poirrié
Een logeeradres bleek een thuis-adres
EEN INDISCHE JONGEN
GING HEEN
REISERVARING IN INDONESIË
Een week vakantie in Indonesië is kort, erg kort zelfs. Maar dat was in het pro
gramma van onze verre reis nu eenmaal ingebakken evenals onze (mijn vrouw en
ik) keus om die week in Jakarta te verblijven in één van de vele logeeradressen
die wij via Moesson op papier hadden. Uiteindelijk zijn die advertenties of aan
biedingen als je ze zo mag noemen, vaak beslist uitnodigend van tekst, ondanks
de beperkte mogelijkheid door het formaat. Om bij ons voorbeeld te blijven: om
een keuze te maken uit adressen in Jakarta moet toch eerst een principiële
keuze gemaakt worden. In ons geval was dat de wens dat het zo mogelijk in de
buurt zou liggen van het hotel waar we de eerste nacht een kamer met ontbijt
geboekt hadden. We kwamen nl. in het donker aan en om dan nog met bagage
op avontuur te gaan naar adressen leek ons bij niet direkt slagen een moeizaam
avontuur in de duisternis. Onze keuze viel op het logeeradres waar de familie
Usmany woont, jl. Sawo no. 15 in Menteng. Dit was vlak bij ons hotel en ook in
de buurt waar ik als 13-jarige in de oorlog en vlak daarna gewoond heb, t.w.
Malabar resp. jl. Madioen. Menteng is momenteel het gebied waar de CD's en
de consulaten gehuisvest zijn.
De volgende morgen was mijn eerste
in "Batavia" sinds ik 39 jaar geleden
uit die stad vertrok naar Holland. Na
het ontbijt naast het zwembad, de spul
len bij elkaar gepakt en de koffers
voorlopig bij de receptie achtergelaten.
Geen taxi, geen bemo, geen beca maar
lopen en nog eens lopen. Heerlijk zo'n
eerste dag vol verrassingen door het
geen je allemaal op straat ziet en ook
beleeft. Naarmate we volgens de plat
tegrond in de buurt kwamen werd het
spannender. "Hier moet het zijn", zei
ik. We liepen wat aarzelend het ga
ragepad op. Waarna natuurlijk een
verstopte andjing begon te blaffen en
toen we bij het platje kwamen zaten
de heer des huizes en zijn vrouw op
deze zondagmorgen heerlijk te niksen
op hun luie stoelen.
De vraag of het wel schikte dat we als
vreemden op die dag zomaar de rust
kwamen verstoren, bleek totaal over
bodig. Binnen 10 minuten stonden 2
glazen koude kwast op tafel. Wij wa
ren zonder dat wij het op dat moment
wisten, je mag wel zeggen "in de
familie Usmany opgenomen" en wat
dat betekende treft u hieronder be
knopt aan.
Het eerste uur werd natuurlijk benut
voor het uitwisselen van informatie
over en weer, gezellig en zo nu en
dan raakvlakken en dat verbroedert.
Het was toen al duidelijk dat de 2
dames het uitstekend met elkaar kon
den vinden. Veel tijd werd daarna be
steed aan wat er allemaal te zien en
te beleven is en wat wij wilden. Een
programma voor 1 week werd vrij
blijvend opgesteld, maar was zo am-
biteus en aantrekkelijk dat we haast
bijvoorbaat wisten dat het niet te doen
zou zijn in 1 week (incl. Bandung en
Bogor). Mevrouw zei dat zij de laatste
dag voor ons verblijf wilde gebruiken
om samen met ons per auto nog zo
veel mogelijk te bekijken waar we niet
aan toe zouden komen. Nou dat klonk
goed, zou ze het menen? Maar aller
eerst moesten wij onze bagage op
halen, daarvoor konden we gebruik
maken van hun bestelwagen met chauf
feur. Ze hebben een cateringbedrijf
annex diverse cafetaria's in de stad.
Toen we onze koffers thuis hadden in
onze afdeling met deur naar de huis
kamer en eigen platje, begon de zgn.
persoonlijke verzorging waarbij duide
lijk bleek dat we naarmate we "ge
woner" deden net als de rest van de
familie alles kon.
Een bijdrage aan een bord warm eten
was natuurlijk vanzelfsprekend - het
bord eten bleek steeds een soort uit
gebreide rijsttafel waar iedereen aan
meedeed. Omdat wij beiden veel ge
bruik hebben gemaakt van welhaast
alle soorten openbaar vervoer, was
voor mij van enorm belang de infor
matie die ik kreeg over: hoe wat, waar,
wanneer, waarom en wat het ongeveer
kostte. Dit scheelde mij een hoop ge
zoek en gevraag en gezien de korte
tijd was tijd kostbaar, daarom gingen
we ook vaak vroeg, soms zeer vroeg
op pad.
Aangezien mevrouw Usmany vele ja
ren gewerkt heeft bij een soort public
relations afdeling van een grote Ne
derlandse handelsmaatschappij was zij
kind aan huis bij banken, wisselkan
toren, reisbureau's, vliegmaatschappij
en en de middenstand. De tips die zij
ons gaf waren zeer bruikbaar en als
iets heel snel moest dan was het busje
wel beschikbaar
Tot slot wil ik hierbij vermelden dat
toen de laatste dag voor de deur stond
wij natuurlijk nog heel wat niet hadden
gezien. Met ons vieren hebben we
van die laatste dag een soort feestdag
gemaakt, mede waardoor ons verblijf
daar onvergetelijk werd
Ik wil met dit artikel geen afbreuk doen
aan andere logeeradressen. We heb
ben ook geen enkele vergelijkings
mogelijkheid. Ergens anders is het
misschien nog mooier en fijner, maar
voor ons was dit logeeradres een
thuisadres.
F. A. KERKKAMP
Paul Kempff in zijn jonge jaren.
Paul M. Kempff is op 17 november
1985 op 71-jarige leeftijd in Fort Worth
U.S.A. overleden. Hij was geen natio
nale bekendheid maar in eigen kring
populair en geliefd.
In Indië werkte hij in verschillende
kustplaatsen als douane-ambtenaar en
na in Nederland enige jaren bij de
P.T.T. gewerkt te hebben, emigreerde
hij naar de Verenigde Staten. Daar,
in zijn woonplaats Richard Hills, was
hij erg actief voor de padvinderij,
sport en motorraces. Op zijn Harley
Davidson deed hij mee aan allerlei
rallies zonder ooit in de prijzen te
vallen totdat hij op zijn 70e jaar mee
deed aan de 1000-miles rally en toen
de ere-prijs verwierf als oudste deel
nemer.
Met Paul ging een Indische jongen
heen, maar vergeten zal ik mijn broer
en onze vriend niet.
TH. KEMPFF
"Heb je écht gevraagd of je de motor van
Pa's nieuwe Toyota mocht lenen?"
15
