PIANOSTEMMEN IN HONG KONG EN IN HOLLAND
Als ik hier in Hong Kong, mijn pianostemmer, een Chinees mannetje van
onbestemde leeftijd binnenlaat, dan doet hij voorzichtig bij de voordeur zijn
schoenen uit en stapt hij op z'n tenen, op kousevoeten door mijn huis. Hij wil
mijn vloerkleedjes niet bederven! Intussen knikken en lachen wij alsmaartegen
elkaar. We zeggen verder geen woord, want hij verstaat noch Nederlands noch
Engels en ik praat geen Chinees. Maar hij weet precies wat hem te doen staat.
Gaat voortvarend naardevleugelen heeft in een mum van tijd de deksel, panelen
en muziekstandaard afgesloopt. En dan begint het stemmen - toets voor toets -
dat hem als muziek in de oren moet klinken, maar waarbij ik het geen tien
minuten uithou! Ik vraag hem nog even of hij "tea "wil en maak het gebaar van
drinken. Dat wil hij wel. En nadat ik hem het glas Chinese thee met een paar
koekjes op een schaaltje gebracht heb, verdwijn ik schielijk om ergens anders in
huis bezig te zijn.
Na rond 1 Vz uur houden de klanken op
en hoor ik gestommel en gebonk. De
vleugel wordt weer opgebouwd! Dan
een stem: "Missie!"' (juffertje!). Ik kom
dan uit m'n schuilplaats tevoorschijn:
ik betaal; teken een papiertje, en laat 't
mannetje nadat hij bij de voordeur
weer voorzichtig in zijn schoenen is
gestapt, uit. Dit pianostemmen is een
evenement dat zich in alle rust ééns in
de drie maanden voordoet.
Ik moest hier aan denken, toen ik in
Holland met verlof zijnde, de piano
stemmer van mijn zoon ontmoette!
Nu had mijn zoon, omdat hij niet altijd
even goed bij kas was, de piano wat
verwaarloosd. Ik schat dat het ding
zeker 1 Vz jaar niet gestemd was.
Iedere keer als ik bij hem was en wat
wou spelen, joegen de eerste tonen
mij de rillingen over de rug, zó gem-
brèng was dat ding Hij weet
van een oud gepensioneerd manne
tje, dat hier en daar piano's stemde. Hij
verdiende aldus een aardig zakcentje.
Op de afgesproken dag vroegen zoon
en schoondochter, die 's morgens
vroeg al naar hun werk gingen, of ik
wou thuisblijven om het mannetje
open te doen. Gelukkig was het een
heerlijke nazomerdag, dus nestelde ik
me met lectuur en koffie in de tuin, in
de zon.
Tegen elf uur zag ik een zeer oude
vermoeide, gebogen figuur op de fiets
aankomen. Hij belde en ja hoor, het
was de pianostemmer, die vroeg of hij
de fiets binnen kon zetten, want hij
was er zuinig op. Ik zei dat hij de fiets
maar in het voortuintje moest laten
staan. Ik had er een goed zicht op door
de brede voorruit van de zitkamer. En
de mensen van ons dorp waren
eerlijke mensen, die namen niet
zomaar andermans fietsen mee. Ik
dacht niet dat onze schoondochter
zo n fiets in haar smetteloze gangetje
op prijs zou stellen.
Binnen hielp ik 't mannetje installeren.
Hij had een tas gereedschap bij zich
plus een grote tas eet- en drinkwaren
voor zichzelf, want hij was op dieet zei
hij - en dat alles stalde hij op de
eettafel uit naast de volbeladen
vruchtenschaal van mijn schoondoch
ter.
Ik vroeg hem toch nog voor alle
zekerheid of hij een kop koffie wou.
Nee, dat mocht hij niet van z 'n dokter,
maar thee lustte hij wel. Nadat de thee
en de koekjes gebracht waren ging ik
weer naar de tuin.
Ik zag hem door de ruit uitgebreid de
thee zitten drinken en de koekjes
opeten aan de eettafel. Blijkbaar
waren de koekjes hem door z'n dokter
niet verboden! Na wat een eeuwigheid
leek, kwamen eindelijk de eerste
tonen van het stemmen.
Het stemmen zal een kwartier ge
duurd hebben toen er op de ruit
geklopt werd. "Het werd tijd voor
z'n beschuitje" zei hij. Die ging hij zelf
even eten. Hij had ze zelf meegeno
men. Op doktersadvies: dieetbe-
schuitjes. Maar, of ik misschien wat
boter had? En een stukje kaas en ook
een bordje en een mes. Ik ging naar
binnen en begon uitgebreid een hoek
van de tafel te dekken voor meneer. Ik
dacht: "Ach wat, ik ben toch bezig, ik
doe er meteen een kwak jam, wat
ontbijtkoek, en de pindakaas bij".
Daar zat ie dan, als een hotelgast! Ik
weer naar buiten. Na een half uur
zag ik hem langzaam opstaan en
naar de piano schuifelen en ja hoor er
werd weer gestemd!
Intussen was het al 1 uur geworden en
hij had nog geen kwart van de piano
afgewerkt. Weer werd er op de ruit
getikt. "O, mevrouw, de bananen en
die tomaatjes op de schaal waren
zeker ook voor mij bestemd?" Ik stond
paf! Wist zo gauw niet wat te zeggen.
Hij wèl. "Dank u hoor!" En hij zette
zich weer aan tafel en begon uitge
breid de vruchtenschaal van mijn
schoondochter leeg te eten!
Om een lang verhaal kort te maken:
Ook nog na de uitgebreide thee 's
middags, was hij pas om 7 uur klaar
met stemmen. Zoon en schoondoch
ter die thuiskwamen van hun werk,
ontmoetten hem nog in de gang. Niets
vermoedend van de lege schalen en
provisiekast begroetten ze hem harte
lijk! Al betrok hun gezicht wel bij het
horen van 't gigantische bedrag dat hij
hun vroeg. "Voor al die uren werk" zei
hij. "Ja meneer, de piano was in zeer
slechte staat". En jij ook, dacht ik erbij.
Als je van je dokter het advies hebt
gekregen om bij anderen de boel leeg
te eten - want alles was letterlijk
schóón op - dan ben je wel een
verloren geval. Die stemmer had deze
piano voor het laatst gestemd.
LAUTY KLEEVENSZ-MUSCH
OOM ANTON
De enige manier waarop wij als kinde
ren muziek leerden kennen, was met
het zwarte kastje van mijnheer Edison.
Bekende opera- en operette melo
dieën kwamen van rollen tot ons. Vlak
voor het naar bed gaan mochten we de
mooiste muziek uitzoeken en voor
zichtig de mooi gekleurde rollen op
zetten. Dat was een groot wonder als
je de muziek in een stille Indische
avond hoorde klinken. En als verrukte
toehoorders stonden wij er omheen te
tandakken.
Op een dag kwam mijn vader met het
grote nieuws dat we bezoek zouden
krijgen van Oom Anton. Een groot man
in de familie, hij was operazanger en
had gestudeerd in Berlijn. Mijn vader
was erg trots op hem omdat hij zo
mooi zong. Door de malaise in Europa
was hij helaas zonder werk en daarom
was hij naar Indië gegaan, waar hij een
baan kreeg bij het B.B.
Op de dag waarop hij zou komen
waren we erg opgewonden, de uren
kropen voorbij. Tegen de avond zaten
we in de voorgalerij, vanwaar we een
prachtig uitzicht hadden op de rubber
bomen en genoten van de zonsonder
gang achter de bergen ver weg. Tus
sen de bomen werd het al donker en
ontwaarden wij vaag de witte onder
nemingsweg. Vandaar zou de auto
komen.
Toen het al pikdonker was, zagen we
twee lichten. We renden naar buiten
en beneden aan de heuvel stond de
nachtwaker met zijn lamp al klaar om
de gast naar boven te begeleiden. En
daar kwam oom Anton, met een grote
doos aan zijn hand. "Hij heeft een taart
meegebracht", riep Ma enthousiast.
Pa snelde hem tegemoet en de be
groeting was allerhartelijkst. "Anton,
dat had je niet moeten doen" en mijn
vader wees op de doos. "Waarom
niet" en de doos werd binnen ge
opend en daar lag de dienstpet van
oom Anton.
Een nieuw tijdperk was voor hem
aangebroken, maar nu in de tropen.
We hoefden die avond geen Carmen,
geen Aïda of Delilah op te zetten, want
oom Anton zong in de badkamer het
hoogste lied en dat was niet te
evenaren.
C. VINGERHOETS-KORTMAN
13
