Doktermijn hond heeft soiets raars
Praten met mevr. E. M. Meyer-Schattenberg, dierenarts
Ze woont en werkt in de Cornelis Jolstraat, een mooi achterafstraatje van de
Scheveningse weg. Een smalle straat vol bloeiende voortuintjes, maar nooit par
keerruimte voor nummero 85 waar ik moet zijn als een van mijn dieren "iets
raars heeft". Dat zeggen mensen als hun hond of kat veel krabt, een bult heeft,
met zijn kop schud of andere afwijkende zaken waar hij of zij geen woord over
weet te zeggen. Want een dier spreekt geen woorden, het krabt, siddert, piept,
lijdt of ligt stil en het is de dokter die moet zien uit te vinden hoe, wat en waarom.
En dat is een kunst die dierenarts Everdine Margriet Meyer-Schallenberg goed
beheerst. Met 25 jaar praktijk mag ze zich een "ouwe rot" in het vak noemen,
hoewel je dat eigenlijk alleen van Dr. Vlimmen of James Herriot zou zeggen, niet
van een vrouw.
naar een koeienfarm in Engeland. Daar
leert ze alles over de verzorging van
Jersey's, die beroemde melkkoeien.
Het is hard werken, maar ze vindt het
erg prettig. Kortom, na een leerzaam
jaar keert ze vol energie terug naar
Nederland en begint haar studie in
Utrecht voor dierenarts, net zoals haar
zuster Anneke (nu mevrouw Brooy-
mans-Schallenberg, voorzitster van de
Raad van Beheer).
In 1966 neemt ze de praktijk over van
dr. Woudenberg, een bekende naam
in de dierenartsenij. Ze doet 51/2 jaar
"gemengde praktijk", grote èn kleine
huisdieren. Daarna kiest ze voor kleine
huisdieren (katten, honden, vogels,
marmotjes, etc. etc.).
"Gekke vraag: houdt u van uw beroep,
heeft u er nooit spijt van gehad?"
"Neen, ik hou van dieren, dat in de
eerste plaats. Maar elk geval - je hebt
natuurlijk altijd met zieke dieren te
maken - is een uitdaging voor je ken-
Onderzoek en stille lijdzaamheid.
nis. Natuurlijk daarna de voldoening
als je een dier weer gezond hebt ge
maakt. En dan de dankbaarheid van
de eigenaren, dat maakt de moeilijkste
behandeling de moeite waard."
"Bent u wel eens bang voor dieren?"
"Ja, voor agressieve dieren, wie niet?
Maar daar is wel wat op te vinden.
Ik laat de eigenaars zelf een band om
de snuit van het bijterig dier doen en
als dat niet lukt, het dier werkelijk
over zijn toeren is, dan krijgt het een
verdovings prik."
"En zware honden, hoe doet u dat, hoe
tilt u die op de tafel?"
"Dat laat ik de eigenaar zelf doen, die
Het kleine wachtkamertje zit meestal
vol trillende en zenuwachtige honden
en katten, maar die laatste zie je nooit,
want die liggen in manden of dozen.
Kita mijn hond spant altijd de kroon
met bangzijn, ze stelt zich graag aan
hoewel ze onder de behandeling vrij
lijdzaam is. Daarna holt ze uitzinnig
het tuinpad af, botsend tegen de pa
tiënt die net binnen wordt getrokken.
Wat ze bij het passeren tegen elkaar
zeggen zou de moeite van vertalen
waard zijn
Paultje
Everdine Schallenberg werd in 1930 in
Semarang geboren. Haar vader Evert
Schallenberg was agent van de KPM,
getrouwd met een meisje uit Noord-
Holland. Totoks dus en Everdine is nog
altijd hoogblond wat niet wegneemt
dat ze duidelijk iets Indisch heeft. Maar
dat is immers bij iedereen die daar
geboren en getogen is? Ze wonen
later ook in Medan, Sibolga en Bata
via. Met haar 4 jaar oudere zuster
Anneke en moeder komen ze in de
bezettingstijd in het Tjihapit en later
Kramat kamp terecht. Met de eerste
groep repatrianten verlaten ze met de
Nieuw Amsterdam het land waar de
zon niet meer voor hen zou schijnen.
Een nieuwe toekomst in Nederland
wacht hen.
Everdine doet haar eind-examen HBS
in Zeist. Wat zou ze willen worden?
Ja, van dieren heeft ze altijd veel ge
houden in Indië, maar zoveel dat ze
er jaren studie voor over heeft om
dierenarts te worden? Ze ziet erg
tegen het leren op. Haar ouders nemen
een verstandig besluit, ze sturen haar
4
E. M. Meyer-Schallenberg, dierenarts
kan immers 25, 30 kilo beter tillen.
Trouwens ik laat de baas of verzorg
ster altijd bij het onderzoek, het dier
is dan rustiger. Het kan niet praten en
elke informatie over zijn gedrag moet
van de baas komen."
U opereert ook veel, ik heb gehoord
dat u daar heel goed in bent."
"Dat is prettig om te horen. Het klinkt
gek, maar ik vind opereren fijn werk.
Kijk, het is natuurlijk noodzaak, anders
doe je het niet. Maar als het moet
gebeuren dan kun je geconcentreerd
bezig zijn, zonder gehinderd te worden.
Zo'n dier is tijdens de operatie hele
maal van mij. Ik ben verantwoordelijk
voor zijn leven. Je wordt niet gestoord,
een onderzoek is veel vermoeiender,
je moet goed luisteren, daarop je diag
nose stellen. Sommige mensen praten
teveel sommigen te weinig. Bij een
operatie weet je wat je te doen staat."
Assistente Annelies.
Onmisbare rechterhand (en soms
linkerhand tegelijk) is Annelies van der
Touw, al 10 jaar assistente bij dieren
arts Meyer. Zo van school in dienst
gekomen, dierenarts-assistente cursus
