Hans Edwards van Muijen:
VAMU
Fantasie, daadkracht en tangan din-
gin, dat zijn de voornaamste pijlers
waarop Hans Edwards van Muijen
zijn ondernemingen bouwt. Natuur
lijk gaat technische know-how sa
men met "tangan dingin", de geluk
kige hand, die het succes van de
produktie bepaalt. Met dezelfde flair
waarop hij als tiener de ingewikkel
de mallen voor zijn violen en gitaren
construeerde, maakte hij in 1958
zijn eerste kroepoek droog-installa-
tie. Twee oude spiraalbedden aan
elkaar gesoldeerd tot een kast. Een
stuk of 20 uitneembare rekken onder
elkaar, een element, een thermo
staat en toen maar proberen. Iedere
ochtend om 5 uur op om de kroe
poek te controleren. Rekening hou
den met temperatuurswisselingen,
rekening houden met de grondstof
fen, aanpassen, verbeteren en proe
ven, steeds maar proeven, want de
smaak moest goed zijn.
De ideale kroepoek kwam er binnen
een half jaar, gevolgd door een as
sortiment van andere smaken. Kroe
poek kedelé voor de vegetariërs,
ook zoutarm, vis, feest-kroepoek
(Peta Besar) met verschillende
kleurtjes waarvan de vraag ver bo
ven de mogelijke produktie uitstijgt.
72 Kilo per dag, 13 ton per jaar.
Hij zou makkelijk een omzet van 1,5
millioen per jaar kunnen maken met
de Pesta Besar alleen, maar dat be
tekent zo'n uitbreiding van het be
drijf en een uitbreiding van een on
noemelijk aantal kopzorgen. Snij- en
mengapparaten, een deegmolen, er
is wel geautomatiseerd, maar het
grootste deel bij Vamu is nog steeds
handenarbeid.
De sambelans van Hans zijn zo
langzamerhand uniek geworden. Het
valt hem nog altijd moeilijk met pre-
serveringsmiddelen te werken, hij
maakt liever steeds vers en werkt
zich dus kapot. Export naar Austra
lië en Amerika. Hij ziet het wel
zitten, maar dat betekent geen tijd
meer voor de prettige dingen, hob
bies. Hij zou wel eens het gevoel
willen hebben een millioen verdiend
te hebben. Als hij het persé zou
willen, zou het kunnen, alleen met
zijn kroepoek die - en dat is een
eerlijke verklaring - de beste in
Nederland gemaakte is.
L.D.
Bij de foto: De uitvinder met zijn produkt:
Sambel Goreng Kedelé een van de lekker
ste sambelans. Hans Edwards van Muijen
een jaar of 10 en 20 soorten boemboes ge
leden. Er komen steeds nieuwe recepten bij!
Eerst goed nadenken en dan meteen doen.
Hans Edwards van Muijen. Een deftige naam en ik heb niet eens gevraagd waar
die naam vandaan komt. Niet dat dat voor dit interview zo belangrijk zou zijn,
maar ik moet mijn intro toch ergens mee beginnen, vandaar deze overbodige
regels, maar toch, als je hoort "Hans Edwards van Muijen vermoed je niet
direkt te maken te hebben met een producent van kroepoek, ketjap, sauzen en
boemboes. En toch is hij dat en niet zo'n kleine ook, getuige de nevenstaande
gegevens over zijn omzet.
Op 13 februari 1927 werd hij in Ban
dung geboren. In zijn jeugd, die hij
later in Soerabaia doorbracht, werd al
duidelijk waar zijn talenten lagen en
waar zijn belangstelling naar uit ging:
creatief bezig zijn, met de materialen
die er zijn zelf iets maken en daarbij
steeds weer werken aan verbetering.
"Je moet niet wachten tot alles naar je
toekomt; met wat je hebt, hoe een
voudig ook, moet je beginnen, ga je
experimenteren en als je doorzet zal
het je lukken iets goeds te maken".
Hij lacht, hij zal dat vaker doen en
eigenlijk lacht Hans altijd. Hij is een
blijmoedig mens die het leven vol ver
trouwen beziet en zijn manier van pra
ten is daar naar. Rustig, overtuigend,
inspirerend haast. Dat rustige behoudt
hij ook als hij vertelt over gebeurte
nissen waarvan anderen toch tenmin
ste een brok in de keel zouden krijgen.
In Java's oostelijke havenplaats ging
Hans samen met zijn 3 broers muziek
lessen volgen bij S. van Zele. "Hij was
niet alleen een uitstekend musicus,
maar ook een enorme pedagoog. Hij
kon je zo inspireren dat je met liefde
muziek ging beoefenen." Niettemin
verzuimde hij op een gegeven moment
de lessen, maar niet voordat hij aan
zijn leraar gevraagd had hoe violen ge
bouwd moesten worden. Met enige
boeken onder de arm ging hij toen
naar huis om een paar maanden later
bij Van Zele terug te keren met zijn
eerste zelf gebouwde viool. Die was
niet helemaal perfect, maar de eerste
stap was gezet. Hij zette door en legde
zich ook toe op het bouwen van gita-
Een ietwat geautomatiseerd bedrijf, mengen,
snijden, malen hoeft niet meer met de hand,
maar al het andere wel. En dat is niet weinig.
10
