BIJ DE VOORPLAAT
GROOT VERLOF
Een auto hadden we niet en geld evenmin, dus een vakantie zat er nooit in. We
waren nog kinderen en de andere kinderen uit de buurt bleven ook thuis en
daarom was er verder niets aan de hand. Tot dat de anderen wel weggingen.
Naar Zeeland, de Veluwe, sommigen zelfs helemaal naar Duitsland en enkele
onverlaten helemaal naar Zwitserland en Italië. Het woord "vakantie" kreeg
toen een andere betekenis. Van "niet naar school" werd het "ver weggaan"
en zoals dat gaat bij kinderen, je wilt niet achterblijven. Dus uitten de jongste
drie van het gezin B. hun ongenoegen over het thuisblijven bij hun moeder.
Vader zat op kantoor en voor sommige zaken was het beter hem via Ma te
benaderen. "Wij willen ook naar het Lago Maggiore" werd gesteld, want naar
die plas water gingen Truus en Henk ook ieder jaar en zij kwamen er altijd
enthousiast vandaan met een grote groene meloen die rood van binnen was.
Ma wilde eigenlijk ook wel daarheen
en zei dat we inderdaad zouden gaan.
Vanaf nu zou gespaard worden en
volgend jaar zou een auto worden ge
huurd, die Vick, nummer twee van het
gezin die al een rijbewijs had, zou be
sturen. Dit besluit werd met instem
ming ontvangen en direkt meegedeeld
aan de buurtkinderen en klasgenoten
die vroegen waar wij dat jaar heen ge
gaan waren.
Om kort te gaan: het Lago Maggiore
heb ik nog steeds niet gezien. Toch
meen ik gezond te zijn naar ziel en
lichaam, waarmee maar bewezen wil
zijn dat vakanties geen voorwaarde
zijn voor een normale ontwikkeling van
een mens en dat de jaarlijks terug
kerende vakantieneurosen van "ik zal
en ik moet" de mensen zichzelf aan
doen bij wijze van een luxe zelfkas
tijding.
Op het voorgaande kwam ik door de
voorplaat, een stukje prachtige Suma-
traanse aarde. Ik zie geen Indië in
de foto, hoewel het er toen ook zo uit
heeft gezien, maar wel Indonesië. En
Indonesië betekent vakantie. Natuur
lijk, ons land van herkomst, maar nu
zijn we er toerist. Dat wordt je in alle
gesproken en onuitgesproken toon
aarden duidelijk gemaakt. Doet dat
pijn? Mij niet. Mijn huis en thuis staan
in Nederland, in Waddinxveen. Ze
hadden in Indonesië kunnen staan, in
dat huis op de voorplaat bijvoorbeeld.
Dan zou ik een heel ander mens ge
weest zijn en alles zou heel anders
zijn. Maar nu, in Nederland, achter
mijn typemachine, zie ik ook dat huis
en vraag me af wat voor kruipend ge
dierte zich allemaal ophoudt onder het
huis. En daar is de vraag waar ik de
auto zou moeten parkeren en of er
licht is en stromend water. O ja, ik
kan me gemakkelijk voorstellen dat ik
daar 's ochtends wakker word en
direkt uit kan kijken op zon, water,
strand, prachtig groen en dat ik kan
luisteren naar allerlei geluiden. Ik kan
me zoveel voorstellen bij deze plaat,
net zoveel als ik me toen voor kon
stellen bij het woord "vakantie"
Toen was daar het gevoel van "niet
eerlijk" en "ook recht hebben op".
Maar het lot besliste dat we niet zou
den gaan. Nu kan ik gaan, maar met
geen stokslagen krijgt men mij de deur
uit, want my home is my castle en dat
staat in Waddinxveen. Het had in In
donesië kunnen staan, maar ook hier
heeft het lot anders beslist. Zo kan
dat gaan in een mensenleven, in het
leven van een mens die veel kan wil
len, zich veel kan voorstellen maar die
het geluk niet kan zoeken waar hij
niet zijn mag. R.B.
TROUW TOT AAN DE DOOD IN EEN MOEILIJK JAAR
Het is me het jaartje wel geweest voor Moesson, ik geloof voor iedereen wel. Astrologen en zieners hebben het mis
schien wel geweten, maar écht weten doet men het pas als de tegenslagen en rampzaligheden voor de deur staan. Als
je het maar druk hebt met je werk, dan is er weinig tijd om te piekeren over hoe- en waarom-toch, voort moet je
toch. Voor Ralph was daar die moeilijke, tijdrovende en emotionele taak het proces tegen dr. L. de Jong te formuleren
in artikelen, interviews met de pers en het uiteindelijke pleidooi zelf. En dat tussen de bedrijven van het redactionele
werk voor Moesson door. Hij heeft wel het volle pond gehad van zijn verantwoordelijkheid als hoofdredacteur, van het
Enige Indische Tijdschrift (bij de gratie Gods). Tjalie zal in zijn handen hebben gewreven I
Het plan voor de nieuwe winkel en
het idee van de muziekshow vielen
ongeveer samen in de tweede helft
van '85 en dat leverde een ontzagge
lijke hoeveelheid voorbereiding. Het
is bij Moesson altijd hollen, stilstaan
is er nooit bij. Enfin, de winkel kwam
er in februari '86 en het is een mooie
winkel, al zeg ik het zelf en hij draait
goed. Moesson's Muziekfeest is ook
weer achter de rug. Ralph en ik zei
den tegen elkaar: of het wordt erg
goed of het wordt de grootste flop
aller tijden. Het is het eerste gewor
den, heus, daar is Iemand boven die
ons wel mag.
Maar Diezelfde is het ook geweest
die vele van onze dierbaarste vrienden
heeft opgeroepen. Zij gingen heen,
onverwacht, Van Leeuwen, Verduyn,
Lunel, Kossen en nog tientallen an
deren uit onze naaste vriendenkring.
En honderden uit onze lezerskring.
Honderden. Nog nooit is het verlies
aan abonnees door overlijden zo groot
geweest als in dit afgelopen jaar.
Bij het lichten van de kaart van de
overledene treft me altijd de notitie
die de aanvangsdatum van het abon
nement aangeeft. 1959, 1960, 1961,
het zijn veelal de trouwste abonnees
die we de afgelopen maanden hebben
verloren. De trouwste, maar ook de
oudste. En dit proces zal zich lo
gischerwijs de komende tijd voortzet
ten, daar is niets aan te doen, maar
dat het proces steeds sneller zal ver
lopen, dat geeft naast triestheid, zor
gelijkheid. Laten we er rond voor uit
komen: ons bestaan hangt af van een
bepaald abonnee-bestand. Beneden
dat aantal wordt het moeilijk, mis
schien wel op den duur onmogelijk
om te blijven bestaan.
Zover is het nog lang niet, maar we
moeten vooruitzien en op alles voor
bereid zijn. Moesson MOET gewoon
meer abonnees winnen. Het percen
tage afzeggingen om andere redenen
dan overlijden is lager. "Mijn ogen
laten lezen niet meer toe", "mijn AOW
maakt een abonnement niet meer mo
gelijk", redenen die aanvaardbaar zijn
maar triest blijven. Cru klinkt de op
zegging: "De laatste verhoging van
een rijksdaalder is voor mij voldoende
reden van een abonnement af te zien".
Er zijn duurte-grenzen natuurlijk, gren
zen die niet gelden voor de verhoging
van tram- en treintarieven, koffie, sui
ker, schoenen, de krant, tv-gidsen en
andere bladen, benzine, auto's en
woningen. Er zijn een miljoen onmis
baarheden in ons moderne leven en
Moesson behoort daar voor vele op
zeggers niet bij. Dat was het wél voor
degenen die heengegaan zijn na het
blad 25 jaar en langer te hebben be
schouwd als een deel van hun gees
telijke behoefte. De brieven die wij
kregen met: "Als Moesson in de bus
ligt voel ik me weer compleet!" "Als
Moesson te laat is, slaat me de angst
om het hart, zou er wat gebeurd zijn?"
De posttarieven worden verhoogd en
om dat "te laat komen" in te dammen
hebben we een iets hoger posttarief
genomen, dat werd die verhoging van
f 2,50 per halfjaar. 40 cent per maand
meer, kan dat een reden zijn om bot
weg te zeggen: voor mij hoeft het niet
meer?
Uit de enquette over het "nalezen",
het gontjeng, bleek dat op elke 5
abonnees er één het blad doorgeeft
aan familie of kennissen. Daarvan is
het gemiddelde aantal nalezers 3. Er
zijn zelfs meldingen bij van 8 nalezers!
Op zichzelf een geweldig leuk be
richt, maar even snel omgerekend,
2
