poirrié
■LloLwocb
reizen
(Vervolg: "Aloha")
den (vooral Kauai en Oahu) was groot.
Na de storm was het weer gewoon
fantastisch.
Meer dan de helft van de groep trok
een dag uit om naar de Big Island te
gaan en terwijl de plane zich vulde
met passagiers w.o. veel Japanners,
zegt de badut onder ons: "Nah ini,
papa-san, deze mama-san, deze oma
san, dan boengkoesan, brèngkèsan
Je snapt, de hele Indische ge
meenschap bestierf het van de lach.
Duizelig immers zo'n kerel. Intussen
hadden wij een wagen gehuurd en met
Fried en Monica Flem verkenden we
het eiland Oahu. Je kijkt wel je ogen
uit. Er zijn huizen waar je zo wel zou
willen intrekken met een geweldig uit
zicht op de Pacific. We zagen ook de
ravage die "Iwa" met zich meebracht.
Aan de noordkust van Oahu was er
geen elektriciteit en er stond geen
pisangboom meer overeind. Lichtpalen
lagen als even zovele luciferstokjes
overal op de grond. De noordkust had
de volle laag van de wind moeten op
vangen. Maar het eiland was deson
danks fascinerend mooi.
De bevolking van Hawaii is een men
gelmoes van Hawaiiaan, Europeaan,
Japanner, Portugees en noem maar op.
We voelen er ons volkomen thuis. De
echte Hawaiian muziek (zonder steel
guitaar) lijkt erg veel op krontjong en
als je er even bij stilstaat is dat hele
maal niet zo vreemd, want ook hier
brachten de Portugezen de guitaar
(ukulele) en ook hier klinkt de me
lancholie van een Portugese "sauda-
de" duidelijk door. Dat de mannen
met zulke hoge stemmen zingen is een
overblijfsel van een "kapu" (tabu) dat
jaren geleden het zingen van vrouwen
met mannen verbood. De mannen zon
gen dus noodgedwongen met een ho
ge stem als dit vereist was in de tekst
van de muziek. Natuurlijk werd ook het
Koninklijk Paleis (lolani Palace) be
keken "het enige koninklijke paleis op
Amerikaanse bodem" zegt de brochu
re voor toeristen. De namen van de
koninklijke familie klinken als muziek,
Kaméhaméha, Liliuokalani, Kapiolani,
enz.
Koningin Liliuokalani was erg muzikaal
en schreef de bekende song "Aloha
Oé". De taal, het Hawaiiaans is een
taal gemaakt voor muziek en we lieten
ons vertellen dat de pure Hawaiiaan
gek is op zingen en guitaarspelen.
Vroeger werd de hula gedanst door de
koningen, maar toen de missionarissen
op 't toneel verschenen (uit Boston,
Mass.) was het hula dansen verboden.
We zagen een uitvoering van de echte
oude huladansen en je kunt dan wel
nagaan wat de godvrezende missio
narissen ervan dachten. Ook het feit
dat de vrouwen vooral zo goed als
niks aan hadden aan kleren, moest
gauw gecorrigeerd worden. Ze moes
ten zich van top tot teen in een lap
stof wikkelen, en tot op de dag van
heden loopt men zo rond in muumuus.
VERRE OOSTEN INDIVIDUEEL 1983 met o.a.
23 dagen Amsterdam - Colombo - Singapore - Tokyo -
Taipei - Hong Kong - Amsterdam f 4.473,
Vraag gratis het programma aan
Jakarta 1.650,Ujung Pandang 2.465,Medan 1.960,
Surabaya 2.115,Yogyakarta 1.975,Denpasar f 2.210,
Ambon f 2.840,
UNIEKVliegreis Amsterdam - Jakarta v.v., auto met chauffeur, logies
in guesthouse of privé-bungalows (20 nachten) op Java en Bali.
Keuze uit 4 plaatsenf 3.896,
Los Angeles f 1.699,Boston 1.239,
Oakland - 1.699,New York - 1.119,
Chicago - 1.248,Toronto - 1.049,
Miami - 1.470,Vancouver - 1.599,
Aruba Bonaire Curagao met de K.L.M. v.a. 1.797,
U.S.A./CANADA
zomer 1983.
Aangesloten
A.N.V.R.
bij het garantiefonds van de
Loosduinsekade 497, 2571 CM Den Haag
Teiefoon 070 - 46 89 50 of 46 89 51
Dagelijks geopend van 09.30 uur tot 17.00 uur.
Zaterdag van 10.00 uur tot 13.00 uur.
Woensdagmiddag gesloten.
De hula, zoals we allemaal weten,
wordt allang weer enthousiast beoe
fend. Als rasechte toeristen maakten
we natuurlijk ook nog een luau mee
op het strand in de maneschijn com
pleet met het varken dat acht uur lang
in een gat in de grond gaar 'gestoomd'
wordt onder gloeiende lavastenen,
"ti-" en pisangbladeren. Mals en roke
rig smaakt het. Alleen de poi, een
papje van tales (taro), smaakt werke
lijk zo griezelig als ze zeggen. Nota-
bene is poi voor de Hawaiiaan als rijst
is voor ons.
We bezochten ook de Punch Bowl.
Het is een uitgewerkte krater en op
de bodem van die krater is het ere-
veld voor de Pacific. Er zijn er duizen
den graven van gesneuvelden in W.O.
II, "onze" oorlog. Ze vochten in de
Pacific ver van hun eigen land en je
vraagt je af waar we nu zouden zitten
zonder die meest erg jonge jongens.
Op het monument staat dat ze vochten
over de hele wereld opdat die wereld
vrij mocht blijven. Het is zo stil daar
en het uitzicht op Honolulu en op
Diamondhead en de oceaan is over
weldigend. Het maakt je stil, dat ere-
veld evenals Pearl Harbour. W.O. II
is al zo lang geleden zeggen velen,
maar voor ons is het nog steeds als
de dag van gisteren.
Onherroepelijk komt er een eind aan
onze vakantie in Hawaii. We zitten in
de lobby van het hotel te wachten op
de bus die ons naar het vliegveld zal
rijden. De stemming is om te njengen;
niemand wil weg uit Hawaii terug naar
de winter. Voor we het weten echter
zitten we alweer in de gele schoolbus
van Philadelphia airport naar huis.
Moe, slaperig, sagerijnig als het weer
daar buiten. Alles is zo kleurloos en
triest. Maar we gaan weer, beslist.
Tot slot nog even het volgende ver
haal dat een Hawaiiaan je doet als hij
maar even de kans krijgt. Deze drie
mannen, één blank, één zwart en één
bruin, hadden hun leven lang zitten
argumenteren over hoe God eruit zag.
De blanke zei: "Hij is blank." De zwar
te zei: "Geen twijfel aan, Hij is zwart."
De bruine man zei: "God? God is
bruin." Ze stierven alle drie in een
ongeluk en stonden nu voor Petrus
die hun goedkeurde voor de Hemel.
"Ga maar door die poort, daar zit God
op jullie te wachten", zei Petrus. De
drie stapten door de poort. Nu zouden
ze eens en vooral weten hoe God er
uit zag, eindelijk. Ze stapten dus bin
nen en stonden tegenover God. En
weet je wat God zei? "Aloooha I
v
"Eerlijk waar, ik seg alleen tegen Deetje:
tien min fier is seks. En toen ineens
ngamoek."
10
