Kalietjt
BIJ DE VOORPLAAT
it
2
ll!lll!lllllllll!lll!lll!ll|[lllll!l!!!lllllll!lll!!!llll!llllll!llll!]llll!!lllllll!l!lllll!)lll!l!ll!!llllllllllllllllll!l!llll!!lllll!lllllllllllllll!l!ll)llll[illl[inillllll!lllllllllllilllllllllllllllllll!lllll!!l!![|[llllllllllll!lll!l])ll!!!!!!l[llll!!l!!ll!llllll!l!lllllllllllil
THUIS
Mijn achtertuin is niet zo groot, maar
groot genoeg voor een zandbak, gras,
bloemen, een sering en volgend jaar
wat tomaten en groenten. Bij het om
spitten is het zand linksachter op een
hoop gegooid en daardoor ontstond
een heuveltje. Dat hebben we maar zo
gelaten en met gras erover en op de
top een bloemenperkje is het toch weer
wat anders. Mijn buurman was er na
de eerste fikse regenbui niet meer zo
enthousiast over want het water liep
in zijn tuin. Door het demonstratief
verwijderen van enkele verzuipende
plantjes werd het probleem opgelost en
behield ik mijn riante afvoersysteem.
Soms vlij ik mij neer op de heuvel en
dan lig ik goed te kijk voor de buurt
en passanten want de beschuttende
begroeiing ontbreekt nog in een nieuw
bouwwijk. "Gezellig hè, zo" roept mijn
Mongoolse achterbuurman, over wie
ik nog zal schrijven, mij vanuit zijn
dakraam dan toe en dat geeft me dan
weer de zekerheid dat een tuin, hoe
klein ook, er is om te genieten van
gecultiveerde natuur en zo die er is,
van rust.
Het leven ziet er heel anders uit als je
zo ligt. Je neemt afstand en dat werkt
zuiverend. Dingen bezinken. Het fasci
nerende wolkenspel doet je dromen en
fantaseren en toveren je allerlei figu
ren voor. Het huis zie je nu eens van
de buitenkant. Al zijn de woningen
tegenwoordig dan meer kant en klaar
bouwpakketten die even in elkaar wor
den gezet, het huis is een heus huis:
met dakpannen, een afvoerpijp, muren
en ramen met dubbel glas nog wel,
geen zuchtje tocht er meer doorheen.
En het is jouw huis, daar woon je dan,
daarin leef je, de burcht van je kin
deren. Dan gaat het dakraam open
en twee gedouchte koppies verschij
nen lachend door het gat "Hallo
pappa" en meer dan ooit besef je wat
onder het enorme uitspansel een thuis
betekent.
Thuis waar je altijd buiten zit en waar
je alleen maar te kijk zit voor toeris
ten, ondanks een eeuwige en overwel
digende begroeiing, zoals hier op het
terrein van Panataran, Oost-Java. Mis
schien is daar ook iemand die roept
"gezellig hè, zo", maar dat geloof ik
niet. Wat gewoon is, is niet gezellig.
Deze vrouwen rusten wat uit en al
staat hun woning honderden meters
verderop, zij zijn toch gewoon thuis.
En er zijn daar zoveel andere dingen
die gewoon zijn en voor velen van ons
óók gewoon waren. Waar nu vaak over
verteld wordt en niet zelden luidt dan
de laatste zin dat het zo gezellig was.
R.B.
Een watertje,
Een plekje zon,
Klaterende druppels
Spelen steentjes om en om.
Geurende tjempaka bloemen;
Warme stranden's vogels klacht.
Het hart reist ver, langs andere banden
Oogt het Zuiderkruis bij nacht-
Van fluisterende wouden,
Naar wijde open zee.
Van vochtig koele mossen,
Naar prauwen op de ree.
Was het toen
Of is het heden
Parelende regenboog;
Blijde zucht van ver verleden;
En een traan mist voor het oog.
Het toen en nu altoos verbonden;
Verre reis naar een vreemd land.
Het andere leven teruggevonden
Door een kiezel in de hand.
Een kalietje,
Een plekje zon,
Klaterende beelden
Spelen steentjes om en om.
E. LUNN-HAGTINGIUS
llll!lllll[|llli:il
