From Hollywood with love
PORTRETTEN
Niet meer dan een rat
Mensen noemen het
liefde
Mensen en Machten
door Hélène Weski
Eigenlijk heetten ze Elisabeth en Hélène. Maar ze werden Els en Elly genoemd.
Zó iets stoms I Want ze waren niet zomaar een paar gewone kinderen: ze wilden
balletdanseres en actrice worden. En dan kon je toch niet met zulke idiote namen
aankomen. Ze waren tien en acht jaar oud, ze hadden nog niet geleerd de grens
te trekken tussen droom en werkelijkheid.
Met hun ouders bewoonden ze, in een klein Indisch binnenstadje, een huis, dat
de ver overstekende dakrand altijd koel en schemerig maakte, 's Morgens heel
vroeg dronken ze, zittend op de stoep van de achtergalerij, een kop gloeiend
hete chocolademelk die Min voor hen gemaakt had. Het rook naar kruiden en
vocht, naar opgaande zon en brandende areng, en ze keken de tuin in, waarin
de gele gezichten van de alamanda's nog nat van tranen waren ("wat zouden
die toch altijd voor nare dingen dromen?"), waar de sokka en de lantana-heg
nog stonden te dutten, ofschoon de krielhaan driftig schreeuwde dat het tijd was
om wakker te worden.
Een uur later waren de zusjes op weg
naar school, lopend door de straat
met asembomen, over de aloon-aloon,
langs de imposante kaboepaten, waar
in de regent woonde, die zo goed
Nederlands sprak, maar vertikte het
te doen.
Onderweg sloten zich kinderen bij hen
aan: Bert en Louis van hotel Van Laar,
Frits van de dokter, die stotterde en
vóór Elly in de klas zat en die ze
nadeed als hij moest lezen: k-k-k-wam
t-t-t-huisTot hij zich paars-rood
omdraaide en er op los begon te beu
ken (maar dan was ze al onder de
bank gedoken). En Jettie, de soldaten-
dochter, die in de tangsie woonde en
zulke lekkere kwee-kwee meebracht,
die ze van thuis eigenlijk niet mochten
eten.
Meestal ging het gesprek over films
en filmacteurs. Het plaatsje had pas
een bioscoop gekregen in een afge
dankte loods, waar één keer per week
een film vertoond werd. De kinderen
mochten er haast nooit heen, behalve
wanneer Charly Chaplin en Jackie
Coogan speelden of ook wel eens
naar een onschuldige cowboyfilm.
Op de dag voordat de filmvertoning
plaatsvond, reed een dogkar door de
stad bemand met een ronsebons. Aan
weerskanten van het karretje waren
grote borden bevestigd, waarop wilde
taferelen in schrille kleuren waren af
gebeeld (Tom Mix, Harry Carey I), of
waarop een meer dan levensgrote
Mary Pickford zoet glimlachte. Als de
kinderen het brèng-brèng-brèng in de
verte hoorden, lieten ze alles in de
steek en renden met de kar mee, be
delend: kassi film, kassi film Terwijl
de trom oorverdovend knalde en de
trompet vals krijste, toonde een derde
man sadistisch grijnzend stukjes film,
intussen de andere hand ophoudend.
Hijgend, hollend, hunkerend smeten
de kinderen wat snoep in het karretje,
of een gobang, of een pisang, waarop
de man zijn snippers naar buiten gooi
de: filmstukjes met Tom Mix op een
steigerend paard, of Douglas Fair
banks in de touwen hangend.
Maar helemaal dol van vreugde, nee,
smeltend -van heerlijkheid waren de
zusjes als ze een filmpje van Hoot
Gibson konden bemachtigen. Dat was
hun droomfiguur, Edward Hoot Gib
son Cowboy met een enorme J.R.-
hoed op, die hij ook 's nachts niet
scheen af te zetten. Held, die even
gemakkelijk wilde paarden, boeven, en
beeldschone vrouwen ving, met en
zonder lasso.
"Later zal ik voor hem dansen," mij
merde Els.
"En ik speel samen met hem in de
film," lispte Elly, maar werd streng te
recht gewezen: "Je speelt niks, ik ben
de oudste
Het was zaak de aandacht van de
aanbeden man nü al op hen te ves
tigen. Maar hoe? Een briefje schrij
ven? Een versje maken? En Elly dicht
te: "Mister Hoot, als we zijn groot,
komen we naar Hollywood."
"Idioot," oordeelde Els.
Tot hun vader heel onverwacht en on
bedoeld de oplossing aanreikte. Foto
graferen was zijn hobby. Op vrije
ogenblikken zeulde hij met een immens
apparaat rond en dan was het "sauve
qui peut
Maar die dag konden de kinderen niet
snel genoeg ontkomen. Hij ving ze,
stelde ze op in een hoek van de ka
mer en daar begon de ellende: glas
platen uitschuiven - inschuiven - zwar
te doek over de kast - loeren onder
die doek - jij naar rechts - stilstaan I -
knielen jij - niet jij, jij - stilstaan pot-
verlachen - waarom lachen jullie
niet - je been zus - je arm zo. Tot de
kinderen erbij neervielen, tot ze snik
kend smeekten: "Pappie alsjeblieft..."
Toen zei pappie slim: "Als jullie nog
even poseren, maken we er een mooie
briefkaart van en die sturen we naar
Hoot Gibson I"
"Lieve meneer Hoot Gibson, we vin
den U geweldig We zijn 2 Hollandse
meisjes. Schrijft U ons terug? Elsa
Elly" (ze hadden behoorlijk tramme
lant gemaakt om er Elisabeth en Hélè
ne onder te krijgen, maar pappie zei
dat ze niet moesten zeuren).
Twee blonde kinderhoofdjes vertrok
ken richting Hollywood. Van die dag
af wachtten ze hartstochtelijk op de
post, maar: nietsen weer niets...
Week na week, maand na maand. Ne
gen maanden lang, Spanning, hoop,
teleurstelling, hoop, verdriet, dat was
de volgorde zo ongeveer. En tenslotte
veinsden ze onverschilligheid, een
mens kan niet blijven geloven
Op een morgen kraaide de krielhaan
en Elly sloeg haar ogen op en ze
dacht: wat is er veranderd in de ka
mer, er is iets veranderd. En toen zag
ze het. Bij het bed stond een stoel
die daar niet hoorde, en op die stoel
stond een grote gele enveloppe en op
die enveloppe stond met grote hane-
poten: ELSA ELLY X., Poerworedjo,
Java. En een stempel: E. Hoot Gibson,
Hollywood.
Ze gilde. Toen Els geërgerd haar ogen
opsloeg, kon haar zusje alleen maar
wijzen. Els gilde ook en riep: "Ik mag
hem openmaken, ik ben de oudste."
Een prachtige foto kwam er uit, Hoot
Gibson lachte hun toe van onder zijn
enorme J.R.-hoed en in een hoek had
hij geschreven: To Elsa Elly, with
love.
Ja, nu moest de chocolademelk nog
gedronken, en gebaad moest er wor
den en aangekleed, voordat ze hun
glorie den volke op school konden
tonen. Niet uit te houden haast
"We zullen hem samen dragen", zei
Elly plechtig, "en dan mag jij hem tot
de uitspanning hebben en daarna ik
en thuis mogen we hem om beurten
bij het bed
"Niks", zei Els, "ik krijg de foto, jij de
enveloppe. Ik ben de oudste."
Aldus geschiedde.
Verschillen moeten er nu eenmaal zijn,
nietwaar
15
KORTE VERHALEN VAN
HÉLÈNE WESKI
f 9,50, porto f 2,30
f 13,50 (in prijs verlaagd)
porto f 2,30
UITVERKOCHT
BOEKHANDEL MOESSON
