toneeluitvoeringen gaven. Voor vele ouderen is de her
innering aan deze soos zeker verbonden met de geanimeerde feesten, die zelfs
gasten trokken uit de naburige grote steden als Djokja en Solo. Toch was toen
de glorietijd van de soos al voorbij; het geld rolde niet meer zo gemakkelijk
als voorheen, de tantièmes waren aanzienlijk minder geworden; er heerste
werkloosheid. De malaise, zoals men de economische recessie toen algemeen
noemde, leek in Klaten duidelijker aanwezig dan elders. De Javaanse bevolking
was arm, waardoor de dagelijkse kosten van levensonderhoud onvoorstelbaar
laag waren. Waarschijnlijk hierdoor aangetrokken hadden vele gezinnen, die
van een kleine uitkering moesten rondkomen, zich in Klaten gevestigd. Mijn
ouders wisten wat werkloosheid betekende; met vijf kinderen, waarvan er drie
op de middelbare school zaten, was mijn vader korte tijd zonder werk.
Zij werden in Klaten fid van het plaatselijk bestuur van respectievelijk het IEV
en de IEVVO, de vrouwenorganisatie van het IEV. Daarnaast deed mijn vader
ook aan jeugdwerk; hij was hopman van de IEV-padvinders en spande zich
ook in om voor talentvolle jongeren een IEV-studiebeurs te verkrijgen. In ver
band met het laatste herinner ik mij een jongen, die de eervolle bijnaam
Nicotine had verworven, omdat de leraren bij het uitdelen van de nagekeken
proefwerken altijd riepen: "Nico tien
In ons oud familiealbum zag ik weer de foto van het lEVVO-congres in Sema
rang. Voorzichtig verwijderde ik de foto uit het album en liet het aan mijn moeder
zien, toen ik haar weer eens opzocht in het verpleegtehuis van de Preva-stich-
ting in Den Haag. Graag laat ik mijn moeder, inmiddels 81 jaar, zelf aan het
woord.
"O ja, dit is de foto van het lEVVO-congres, dat in 1935 in Semarang werd
gehouden. Wij logeerden allemaal in Hotel du Pavilion. Mevrouw Razoux Schultz
was toen voorzitster van het hoofdbestuur. Op het congres brachten de leden
van de plaatselijke besturen beurtelings verslag uit over de gang van zaken
in het afgelopen jaar. In afwijking van het IEV had de IEVVO geen politiek
karakter. Door onze organisatie werd voornamelijk sociaal werk verricht. Wij
hadden bijvoorbeeld een schoolvoedingsfonds; aan kinderen, die er voor in
aanmerking kwamen, werd in het tweede speelkwartier een warme maaltijd
verstrekt. Net als het IEV kenden wij studiebeurzen toe, meestal werden ze
verleend in de vorm van betalingen van het schoolgeld voor Mulo of Huishoud
school. Ook hadden wij een inzameling en distributie van goed gedragen kleding
georganiseerd."
Kennelijk zijn er velen actief of passief betrokken geweest bij de activiteiten
van het IEV en de IEVVO. Wie kan er mij meer over vertellen
LOUIS DOPPERT
Nordlaan 8 - 6881 RN Velp (Gld.)
16
