Swing Session
TEL\ W .llt.Y.l (kort verhaal)
BU DE VOORPLAAT (foto J.F. Berkhoudt)
'Buikpijn,'' zei Dirk Hansen, terwijl hij op het bed ging zitten, "ik heb het in de
buik. Komt door de nasi van gisteravond, teveel hete spullen. En dan nog die
Manga daarna..." "Je had die manga niet meer toe moeten nemen", zei zijn
vrouw, "je eet ook veel te veel, het is vreemd eten moet je denken en dan het
klimaat, ook al anders. Is het erg?"
"Ik zal eten wat en hoeveel ik wil, de reis is er duur genoeg voor," bromde Dirk."
Maar ik blijf vandaag wel thuis, met deze buikloop. Wat staat er op het
programma eigenlijk?"
"Téélaga warna," antwoorde Jolien, "een bergmeer boven op de Puntjak" (ze
sprak het letterlijk zo uit, punt-jak)."Er moet daar een goed restaurant zijn, daar
gaan we lunchen. Het uitzicht moet er schitterend zijn, mooie foto's te maken.
Heb je erge pijn? Zal ik om een dokter vragen?"
Hansen lag met opgetrokken knieën,
de beddesprei over zich heen getrok
ken. "Niet nodig, geef me maar wat
Norit en een glas thee. Maar zeg wel
aan de reisleider dat ik niet meega. Als
jij wilt, ga je gang, Jolien".
"Ach nee, als jij ziek bent, blijf ik liever
in de buurt, je kunt niet weten, straks
wordt het misschien erger," zei ze, wel
met enige teleurstelling. Hun eerste
reis naar Indonesië, helemaal op dia
gezet, foto's gemaakt. Telega Warna
zou er dan tussenuit zijn
Maar ze bleef die ochtend thuis, deed
wat correspondentie af in de lounge
van het hotel. Tegen lunchtijd was Dirk
wat opgeknapt en Jolien kon hem met
moeite afhouden van de nasi goreng
die ze voor zichzelf had besteld. Met
een toastje en een glas thee werd hij
weer naar zijn bed gestuurd.
'Ik ga nog even de straat op, in het
straatje hierachter is een pasar met
wat leuke batikwinkeltjes," zei Jolien,
"ik ga wat souvenirs kopen."
"Koop niet teveel en ding af op de
prijs," waarschuwde Dirk, "en geef in
hemelsnaam niet aan elke bedelaar
die je ziet. Het stikt hier van dat volk.
Wat ze met ons ontwikkelingsgeld
doen mag de goeie god weten!"
"Ga jij maar weer rustig liggen," zei
Jolien, "ik ben om een uur of vier weer
terug". Ze kon niet tegen zijn gehak op
toestanden waar hij niets mee te
maken had of waar hij niets van be
greep, maar ze sprak hem nooit tegen.
Verder had ze altijd een stille wrok
gehad tegen zijn zuinigheid (gierig
heid bedoelde ze eigenlijk). Jarenlang
had ze zich tegen deze "kwaal" verzet,
maar uiteindelijk begrepen en aan
vaard dat die ongeneeslijk was. Dus
vond ze zelf maniertjes uit om zich het
leven zo prettig mogelijk te maken,
zijn op- en aanmerkingen te beperken.
Witte leugentjes te over.
De middaghitte verstilde het leven op
straat en in het hotel. Jolien voelde
zich bevrijd van de drukte (en van Dirk)
en kuierde op haar dooie gemak naar
het pasartje achter het hotel. Van de
hitte had ze weinig last, ze onderging
die gewoon, verzette zich er niet tegen
door met verfrissingsdoekjes te wrij
ven en zo. Dit was Indonesië en dit
klimaat hoorde erbij. Met de enkele
woorden die ze met behulp van het
taalgidsje machtig was, kon ze zich
verstaanbaar maken. Ze slaagde er
zelfs in te "tawarren" en was eerder
trots op het feit, dan blij met het
resultaat, 1000 rupiahs af te kunnen
dingen op de prijs van twee leuke
batik tassen. Een voor haar moeder,
een voor haar zusje. Ze dronk ergens
een glas heerlijke ijskoffie. Het liep
tegen vieren en Dirk zou inmiddels wel
onder de douche staan. Jammer toch
dat ze dat bergmeer gemist had. Mor
gen zouden ze naar Bandung gaan en
naar de Tangkuban Prahu waar Dirk
zich erg op verheugde. Dan was hij
tenminste weer beter.
Bij de ingang van de pasar zat de
bedelaar. Blind, oud en mager als een
skelet. Ondanks een tot op de draad
versleten shirt zag hij er niet vies uit.
Op het stukje mat waar hij op zat,
lagen een paar muntstukjes en een
enkel vodderig biljetje. Toen ze hem
passeerde, richtte hij zijn hoofd naar
het geluid van haar voetstappen. Hij
sprak geen woord, strekte ook geen
bedelhand uit. Jolien aarzelde, even
maar. Toen haalde ze een biljet van
Rp. 1 000 uit haar portemonnaie, legde
dat op zijn knie en drukte zijn hand
erop. "Sriboe rupiah" zei ze. Ze zei het
omdat ze bang was, dat hij het geld
zou laten liggen op het matje en
iemand het zou wegpakken.
De man stak het geld zwijgend in de
bovenzak van zijn hemd, maakte met
beide handen het manuaal van "dank
uJolien zag dat hij iets mompelde,
kon het niet verstaan. Ze liep snel
naar het hotel terug, met een vreemd
gevoel van triomfantelijkheid.
"Leuke tassen," zei Dirk, "wat hebben
ze gekost?" Hij vond de prijs redelijk,
wat een wonder dacht Jolien.
Ze waren wepr thuis, in Den Haag. Al
met al een heerlijke Indonesiëreis
waar ze geen spijt van hadden. Zelfs
Dirk was opgetogen. Na die ene buik
loop, niet meer ziek geweest. Tangku
ban Prahu, machtige tocht naar de
krater, Borobudur interessant, Bali
onvergetelijk, mooi.
"Vanmiddag kan ik de dia's en de
foto.s halen," zei Jolien. "Het zal een
macht geld kosten," zei Dirk, "maar
het is het wel waard geweest dacht ik
zo."
"Foto's en dia's van Hansen met één
s," zei Jolien in de fotoshop. Een warm
gevoel van opwinding en nieuws
gierigheid vervulde haar toen haar 3
dikke enveloppen werden toegescho
ven. Thuis bekeek ze de dikke stapel
vluchtig. Dirk was nog niet uit kantoor,
vanavond zouden ze samen alles be
kijken, genieten, herinneren. Toen,
hoewel vluchtig bekeken, kon ze toch
één foto niet thuisbrengen. Waar was
die genomen, een vijver, een meer,
met veel groen, bomen, varens. Was
dat Sarangan, neen, dat meer in Bali,
kan niet, dat was veel groter, niet
zoveel bomen aan de oevers. Neen,
deze foto was niet van hen.
"Slordig", mopperde Dirk, "al dat fa
briekswerk ook. Al mooi dat we niet
allemaal verkeerde foto's hebben ont
vangen, dat gebeurt ook. Ik geef die
foto niet terug, ze zoeken het maar uit
als iemand anders 'm mist."
Toen pakte Jolien de strips negatie
ven, bekeek ze. "Hier staat ie", zei ze,
"hier, tussen Bogor en Bandung en de
Tangkuban Prahu in. Op één rol, dus is
'ie wel van ons." Maar waar dan toch?
Ineens wist ze het.
Telaga Warna" riep ze, "Telaga
Warna, dat bergmeertje waar we niet
naar toe konden, omdat jij ziek was!"
"Waar we niet zijn geweest, waar we
dus ook niets gefotografeerd hebben,"
zei Dirk, "Vreemd".
Het meest vreemde was dat Dirk stil
was en verder geen woord meer zei,
Jolien ook niet. Tot ze de dia's be
keken. Daar stond Telaga Warna ook
op.
L.D.
Voor uw parties en reünies
Allround - Uitgebreid dans repertoire
DA NS COMBO
J. A. (Fons) Phefferkorn
Barnsteenhorst 51 - 2592 EB Den
Haag - Telefoon 070 - 47 39 35 of
070 - 54 99 05.
