poirrié
Mijn vakantie op Java
Omdat ik als Indisch meisje nieuwsgierig was naar het geboorteland van mijn
vader, besloot ik er dit jaar een kijkje te gaan nemen. Samen met mijn tante
en oom, werden we door een groot deel van de familie uitgezwaaid op Schiphol.
De heenreis was een hele belevenis omdat ik nog nooit gevlogen had.
Bij onze aankomst werden we hartelijk
ontvangen, en door de mensen met
wie we in kontakt kwamen, werden we
altijd erg gastvrij ontvangen. Iets waar
ik na mijn terugkomst in Nederland
erg heimwee naar kreeg.
We trokken over heel Java. Het wes
ten trok mij meer aan dan het oosten.
Allereerst zal ik wat vertellen over
Jakarta. Jakarta is een wereldstad, 's-
Avonds kun je als meisje niet alleen
over straat, wat ik in eerste instantie
niet wist. Omdat ik in Nederland vaak
alleen op pad ga, ging ik in Jakarta ook
de eerste avond alleen op stap. Grote
paniek I Mijn tante en oom en de vi
site die er was gingen naar mij op
zoek. Zelfs de bedienden van het ho
tel deden mee aan de zoekaktie. Ik
was me van geen kwaad bewust
Men vond mij (met de auto) toen ik
- omdat ik nieuwsgierig was - stond
te kijken bij een soort staatsloterij
langs de weg. ledereen was erg op
gelucht toen ik weer terug was. Ik zelf
moest er wel even om lachen. In ieder
geval niets voor mij om in zo'n stad
te wonen, omdat ik vrij moet zijn om
te gaan en te staan waar ik wil, en
niet zo bang ben.
Het verkeer, dat links rijdt, vond ik
levensgevaarlijk I Aan alle kanten
wordt er ingehaald. En wanneer ze in
halen is het de gewoonte om te toe
teren. In het begin sta je natuurlijk
vreemd te kijken, maar na een tijdje
wen je er wel aan.
In Jakarta heb ik de Jakarta Fair be
zocht, langs het strand Ancol, heerlijk
gegeten en de winkeltjes van de kun
stenaars daar bekeken die allerlei
soorten handwerk maakten.
Verder ben ik naar Taman Mini ge
weest, een park waarin alle bouw
stijlen van huizen en kerken (tempels,
moskeeën) te zien zijn van alle stre
ken van Indonesië.
Verder in een buurt geweest waar veel
travestieten waren. Iets wat hier in
Nederland niet voorkomt, omdat de
meeste mensen het moeilijk kunnen
begrijpen en het daarom niet kunnen
accepteren, wat ik erg jammer vind.
Die mensen zijn namelijk zelf netjes
en vriendelijk en erg zacht van aard,
en doen geen mens kwaad.
Vanuit Jakarta begon onze tocht over
Java. Allereerst bezochten we in Bogor
's lands plantentuin. Van daaruit reden
we door de theetuinen naar Bandung.
Daar heb ik weinig gezien, omdat er
as uit de vulkaan de Galunggung
kwam, zodat er 20 cm stof lag. leder
een liep met iets voor z'n mond, want
anders kon je erop rekenen flinke
keelpijn te krijgen.
12
Op deze pagina's de reisindrukken van
twee jonge Indische meisjes die het land
van hun ouders, Indonesië, nog nooit eer
der zagen. Wilma Pijloo in nationale kleder
dracht ziet er uit alsof ze nooit iets anders
gedragen heeft, zo lief
Wilma's en Anita's indrukken zijn PER
SOONLIJK, ze zijn niet beïnvloed door her
inneringen of voorkeuren. Indonesië is voor
hen even onbekend als Joegoslavië of Kre
ta. Mooi, niet vertrouwd. Dat komt nog wel.
De volgende dag aten we in Ceribon
en kwamen laat in de middag aan in
Purwokerto, de geboorteplaats van
mijn vader. Daar namen we een kijkje
in de straat waar hij gewoond heeft en
maakten er natuurlijk wat foto's.
Van daaruit trokken we door naar Ba-
turadem. Daaropvolgend bezochten we
het Diëngplateau, waar drie dode vul
kanen zijn. De hoogte daar was 3600
m. Onderweg zag ik tabaksplanten en
kool. Wat zulke dingen betreft is het
een erg rijk land.
Onze volgende plaats was Solo. Daar
bezochten we wat mensen, en maak
ten er bijzondere dingen mee I
Op de TV had ik wel eens gezien dat
mensen zich in de kali wasten en er
hun was deden en nu zag ik het in
werkelijkheid. Het is een vreemde ge
waarwording wanneer je zoiets van
dichtbij meemaakt.
Bij onze aankomst in Malang werd ik
erg ziek, maar zodra ik daar weg was
uit het huis waar ik logeerde, knapte
ik gelijk op.
Wij naar Surabaya. Daar bezochten
we een Chinese dokter, Bayu Agni
Husodo. 's Avonds bestelden we een
toekang piedjiet en werden gemas
seerd, dat mag natuurlijk wel even als
je al zo'n reis achter de rug hebt.
Heerlijk relaxed vervolgden we onze
toer. We gingen terug naar Solo. Van
daaruit reden we via Pekalongan naar
Jakarta. Het was wel een vermoeiende
onderneming geweest, maar het was
wel de moeite waard. Vooral omdat je
met allerlei mensen in kontakt kwam.
Wat wel jammer is, is dat men in In
donesië geen sociale voorzieningen
kent. Wanneer men geen relaties heeft
is het ook erg moeilijk om aan werk
te komen, ongeacht je opleiding.
Wat ik vreemd vond is dat de mensen
in Indonesië hun huis niet onbeheerd
achter kunnen laten, omdat er (volgens
hen) anders ingebroken wordt.
Ik kan het iedereen, die er nog nooit
geweest is, aanraden er een kijkje te
gaan nemen. De zon schijnt er altijd
en de mensen zijn zonnig I
WILMA PIJLOO (16)
BATAVIA/JAKARTA REÜNIE 1982
MOOI BATIG SALDO VOOR HALIN
Zoals met meerderheid van stemmen
overeengekomen, zou het comité van
de in september vorig jaar gehouden
Batavia/Jakarta reünie een eventueel
batig saldo voor een charitatief doel
bestemmen.
Het is de Stichting Hulp aan Landge
noten in Indonesië (HALIN) geworden
die verblijd kon worden met een buiten
verwachting groot bedrag, 13.500,
bleef na aftrek van alle kosten van
deze grandioze bijeenkomst (een van
de grootste reünies ooit georgani
seerd) over, om te worden overge
maakt aan eerder genoemde Stichting.
Niet alleen de geweldige opkomst van
oud-Batavianen en Jakartanen (ook
van overzee) maar ook de intensieve
inzet van bestuur en medewerkers op
elk gebied, hebben er toe bijgedragen
dat dit feest ook een financieel succes
werd.
Een evenement en een goede afloop
de Koningin van het Oosten waardig
"Hij heeft een paar jaar in een
pannekoekentent gewerkt."
