poirrié
O
Reisverening "SELAMAT JALAN"
Ons programma voor 1983 is uit.
'30-er jaren, toen ze weer eens een
poosje hier woonde. De naam "Van
Neêrlands Stam" van haar eerste ken
nel heeft ze behouden. De kennel die
ze in Indië opzette heette "Pure Dia
monds".
"Het wordt tijd dat ik er mee ophoud",
zegt ze, maar ik weet meteen dat ze
het zelf niet gelooft, noch hoopt. Ze
heeft nog drie belangrijke vertegen
woordigers van "Neêrlands Stam", in
huis: Graaf Aristo, een schitterend
dier, nog dit jaar ongeslagen kampioen
van geheel Europa, zijn zuster Aranka
van Neêrlands Stam, eveneens kam
pioen en bovendien uitgeroepen tot de
mooiste tentoonstellingshond, en de
jongste loot "Graaf Forto" die het nog
moet maken.
Mevrouw Knijf vertelt hoe ongelooflijk
veel tijd (en geld) er aan vastzit wil je
de Dobermann Pincher in al zijn glorie
en kracht laten opgroeien. Een dier
met superkracht dat dus veel bewe
ging nodig heeft (ze heeft een jonge
man in dienst die per dag uren spen
deert aan het lopen met de honden)
en een speciale training waardoor zijn
karaktereigenschappen het beste ge
conditioneerd blijven. De Dobermann
is gehoorzaam, aanhankelijk, maar ook
temperamentvol en dapper. Het zijn de
beste politiehonden ter wereld (Duit
sers, Russen, gebruiken ze bij voor
keur).
"Het is een "mannelijke" hond en ei
genlijk zou het fokken ook door een
man moeten gebeuren en niet door
een vrouw. Maar ik heb van het be
gin af van de Dobermann gehouden
en nooit iets anders gewild!" zegt ze.
Ja, ze reist nog veel naar het buiten
land, Frankrijk, Duitsland, heel Europa.
En overal prijzen, prijzen. Vermoeiend
ja, maar de dieren zijn nog altijd het
belangrijkste deel van haar actieve
leven.
Tentoonstellingen kosten voorberei
ding, zijn vermoeiend. Doordat ze niet
meer zo goed ter been is, is het be
langrijkste "voorbrengen" van de hond
voor de jury amper meer mogelijk. Zo
belangrijk dat voorbrengen. Even ex
plodeert mevrouw Knijff van ergernis
als ze vertelt over dames die het lef
hebben om met hoge hakken aan te
komen. "Ik heb er wel eens eentje
daarover aangesproken: mevrouw, uw
gangwerk deugt niet, die hond van U
gaat af omdat U niet goed loopt I"
Een perfectioniste, een vrouw die ner
gens doekjes om windt. Ze fulmineert
als ze de foto's ziet en keurt ze alle
maal af. Ik vind ze prachtig en kies er
twee uit die Johan Ghijsels gemaakt
heeft. Deze met Graaf Aristo, een in
drukwekkend dier, schitterend, één
bonk glanzende spierkracht en gróót
Gehoorzaam, en als de "baas" er bij
is, niet om bang voor te zijn.
Ik ben blij kennis gemaakt te hebben
met deze andere Vera Knijff. De tele
foon gaat net als ik afscheid genomen
heb. Gelukkig, ze kan me niet nakijken,
want ik ben me duidelijk bewust dat
mijn gangwerk knudde is.
L.D.
"BB-oefening
"Nee hoor, we gaan fijn een avondje stap
pen in Amsterdam."
Telefoon: 02155-1 59 33
Secretariaat: van Hamelstraat 67 - 3762 JB SOEST
31 daagse Java - Bali tour geheel verzorgd, met Nederlandse reis-
leiding f 3.395,—. Vertrekdata: 8 december 1982 - 6 april 1983 -
6 juli 1983 - 3 augustus 1983.
Vraag reisbeschrijving bij het secretariaat.
Ook individueel.
Voor groepen en verenigingen komen wij met een dia-programma.
Ingeschr. K.v.K. 506966
waarop we dan met een vrachtauto
van daar uit in die omgeving hetzelfde
deden. Naar de Borubudur bijv. of naar
het z.g. heilige vuur bij Demak waar
de vlammen zo maar uit de vlakke
grond kwamen als je er even met een
stokje in porde, of onder een steen
hoop eeuwig brandden. Vlakbij waren
vijvers waar het water geweldig in
borrelde en kookte, maar toch ijskoud
was. Er is zo veel merkwaardigs en
moois in dat land en wat een afwisse
ling I
Enkele jaren heb ik dit nog zo kunnen
beleven, totdat mijn ouders besloten
voor goed naar Holland te repatriëren.
Ik had graag in Indië willen blijven,
maar zij haalden mij over om eerst nog
met hen mee te gaan en in Holland
voor de Hoofdakte te studeren. Dan
kon ik weer terug en zouden ze me
voorgoed loslaten, wat ook gebeurd
is. Maar het betekende wel het af
scheid van Ivy mijn paard, dat gelukkig
in goede handen overging.
Jaren daarna, toen ik al getrouwd was,
heb ik het dier nog eens teruggezien.
Dat was op de renbaan te Semarang,
waar ik toevallig met mijn hond wan
delde en waar een keuring voor de
krijgsdienst voor paarden werd ge
houden. Zij zag er toen nog best uit.
Zo brak de dag aan, dat familie, vrien
den en kennissen ons weg brachten
naar de boot op de rede van Sema
rang en wij Indië verlieten, mijn ouders
voorgoed en ik toen gelukkig maar
voor twee jaar. Nog klinken me de
woorden in de oren die de wegbren
gers ons van uit de barkas toezongen,
terwijl het schip langzaam van mijn
geliefd Indië wegvoer:
Adieu wij moeten, elkander groeten,
Adieu vaarwel tot wederziens I
Na de dood van mijn vader, keerde
mijn moeder weer naar Indië terug,
om weer onderwijzeres te worden. Het
land en het werk trokken haar te veel
en ze bleef het volhouden tot de Jap-
pentijd en ze in een concentratiekamp
in Banjoe Biroe terecht kwam. Daar is
ze overleden en later op het "ereveld"
van Semarang begraven.
Wij ontvingen nog een condoleance
brief van H.M. Koningin Wilhelmina.
Zij was immers een van de vele Ne
derlanders, die hun plicht deden en
al hun werkkracht gaven om tezamen
in Indië iets groots te verrichten.
9
