DJATI PITTEN (III)
door mevrouw F. Beudeker-Gerrits
Er was een ziekenkamertje ingericht door de directrice, zodat zijzelf geregeld
naar de zieke kindertjes kon kijken. Ik heb ook eens heel ziek gelegen, ik was
toen 12 jaar, dus al 4 jaar in het Tehuis. Ik heb in die dagen nogmaals onder
vonden hoe lief en bezorgd onze directrice kon zijn. Iedere dag kwam ze wel
driemaal naar mij en de andere patiëntjes kijken. Loes Dannert, een veel ouder
meisje dan ik, die voor mijn maaltijden moest zorgen werd op het hart gedrukt
toch vooral geen vet in mijn eten te gebruiken, dat was door de dokter ver
boden. Ik had het namelijk aan mijn lever.
Kwam ze eens met een heerlijke ci
troenpudding, gemaakt van agar-agar
helaas zonder vla, waar ik zo van hield.
Maar zoals ik reeds schreef: geen vet,
geen melk voor mij. Moes verzon an
dere lekkere hapjes, die heus ook wel
lekker konden zijn zonder boter, melk
of vet. Ik werd beter en was dankbaar,
dat ik in dit Tehuis waar ik zo liefderijk
werd behandeld en dat ik toch zo lief
kreeg terecht was gekomen.
Toen ik de Lagere School doorlopen
had en naar de Gemeentelijke Midden
stands Handelsschool ging kreeg ik
iets meer vrijheid. Ik werd dan ook als
volwassen beschouwd en als zodanig
niet meer in die ene kleine badkamer
baden. Ik schreef reeds: er was een
grote en een kleine badkamer, die la
gen vlak naast elkaar op het einde van
de galerij. In de dagen, dat ik nog in
de kleine badkamer baadde met de
andere kleintjes, zat één van de assis
tenten op een hoge kruk in de hoek
van de badkamer en keek zo vanuit
haar hoge zitplaats toe of de kleintjes
zich wel behoorlijk baadden.
"Jij Nelleke", zei ze soms aan één van
de meisjes, "help jij even je zusje met
het borstelen van haar rug. Maar niet
te hard en gebruik veel zeep hoor
De eerste keer dat ik als volwassen
meisje in de grote badkamer stapte,
durfde ik haast niet te kijken naar al
die meisjes, die er reeds in Eva's cos-
tuum stonden. Ik had geluk dat er op
dat moment niet veel meisjes in het
bad waren. Ik ging onder één van de 5
douchekranen en wilde er zo gauw
mogelijk uit. Vond het helemaal niet zo
leuk om met anderen te baden. Thuis
had ik de badkamer voor mij alleen,
maar ja, men kan in zo'n groot Tehuis
ook niet verwachten, dat er voor elk
meisje een badkamer was.
Hier in deze badkamer kwam de direc
trice nooit kijken. Er werd onder het
baden weieens gebabbeld over ditjes
en datjes. Over de school, over de
assistenten en soms ook over de pitjes,
die er op dat moment net niet waren.
"Heb jij al gehoord van Louise?" vroeg
Annet, die samen met me op de Han
delsschool zat, me. "Ze gaat met een
veel oudere man om - en die man moet
een goede zaak hebben, hij handelt in
elektrische apparaten of zoiets."
"Nou", zei Melie, terwijl ze veel aan
dacht besteedde aan het borstelen van
haar voeten, "nou, dan kunnen we mis
schien binnenkort een bruiloft verwach
ten, en als ze dan goed en wel ge
trouwd is, wie weet nodigt ze ons dan
eens bij haar thuis voor een hele zon-
Djati-pitten
aan de
maaltijd
in de
eetzaal.
IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIIII
dag". "Ach", zei de zwartgallige korte
Mathilda, "misschien geeft die vent
haar wel over enkele weken de bons."
Ja, zo werd er dan over en weer ge
sproken over de "zusjes". "Maar wat
heeft moes Backer gezegd", wou Melie
nog even weten. Melie, een meisje dat
op de Huishoudschool zat. "Die laat
het oogluikend toe".
De Directrice wou altijd precies van
ons weten met wie we uit gingen als
we voor zo'n week-end permissie had
den gevraagd. Ze kende meestal al
onze vriendjes en wanneer die zo
galant waren om het meisje helemaal
van het internaat af te halen, werd die
cavalier door haar met vorsende blik
van top tot teen bekeken. Het leek wel
of moes wilde peilen of die knaap een
geschikte echtgenoot zou zijn voor haar
pupil.
"Jullie komen direkt na de dansavond
thuis", zei ze nog eens aan Annet, die
met een jong soldaat omging. Moes
moest eigenlijk niet zoveel hebben van
soldaten, maar waarschijnlijk dacht ze
er ook aan dat haar pupillen beter met
deze verdedigers van het land konden
trouwen, want die ontvangen tenminste
een vast inkomen en voor later een
pensioen. Ongelijk heeft ze niet.
Examentijd
Het liep tegen examentijd voor de gro
ten. We blokten hard. Elk uurtje werd
benut. Voor Aggie, die eindexamen
Mulo moest doen, voor mijzelf eind
Handelsschool, dan nog enkelen die
het eind van de Huishoudschool moes
ten halen. We zaten in de grote recrea
tiezaal, die nu studeerzaal was gewor
den. Er zaten meisjes, die deze zenuw
slopende periode nog niet moesten
meemaken, die zaten gewoon met een
handwerkje. Ze vonden het leuk de
studerenden wat gezelschap te houden.
Het avondeten van zeven uur was net
achter de rug, we hadden tot 10 uur
de tijd om te studeren, dan gingen de
lichten onherroepelijk uit.
Aggie: "Aardrijkskunde is niet mijn
sterkste zijde. Wat moet ik toch met
al die vreemde plaatsen, ik ga toch
nergens naar toe. Of die plaats Hyde
rabad heet of Sevilla, ik zal ze toch
nooit zien."
"Nou", meende Romana, een gezellig
dikkerdje, die wel van dat vak hield,
"ik zou graag wat meer van de wereld
willen zien, wie weet laat een suiker
oom mij een erfenis na en dan ga ik
de wereld rond." Ze droomde er toen
al van. Tegen tienen ruimden we al
onze boeken op en gingen de trap op
naar de slaapkamer.
Vele meisjes, die niet zo zwaar te
blokken hadden, lagen al op hun bed
den onder het witte laken. Toen het
10 was gingen de lichten als door een
onzichtbare hand uit. Er werd veron
dersteld, dat de meisjes dan gingen
slapen. Ook het licht in de kamer van
onze assistente tante Clarencia ging
uit. Zo bleef het even wat donker.
Helemaal donker was het ook weer
niet, want de maan scheen door heel
10
