Een natte en rumoerige Trouwdag
"Pap, ik wil trouwen," sprak mijn tweede dochter Férie. Ze was maar net zeven
tien geworden. Ik wist dat Férie niet mee naar Nederland wilde, toen ze van mij
hoorde dat mijn man (voor de tweede keer) uitgezonden zou worden, maar nu
met het hele gezin. Dit zou plaatsvinden op 16 maart 1S65.
"Mam, hoe dan mijn vrind?" zei ze: Haar vrind (nu haar man) was en is het nog,
Garudapiloot en deed Balikpapan, waar we toen woonden, zoveel mogelijk aan
vanwege Férie. Hij had haar al eens eerder, toen ze net haar eind SMP had ge
haald, gevraagd, maar we vonden 17 jaar nog te jong, alhoewel ze goed uit de
kluiten gewassen was. In de huishouding deed ze ook graag het een en ander.
"Neen mam, ik wil niet mee hoor, want misschien blijven we twee jaar in Neder
land heb ik gehoord." "Nou," zei ik, "ik begrijp je heel goed, ga maar met papa
praten." Dus toen mijn man 's middags op het platje zat, duwde ik Férie naar
hem toe. Ik bleef op de achtergrond.
"Pap, ik wil trouwen," klonk Férie's
stem toen. Mijn man barstte in lachen
uit, "jij trouwen, je bent pas zeven
tien." "Ja, maar Rock is acht jaar ou
der en ik weet al iets van huishouden
af." Gelukkig dat Férie ook lachte. Zij
is altijd een vrolijk en zonnig kind ge
weest. Ik kwam er bij zitten en na veel
heen en weer gepraat zei pa "ja" en
kon Rock bij zijn eerstvolgende bezoek
z'n officieel aanzoek doen. De trouw
dag werd gesteld op 9 december 1964.
ledereen ging toen aan het werk voor
de grote dag. Alle Sangirese tantes en
omes kwamen opdraven om te over
leggen wat er op die dag gedaan moest
worden en wat het menu zou zijn. Op
zo'n olieterrein is iedereen welkom en
daar moesten we natuurlijk ook op
rekenen.
Een dag van tevoren werd een grote
tent opgezet, want het was december,
dus moest er wel met regen rekening
gehouden worden. Een geit werd door
een prevelende Arabier heel ver ach
ter in onze grote achtertuin geslacht.
Niemand mocht er bij zijn, alleen zijn
helper. Twee grote vette varkens wer
den door Sangirese tantes geroosterd
en meer dan tien kippen geslacht. De
ooms zorgden voor het technisch ge
deelte, het aanrukken van de dranken
en het huren van borden, kopjes, enz.
enz., dameskennissen bakten cakes en
soesjes, ikzelf was de penningmeester
en mijn man de algemene opzichter.
Zo gaat dat op zo'n olieterrein, overal
hulp, erg gezellig, begeleid met muziek
van onze tape-recorder. Bloemen wer
den uit Soerabaia besteld, het huis en
de tent versierd door de klasgenoten
van Férie. Zij hadden de opgeblazen
ballonnen leuk beschilderd met cari-
catuurtekeningen van Férie en Rock en
allerlei grappige en gekke opschriften.
De dag van het trouwen, ledereen was
druk bezig. Om vier uur 's middags
zou de ambtenaar van de burgerlijke
stand bij ons thuis het huwelijk vol
trekken, daarna om vijf uur inzegening
in de kerk.
Tien uur 's ochtends hoorden we al
het motorgeronk van een naderend
Garudavliegtuig, met Rock natuurlijk.
Jawel hoor, heel laag denderend over
de dennebomen in onze tuin, die vro
lijk met hun dennenaalden terugwuif-
den. Dit is niet overdreven gezegd, zo
laag vloog de kist. De tantes die in de
tuin bezig waren met bawang schillen,
schrokken zich dood en de schilletjes
vlogen de lucht in. Later hoorden wij
dat men op kantoor zei: "Schoonzoon
van Makadoero is in het land." Dat
was hun allemaal bekend, want iedere
keer als Rock Balikpapan binnenvloog
- Férie wist dan van tevoren al wan
neer en hoe laat - kwam hij laag over
de zee gevlogen met knipperende
lichten, en Férie stormde dan de tuin
in al zwaaiend met een bezem.
Die dag mocht Rock niet rechtstreeks
bij ons thuis komen, maar werd opge
vangen door een goede kennis van
ons (bij wie de bruidegom aangekleed
zou worden) die ook eerste getuige
zou zijn. Maar ja, het ging natuurlijk
weer niet volgens het protocol en hij
kwam toch, want hij bracht ook nog
verschillende dingen voor het feest
mee. Hij zou na het bad wel weggaan
naar oom Jan om zich te kleden, zei hij.
Plotseling tegen enen begon het ver
schrikkelijk hard te regenen. Het ter
ras, alhoewel overdekt, liep onder en
de versierde bruidsstoelen moesten in
alle haast naar binnen geschoven wor
den. Wanhopig waren we.
Het was net de tijd dat iedereen in het
bad moest. Ons aller tante Marie Lesa-
wengen (echte tante van mijn man)
kwam als een haas de kamer binnen
gestoven, waar Férie net bezig was
naar de badkamer te gaan. Tante ruk
te haar slipje (die van Férie) van het
lijf, stoof weer naar de jongenskamer,
duwde Rock de badkamer in en
schreeuwde: "Vlug, ik moet je onder
broek hebben I" Bleek later een ge
bloemde te zijn. Rock wist niet hoe hij
het had. Verbijsterd, met grote ogen
en open mond stond hij daar. Niets
mee te maken. Tante sloot de deur.
"Opschieten, vlug!"
Wat hebben we later gelachen, gebul
derd, want zoiets zou in Rock's familie
beslist niet voorkomen. Niet alleen was
hij van Javaanse afkomst, maar daarbij
ook van adel. Dus je weet wel.
Dus tante had de twee slipjes, liep
ermee in de stromende regen naar bui
ten en beval één van de werklui die op
het dak te gooien. Wel hadden we tja-
bé-bawang aan een lidi in de tuin ge
plant, maar dat zou niet helpen, zei
tante.
Het bruidspaar Rock en Férie.
Wonderlijk, na vijf minuten verander
de de harde regen in druppels en na
tien minuten geen druppel meer en het
bleef de hele avond droog. Lieve men
sen, dit is waar gebeurd. Wonderbaar
lijk! Hadden we nog nooit eerder ge
hoord of meegemaakt. Later heb ik de
twee slipjes netjes per postpakket
teruggestuurd naar Jakarta, waar het
jonge stel woonde.
Er werd natuurlijk druk gedweild en
alles werd op z'n plaats gezet. Om drie
uur ging Rock weg naar het huis van
de eerste getuige om zich te kleden.
Tegen vieren kwam de ambtenaar van
de burgerlijke stand en telefoneerden
we naar de bruidegom dat hij kon ko
men. Daar kwamen ze, het tuinpad op,
Rock met het bruidsboeket in z'n han
den, achter hem volgde de eerste ge
tuige. Niet naar zijn bruid keek Rock,
maar het eerst naar mij. Net of hij voel
de wat er door mij heen ging. Mijn
eerste dochter die de deur uit zou
gaan. Ik had een prop in mijn keel,
haatte Rock op dat moment. Hij kwam
Férie van mij weghalen en ik barstte in
snikken uit. Heel even maar en het
nare gevoel was weg. Ik zag in zijn
ogen iets als excuus en toen had ik
me zelf wel een klap willen geven zo
onrechtvaardig vond ik mezelf. Dat
nare gevoel is ook nooit meer terug
gekomen en ik was de hele avond toch
wel vrolijk en het werd ook een suc
ces.
In het receptieboek telden we bijna
600 gasten. De man van onze kokki
zorgde voor een verrassing: een wa-
yangdans uitgevoerd door twee Ja
vaanse vrienden. Onze buitenlandse
gasten vonden het natuurlijk machtig.
Bij onze Indonesische kennissen was
(lees verder volgende pagina)
15
