4k""r"^ Het Fiatje van mijn vader TE KOOR TE HUUR SERVICE J.G. YSSEL DE SCHEPPER ALLE VERZEKERINGEN 1 De familie Korste op een tocht met het Fiatje, omstreeks 1938. Doordat mijn vader eens het laatste lootje van de loterijman kocht en daarmee een aardige prijs uit de loterij won, kon mijn moeder op de vendutie leuke meu bels en andere huishoudelijke attributen op de kop tikken en mijn vader kocht zich een 2e hands Fiatje, waarmee we ettelijke tochtjes hebben gemaakt op zijn vrije zondag. In die tijd was de baas niet zo gul met vrije dagen en een zeven daagse werkweek was menigeen geloof ik niet vreemd. Maar wanneer mijn vader vrij was dan trokken wij er op uit. Wat waren die tochtjes voor mij, die misschien door de smallfilms op school van het avontuurlijke echtpaar Johnson idolaat was van reizen en vreemde gebieden zien, een belevenis. Vanuit Semarang, waar wij toen woon den maakten we dagtochten in de om geving. We zijn naar het mooie strand van Djepara gegaan. Een prachtig wit strand. Men zei dat je daar niet te ver in zee kon gaan daar de haaien tot dicht bij de kust kwamen, maar het zag er wel paradijselijk uit. Mijn moeder kocht daar en passant een naaidoos van Dje para houtsnijwerk die helaas in de bersiaptijd verloren ging. Ook gingen we naar Djrakah, waar je erg veel djamboe kloetoek tegen een kleine vergoeding aan de landbouwer, uit de bomen kon plukken. Ik herinner me dat mijn oudste broer wel eens een fietstocht met zijn vrienden daarheen maakte en dat zij dan met de djamboes tussen de spaken en over het stuur en de bagagedrager van hun fietsen terug kwamen. Ook gingen wij met kennis sen naar een zwembad, "Mangli" ge heten, waar het water uit een bron kwam. Het water was heerlijk fris en het zwembad overschaduwd door een grote waringin. We zwommen dan met auto-binnenbanden om De eigenaar van dat zwembad was een totok gehuwd met een Indonesische vrouw. Die vrouw maakte dan lempers of ander lekkers dat zij aan ons ver kocht. Ook maakten onze moeders, of liever gezegd de kokki thuis, ketan met gebakken djambal of nasi goreng die in een grote witte kom, afgedekt met pisangblad, werd meegenomen. We lie ten ons al dat lekkers goed smaken na al dat gespartel en gestoei in het frisse nat. Wij gingen ook graag een frisse neus halen in Bandoengan of Kopeng. Bun galow-dorpen op de helling van de Een dag aan het blinkend witte strand van Djepara. CALPE - DENIA - TORREVIEJA ALICANTE SPANJE VILLA'S - BOUW- EN PLATTE GRONDEN - RESTAURANTS - TUINDERIJEN. Oppervlakte naar keuze vanaf 77.000,Bezichtigingsreis bij voldoende deelname 19-10-'85. Huur v.a. 495,per maand. Inter hypotheek max. 80% 30 jr. All over the world. Reiskosten vergoed bij koop. INLICHTINGEN: tel. 31/70294487 of 31/70654049. Telex 26401 INTX NL. ^NIIII!!lji!l!IIII!lll!l!l!ll![llllll!llllllllllllll!llllllllll!lllll!lll!lll!llllll!l!l!l[ll|j!!!!l!lll[|||||||lllllllllll!lllllllliy[ Alg. Assurantiebedrijf "Argo" Kantoor en woonhuis Corn, de Witt- laan 83, Den Haag, Tel. 070 - 55 71 72 miin Merbaboe. Wanneer de weg begon te stijgen en wij hoger en hoger kwamen, dan voelde je de lucht frisser en fris ser worden en na de warmte van de laagvlakte was het net als of je cham pagne inademde. Vandaar de uitdruk king 'n frisse neus halen." Eerst leg den we aan in Salatiga, waar we bij een bakker heerlijke kaasbroodjes en appelbollen kochten ('s zondags). De naam van die bakker schiet me nu, al schrijvende, te binnen. Boejoet heette die. Ik heb geloof ik nooit meer zulke lekkere kaasbroodjes gegeten, of idea liseer je de dingen in je herinnering? Nog altijd heb ik die drang om te zwer ven en er op uit te trekken op vrije dagen. Zou dat nu komen door dat Fiatje van toen of door de filmpjes van het echtpaar Johnson dat altijd op avon tuur ging door Afrika en andere gebie den. In elk geval, wat me ook heeft beïnvloed, wanneer de zonnestralen door de grijze wolken proberen te dringen dan voel ïk een verlangen om er op uit te trekken. Helaas kan het in dit land, ondanks de vele vakantieda gen en een vijfdaagse werkweek niet altijd. Want behalve dat ik mijn brood moet verdienen moet ik ook njonja, baboe dalem, kokki, baboe tjoetjie en wat al niet meer, zijn. En natuurlijk laat het weer het niet vaak toe. Gelukkig komt Moesson regelmatig en kan mijn hunkerend hart onder het le zen van de verhalen van geestverwan ten meedwalen naar al de gebieden en streken waarover zij schrijven. En op grauwe, grijze dagen denk ik met weemoed aan die tochten van toen in het Fiatje van mijn vader. M. KORSTE 9

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

Moesson | 1985 | | pagina 9