NA VIJFTIG JAAR
MEI 1034 1304
kBATAVIA - DEN HAAG A
Er was eens. Met die drie woorden
beginnen vele sprookjes. Mijn verhaal
is geen sprookje, maar het begint wel
met diezelfde woorden.
Er was eens een school in Batavia,
gelegen aan het voormalige Konings
plein Oost, Carpentier Alting Stichting
genaamd, kortweg de CAS. Deze
school vormde vele tientallen jaren ge
leden, lang voor de tweede wereld
oorlog, al een scholengemeenschap.
Eén van de onderdelen was de 5-jarige
Meisjes HBS B. Deze afdeling werd
in 1934 opgeheven en de leerlingen
van de eerste 4 klassen gingen over
naar het Bataviaas Lyceum, gelegen
in Gang Batoe.
Het was het jaar waarin de directrice
Juffrouw H. C. H. Hoetink werd gepen
sioneerd, het jaar waarin zij voor de
laatste keer een eindexamenklas af
leverde. En om die klas gaat het. Het
waren 13 meisjes, komende uit ver
schillende milieus; hun vaders waren
ambtenaren, werkzaam in de handel of
het bankwezen, de zending enz. Er
waren erbij, die volledige CAS-produk-
ten waren, al leerling vanaf de eerste
klas lagere school, anderen waren er
later bij gekomen. De laatste jaren
was het een zeer hechte groep, die
in mei 1934 eindexamen deed.
Hoe hecht die band is bewijst het feit,
dat wij sedert de eerste reünie van
de CAS in 1972 vrijwel ieder jaar bij
elkaar komen. Verschillenden, met na
me de Hagenaars, hadden wel inci
dentele contacten, maar de klasse
band werd in 1972 zonder problemen
als vanzelfsprekend in zijn geheel weer
opgenomen. De jaren vielen weg, we
hadden de kampen in Indië of de oor
log in Europa meegemaakt, maar we
voelden ons weer de tieners van toen.
En zo is het gebleven, 12 jaar lang, al
konden we nooit met 13 "man" aan
wezig zijn. Jo Ouwerkerk, de oudste,
woont al jaren in Californië. Jo Bliek,
de grootste totok van ons allen, maar
wel degene die uiteindelijk het langst
in de tropen heeft gewoond - zij was
jaren kinderarts in Jogja - keerde eerst
enkele jaren geleden terug naar Ne
derland.
Ook Mevrouw Elisabeth Wiegel, onze
geschiedenis- en klasselerares, is met
haar man dikwijls bij onze reünies
geweest. Helaas werd zij in de herfst
van het vorige jaar ernstig ziek, raakte
verlamd en kon niet meer praten, was
geestelijk echter helemaal bij. Wij zon
den haar eind mei een groet, die zij
enige dagen voor haar overlijden ont
ving en die zij naar wij later hoorden
heeft begrepen. Zij heeft zo veel voor
ons betekend en zij is in de laatste
HBS-jaren en vooral in de eindexamen-
weken zo'n steun voor ons geweest,
dat wij ons haar altijd zullen blijven
herinneren. Zij was het ook, die met
onze klas meeging toen Juffrouw Hoe-
tink ons uitnodigde voor een paas
vakantie in IVOJ (In Vreugd Ónder
Jeugd) het vakantiehuis van onze di-
Eindexamenklas 1934 CAS 5-jarige Meisjes HBS-B bij elkaar op 27 mei 1984 in Den Haag.
Vooraan: Emmy van Konijnenburg; Eerste rij: Gaby de Vos, Erne Anthonisse, Els Brosius,
Anny Schafer, Annie Knoot, Anneke de Vos, Jo Bliek. Tweede rij: Jessie Dolman, Erna
Regnier, Henny Straatemeier. Bovenstaande namen zijn de meisjesnamen van de reünisten.
rectrice in Pengalengan. Wat hebben
we toen een geweldige week gehad,
we sliepen een nacht bij de sterren
wacht in Lembang, maakten bergwan
delingen en hadden onder leiding van
de twee dames een onvergetelijke tijd,
vlak voor het eindexamen begon. We
haalden het allemaal en kregen het
diploma uitgereikt dat aldus begint
"De Commissie, in 1934 belast met
het afnemen van het Eindexamen der
Hogere Burgerschool met vijfjarigen
leergang voor meisjes der CARPEN
TIER ALTING STICHTING heeft in hare
zittingen van - en - Mei 1934 geëxami
neerd geboren te den
en bevonden dat zij voldoet aan de
eischen, gesteld in het Reglement op
de Examens, (Staatsblad 1921 No. 105,
juncto Staatsblad 1922 No. 103 en Bij
blad op het Staatsblad No. 12211),
zoodat haar dit getuigschrift, bedoeld
Button - op 27 mei 1984 gedragen door de
eindexamenklas van 1934 van de CAS 5-
jarige meisjes HBS-B.
bij art. 22 en 23 van dat Reglement,
is uitgereikt."
Om dat heuglijke feit te herdenken
waren we op 27 mei weer bij elkaar,
dit keer met 11 oud-klasgenoten. Jo in
Amerika was er niet en ook Nike Sia-
haya kon door de nasleep van een
ernstige griep niet aanwezig zijn, maar
verder waren we er allemaal: van
Annie-Patje (de oudste in Nederland)
tot Erna onze Benjamin. Anneke was
er en gelukkig kon haar Hans er ook
even bij zijn, andere Jo helemaal uit
Friesland, Els met Frans, Erna, die
ondanks haar lichamelijke handicap
toch kwam, Knootje, Henny, die met
haar Jan hun huis altijd ter beschik
king stellen voor onze samenkomsten,
Emmy met Aren, Gaby helemaal uit
Frankrijk overgekomen en tenslotte
Jessie. We droegen allemaal de button
bij Tong Tong voor ons gemaakt,
snoepten, aten en dronken voorname
lijk Indisch en door al het geklets en
gelach vlogen de uren voorbij. 11 Ou
de dames die het feit herdachten, dat
50 jaar geleden een einde kwam aan
hun onbezorgde schooltijd. We hopen
nog vele reünies met ons allen te be
leven, want om met Wieteke van Dort
te spreken, die op 5 mei toen in Mid
delburg de bevrijding van Nederland
èn Indië werd herdacht deze woorden
zong:
"Indië, wij weten samen zoveel,
je kreeg van ons leven het beste deel.
De jaren van arbeid,
de kracht van de jeugd,
zij blijven je erfdeel
zolang het je heugt."
En een CAS-jeugd vergeet je nooit I
AN SCHAFER
29
