Mevrouw Knijff's Dobermann jaren
Op het moment dat ik aan het tuinhek kom barst een ont
zaglijk geblaf binnenshuis los. Ik voel me als Magnum,
alleen betwijfel ik het of er twee honden mijn bezoek
signaleren, het lijken er twintig. Genoeg borden bij de voor
deur om te vertellen dat ik me moet wachten voor de hond
en dat kan ook niet anders, want ik sta op de stoep van
de beste Dobermann fokster van Nederland: mevrouw
Knijff-Dermoüt.
In het gezicht dat ik nu zie herken ik zonder enige moeite
het jonge meisje van de foto op de vorige pagina: het
enige meisje met kort haar. Hetzelfde (rossigblonde) haar,
op dezelfde manier geknipt, de blauwe ogen in dezelfde
vorm van gezicht. Ondanks dat ze moeilijk loopt (waarover
ze iets moppert van "slijtage, wat wil je als je ouder
wordt") heeft ze nog dat bedrijvige dat vrouwen die hun
leven lang met iets intens bezig zijn geweest, kenmerkt.
De ouderdom zit mevrouw Knijff dan ook uitsluitend in de
benen, alles wat die benen dragen, hebben een andere
leeftijd dan 81.
Na alles wat ik na haar artikelen weet over haar jeugd,
zou ik toch wel kennis willen maken met de Vera Knijff-
Dermoüt van nu.
"Familie van Maria Dermoüt?" Ja, dat was een tante. De
oorspronkelijke naam was Deramot, maar de stamvader,
Hugenoot, week in de Barthelomeusnacht met duizenden
anderen uit naar Nederland en toen werden de klinkers en
medeklinkers, als bij zovele namen, wat omgewisseld.
Haar toon, als ze vertelt over haar familie, houdt het midden
tussen geanimeerd en zakelijk, maar als het gesprek uit
eindelijk komt op haar werk, hobby en grote liefde: de
Dobermanns, dan krijgt die een heel nieuwe dimensie.
Ook iets van een waarschuwing voor mij dat er nu iemand
aan het woord is die uiterst professioneel is, zodat ik wel
moet oppassen voor domme vragen en vooral voor het op
schrijven van blunders. Voor mij is een Dobermann Pincher
een prachtig gebouwde hond, maar voor een keurmeesteres
en een fokster van wereldfaam bestaat dat "prachtig" uit
ontelbare facetten.
Een huiskamer vol mooie planten, maar ook een onafzien
bare rij trofeeën. En de achterkamer staat nóg voller,
etagères en rekken, kasten en wanden vol diploma's,
medailles, bekers, plakken. De honden van mevrouw Knijff
zijn de mooiste, gezondste, de best getrainde en voor
haar zelfde liefste. Sinds die ene Dobermann die ze
als jongmeisje kreeg, is dat ras haar voorkeur gebleven.
Wanneer ze met een kennel begon? In Nederland, in de
(Vervolg: "Indische jeugdjaren")
gesignaleerd en toen ik me de volgen
de morgen zonder enige gewetens
wroeging voor het eerst bij het hoofd
van de school kwam melden, stond ik
voor een zeer boze man met zware
borstelige wenkbrauwen die me toe
snauwde: Als een kind van school
spijbelt, zou ik het straffen. Wat moet
ik met U doen? Nu ik heb later nog
wel eens meer zo'n baas gekregen
maar ik liet me nu eenmaal niet gauw
intimideren.
Op die Holl. Chinese school kreeg ik
voor elf uur de eerste klas en na elf
een hogere. Maar vooral die 1e klas
met over de 40 kleine Chineesjes, die
nog weinig Hollands verstonden of
spraken, was niet zo eenvoudig. Trou
wens als ze de 7de klas hadden door
lopen, konden de leerlingen vaak nog
geen behoorlijke Hollandse zin zeg
gen, maar in rekenen waren ze buiten
gewoon goed. Het was ook moeilijk
vat op ze te krijgen, vooral bij die
kleine Chineesjes, die voortdurend
hier en daar in de klas kwebbelden of
vochten.
Door met een lange dunne stok hard
voor hen op de bank te slaan trachtte
ik ze vaak tot de orde te roepen, wat
haast onbegonnen werk was en waar
mee ik alleen de stok in stukjes sloeg.
Maar onmiddellijk daarna bracht een
kind van een meubelchinees me dan
weer een nieuwe.
Eens had ik er twee die voortdurend
met elkaar vochten, rug tegen rug voor
de klas gezet met de bordenlap losjes
om hun nekken geknoopt, als schande
voor de kornuiten bedoeld. Maar toen
ik me plotseling omdraaide, zag ik dat
de grootste boef, met beide handen
de doek pakte en daarmee de andere
een harde ruk aan de nek gaf, zodat
die bijna stikte. Het was echt moeilijk,
praten kon je niet met ze en normale
straffen hielpen niet. Gaf je bijv. een
kind uit de hogere klassen strafwerk,
regels of een stukje overschrijven en
vergat je het soms weer, dan kwamen
ze je het na schooltijd met een ver
heugd gezicht helpen herinneren:
"Juffrouw, ik krijg strafwerk". En dan
werd het de volgende dag keurig ge
schreven ingeleverd. Daar had je hun
echt een genoegen mee gedaan.
Het leven in Salatiga met zijn heerlijke
klimaat was buitengewoon prettig. Mijn
vader was in Semarang in het hotel
blijven wonen, maar kwam de week
ends over. Of wij gingen naar Sema
rang om dan met een barkas met
vrienden en kennissen op een van
Java's Noordelijke stranden te pick
nicken. Of ze kwamen in Salatiga over,
8
