Tennissen - sport
EEN EMIGRANT IN ZUID-CALIFORNIË (III)
door J. N. A. van Balgooy
De enige sport die ik hier beoefen is tennissen. En daar is een hele goede reden
voor. Overal zijn tennis banen en je hebt alleen maar een tegenspeler nodig.
In Amerika waren tot voor kort maar vier sporten, football, baseball, basketball,
en ice-hockey, goed bekend. Alle vier zijn voornamelijk "professional sports"
voor mannen, met football en baseball aan de top van de lijst. Football lijkt
helemaal niet op ons voetbal, dat men hier soccer noemt. Aangezien niet ieder
een zin had om er bont en blauw uit te zien, wat met baseball of football vaak het
geval is, werd tennissen tot een school-sport uitgeroepen. Voor tennis heeft men
niet veel ruimte nodig en zowel meisjes als jongens kunnen er aan deelnemen.
Aangezien tennis (en ook atletiek) een
"school-sport" is heeft elke middel
bare school en universiteit een aantal
tennisbanen. Na de schooluren zijn die
banen gratis open voor het publiek.
Alhoewel betaald tennis al heel lang
bestond in Amerika (Pancho Gonza
les, Jack Kramer en Pancho Segura,
om enkele namen te noemen) is het
pas de laatste tien jaar dat er een
flink aantal tennis spelers zijn die er
een carrière van maken. Helaas heeft
deze uitbreiding van professionalisme
het amateur tennissen behoorlijk opzij
gedrukt. Het is namelijk altijd makke
lijker toe te kijken (vooral op TV) dan
iets zelf te doen.
Mijn eerste avonturen op de tennis
baan waren desastreus. Ik speelde in
Indonesië al tennis en dacht dat mijn
lage klassificering lag aan gebrek aan
kracht, of misschien gebrek aan vita
mine en snelheid. Tot ik hier tegen
gepensioneerden speelde, mannen die
mijn vader konden zijn. Deze oude
heren gebruikten mij als 'n soort
sparring" partner om hun welgemikte
en onwereldse slagen te beoefenen,
en misschien wel om onder elkaar te
patjakken.
Een licht ging bij mij op: "tennis les
sen." Helaas ben ik nu die oude heren
een voor een kwijt geraakt want i.p.v.
0-6, 0-6, werd het vaker 6-0, 6-0.
Jammer genoeg staat er nu een grotere
berg in de weg, mensen (kinderen) die
twintig, nee, dertig jaar jonger zijn dan
ik en ik kan helaas de klok niet terug
draaien. Maar het is een goede trai
ning om tegen een zestien jarige blaag
te spelen, al moet ik dan vaak tegen
de pagger staan als het zijn (haar?)
service beurt is.
Fotografie
Ongeveer dertig jaar geleden kocht ik
mijn eerste fototoestel en van die tijd
af was fotografie een gedeelte van
mijn leven. Maar ik heb pas in Amerika
de "ins and outs" van fotografie kun
nen beoefenen. Alhoewel Amerika na
genoeg nooit een goed fototoestel op
de markt heeft gebracht is het een
paradijs op het gebied van film ma
teriaal.
Mijn passie voor het fotografie proces
begon eigenlijk pas toen ik op het
werk foto's nodig had voor documen
tatie. ledereen nam foto's en ontwik
kelde film, natuurlijk maakten ze ook
hun eigen afdrukken. Ik dacht: "Laat
mij de Jago fotograaf vinden en hem
om advies vragen". Ik vond hem en
hij was welwillend genoeg om mij te
laten zien hoe ik een film uit het ma
gazijn moest halen en dan ontwikke
len in hardstikke donker. Nu heb ik
altijd wantrouwen gehad voor mensen
die onder een rood licht in het donker
werken, dus ging deze Indo regelrecht
naar de fotoschool.
Fotografie is nu een matige hobby. Het
is namelijk een vermaak dat ongezien
(misschien vanwege het donker) geld
slikt.
Jacht
Jagen heb ik gedaan sinds ik kon lo
pen. Het begon met ratten en muizen.
Ik weet nog dat mijn broer en ik plus
een zestien honden "op een goede
dag" een huis van een Chinees na
genoeg hebben afgebroken om een
paar ratten te vangen.
Het jagen in Californië en in Amerika
in het algemeen is niet te vergelijken
met wat ik gewend was in Indonesië.
Ten eerste heeft elke staat en elk
district aparte wetten. Ten tweede zijn
de soorten wild waar op gejaagd mag
worden zeer gelimiteerd. Daarbij ko
men ook nog de vrij beperkte jacht
seizoenen. Aangezien ik jagen als een
"voorhistorisch instinct" beschouw en
niet perse een sport, heb ik nooit bui
ten Californië gejaagd. Ik ga een gids
geen 1.000,betalen omdat ik zo'n
zin heb om iets overhoop te schieten.
Californië is een van de staten met
een geweldige hoeveelheid federaal
land (land van het federaal gouverne
ment). En dit land is "open" voor elke
ingezetene. Zojuist genoemd land is
onderverdeeld in parken, monumenten,
bos, en zg. open land. Voor elke cate
gorie bestaan aparte wetten en rege-
lementen. Het is op dit land waar men
over het algemeen kan jagen, vissen,
skiën, kamperen, etc., etc.
Aangezien ik helemaal op mijzelf ben
aangewezen wat jagen betreft moet ik
limieten stellen op afstand en het
soort wild dat ik jaag. Het terrein in
Californië is niet bepaald voor iedere
jager geschikt, vooral niet als het
jachtseizoen in de zomer of winter
valt.
Toen ik pas in Californië was waren er
nog enkele Indo immigranten die ook
weieens gingen jagen. Intussen heb
ben zij echter de rijpe leeftijd van 50
bereikt en dan wordt het kruipen te
gen een helling van 45 graden, bij
45 graden Celsius wel zwaar.
In Zuid-Californië is het groot wild
beperkt tot herten en beren. In Noord-
Californië zijn ook zwijnen. De Cougar
(Mountain Lion; Felis Concolor) en
wilde geit (Bighorn; Ovis Canadensis)
zijn 100 procent beschermd. Klein wild
bestaat uit hazen (Lepus Californicus)
en konijnen. Verder zijn er drie pa
trijssoorten en twee duivensoorten
waarop gejaagd mag worden. Van de
trekvogels zijn bepaalde eendensoor
ten en ganzen legaal wild. Tot op he
den heb ik mij er niet toe kunnen
brengen om op ganzenjacht te gaan,
er zijn namelijk maar twee ganzen-
soorten die zg. legaal zijn, de rest is
100 procent beschermd. En ik ga be
slist geen schot - al is het bij onge
luk - lossen op een beschermd beest.
Vissen
Ik heb pas in Californië "echt" leren
vissen. In Indonesië bestonden mijn
vis-avonturen uit bogo (moddervis)
vangen. Of als er niets anders was
dan ging ik in de vijver vissen. In
Europa heb ik nooit gevist.
Vissen is in Californië en de rest van
Amerika een belangrijk tijdverdrijf. On
geveer 5 procent van het volk
(10.000.000 zielen) vist - gelukkig niet
allemaal tegelijk - een aantal waar de
bureaucraten rekening mee moeten
houden tijdens de verkiezingen. Het
vissen in Californië is beslist niet te
vergelijken met dat in Europa. Dit
komt voornamelijk vanwege de strenge
regelementen en het "stocking pro
gram". Het laatste is een methode om
uitgeviste meren of rivieren niet alleen
van jonge vissen, maar ook van vol
wassen vissen te voorzien. Dit wordt
voornamelijk gedaan met de forel
(trout).
Ik vis voornamelijk in plaatselijke me
ren en stroompjes. Af en toe ga ik wel
eens op zee vissen. Maar net als met
jagen beschouw ik vissen als een pre
historisch "instinct" en niet een sport.
Zoet water vissen (dus het vissen in
meren en stromen) is voor mij nog
steeds een evenement. Niet vanwege
de aanwezigheid of afwezigheid van
vis, maar vaak vanwege het omliggen
de terrein. Dit is iets wat men zich niet
kan voorstellen totdat men het ziet en
ondervindt. Er zijn hier namelijk nog
plaatsen waar ik langs kilometers wa
ter kan lopen zonder een mens te zien
en toch is het binnen bereik, zowel
lichamelijk als financieel.
Mijn werk - de speelplaats
Alhoewel mijn werk volgens mij heel
gewoon is, is het voor velen, zelfs
voor degenen die mij kennen, een
mysterie. Op het ogenblik, werk ik in
een neurobiochemie afdeling dat een
onderafdeling is van een "Biological
Research Institute". Het onderzoek dat
4
