DJATI PITTEN (VI)
door mevrouw F. Beudeker-Gerrits
Er moest regelmaat zijn in het Tehuis en de Directrice zorgde ervoor dat die er
was. Allen op tijd uit bed in de vroege morgen. Op dezelfde tijd luidde de kope
ren bel voor het ontbijt, middagmaal en avondeten. En op tijd naar school. Ook
het werk dat ons werd opgedragen (de slaapkamers bezemen, vaatwerk doen,
in de keuken werken enz.) moest naar behoren gedaan worden.
Millie van der Zee, meisje van 13 dacht er anders over. Ze had voor enkele
weken tot taak de slaapkamer van de allerkleinsten te bezemen. Moes kwam
controleren en merkte dat er helemaal niets aan de kamer gedaan was. Millie
mocht op die dag voor enkele uren niet spelen, ze moest in de vruchtengoedang
blijven.
De goedang, een kleine kamer met
slechts een getralied venster erin en
natuurlijk een deur, stond op dezelfde
galerij als de badkamers.
In de goedang was van alles: papaja's,
pisangs, sinaasappels, sommige half
rijp maar ook rijpe. Wat deed Millie
toen ze haar straf moest uitzitten? Ze
had aan belangstelling geen gebrek,
de vriendinnen kwamen bij het raam
pje een babbeltje maken (natuurlijk
als moes niet in de buurt was en Mil
lie deelde met gulle hand vruchten uit.
Tap-dansen
Het Djati-Gesticht lag niet ver van een
bioscoop, 't "Rex Theater." Het lag op
een heel druk kruispunt, zeker wel een
6-sprong. Van onze Directrice moch
ten de werkende meisjes en diegenen
die reeds op MULO en Handelsschool
zaten zeker naar de bios. Wel van te
voren aan haar permissie vragen opdat
ze wist hoe laat de pitten thuis zouden
zijn.
Een heel goede film van Fred Astaire
"Top Hat" draaide er. Met één van
mijn Djati-zusjes ging ik erheen. We
zaten met plezier te kijken naar de
film. Voldaan gingen Sonja en ik naar
huis en we besloten ook te leren tap
pen. De film inspireerde ons zodanig
dat we een boekje kochten waaruit we
konden leren hoe dat tapdansen ging.
Sonja vertelde me eens, dat ze als
baby met haar ouders naar Holland
was geweest. Sonja was een meisje
met gitzwart haar, donkere kijkers en
een scherpe neus. In Holland hadden
Zigeuners haar gekidnapt vertelde ze
me. Waarschijnlijk leek ze toen op een
zigeunerbaby, vandaar dat de zigeu
ners haar zo graag wilden hebben.
Het tapdansen was toch niet zo een
voudig als we gedacht hadden. We
oefenden onder aan de trap bij het
kleine portaaltje. Eerst met de hielen
het ritme aangeven, dan weer alleen
de voorkant van de voet en veel later
gecombineerd. Oh, ik kreeg haast
kramp in mijn voeten. Zo goed als
Fred Astaire zouden we wel nooit
worden.
Rienke Grolings zat op de P.H.S. (Prins
Hendrik school). Dit zou het laatste
jaar voor haar betekenen op de Hoge
School. Ze blokte hard om er door
heen te komen, we zagen haar dagen
lang over de boeken gebogen. Einde
lijk vond het eindexamen plaats en ze
slaagde. Nu zou de P.H.S. een af-
scheidsfuif geven voor alle leerlingen
en genodigden. Rienke vroeg de Di
rectrice of ze enkele meisjes mocht
meenemen.
Ze zocht mij uit, Aggie en Norma, die
het liedje "Kom bij me Piërette" op de
Sint Nicolaasavond zong. We waren
vreselijk opgewonden, er zou ook ge
danst worden. We hoefden niet spe
ciaal een cavalier mee te nemen, daar
op de fuif zou er geen tekort zijn aan
danspartners. Maar vóór de danspartij
zou er een toneelstuk uitgevoerd wor
den door de leerlingen van de P.H.S.
zelf, hoe kon het ook anders. We
zaten tussen al dat rumoer in.
Meisjes van het tehuis aan de afwas.
Rienk nam ook deel aan het toneel
stuk, ze zou een lied ten gehore bren
gen met eigen gitaarbegeleiding. In
ons Tehuis had ze na het examen flink
geoefend op de gitaar. Eindelijk kwam
ze op. Ze zong "Stormy weather."
Met haar lage stem zong ze: "Don't
no why, there's no sun up in the sky,
stormy weather." Dit trieste lied
strookte eigenlijk niet met de vrolijke
sfeer die er heerste in de zaal. Maar
het publiek luisterde toch geboeid
naar die goede stem van haar. Ze
kreeg dan ook een warm applaus en
wij waren trots op onze Djatizus.
Rienke had natuurlijk vele klasse
vrienden. Die kwamen na het toneel
stuk bij ons zitten en enkelen vroegen
ons ten dans. Het was voor Rienke
een waardig afscheid van de school,
"Moes" Backer.
waar ze al die jaren haar ijver heeft
betoond. Bij thuiskomst vroeg moes
Backer hoe het was gegaan. Ook zij
was trots op haar pupil.
Grote vakantie
De grote vakantie naderde. Maar wat
er ook gebeurde, blijven zitten of over
gaan, degene die met de vakantie niet
naar familie kon gaan om de één of
andere reden, ging met de Directrice
mee de bergen in. Daar had ze tussen
de theetuinen in, een huis gehuurd met
niet ver er vandaan een zwembad voor
ons alleen. Maar zover was het nog
niet. Dagen van tevoren waren de
pitjes opgewonden. Koffers en tassen
werden tevoorschijn gehaald, kleren
nagekeken. "Breng ook een warm jas
je mee," zei Moes, het kan soms fris
jes zijn in de bergen." De dagen van
spanning op school waren voorbij, de
meesten waren overgegaan. Een enke
ling was blijven zitten, die zou in de
bergen eerst een frisse neus halen
om met goede moed opnieuw te be
ginnen.
Enkele dagen vóór ons vertrek naar
de bergen moesten de kleintjes (dat
waren de meisjes beneden de 12 jaar)
castorolie innemen. Moes zei, "Dat is
voor de grote schoonmaak. De kinde
ren moeten met een schone maag de
vakantie ingaan en worden dan niet
ziek." Toen ik ook nog geen 12 jaar
was vond ik die dag een verschrik
kelijke dag I Wij kleintjes stonden in
een rij elk met een lepel in de hand
en de Directrice of één van de assis
tenten wachtte ons op met een grote
fles castorolie. En daar ging het hoor!
Stap voor stap kwam ik dichter bij die
gevreesde fles. Oh, ik kon die olie
haast niet door mijn keel krijgen, moest
er altijd van kokhalzen.
Maar een ieder die een lepel van die
wonderolie had genomen kreeg een
vrucht: een sinaasappel of pisang om
de smaak van de olie kwijt te raken.
Nu, jaren later heeft men zulke lekke
re laxeermiddelen in de handel, dat
men ze met alle plezier zou willen
innemen!
(wordt vervolgd)
29
