ONS PROGRAMMA
VOOR 1987 IS ER WEER.
Reisvereniging ~9SELA.3€A.T
Een van de manschappen van de "Zuider
kruis" in uitgaanstenue.
Engels sprekende Ceylonnezen,
maar daar zij die taal zelf niet
kunnen spreken voelen zij zich
opgelaten.
In deze geest ging het krantenartikel
verder.
Drie en een half lange jaren hebben
deze manschappen met elkaar op één
en hetzelfde schip gezeten. Dat viel
niet mee. In hun houding was echt wel
iets veranderd. Ze waren na verloop
van tijd niet zo makkelijk meer naar
je hand te zetten. Hun verblijf in
deze meer westers georiënteerde
wereld, hun omgang met communis
tische vriendjes in Ceylon en het feit
dat zij niet ontslagen konden worden,
maakten hen lastiger dan vroeger. Zij
stonden meer op hun rechten en de
plichtsbetrachting nam af. Vervelend
was o.a. dat de manschappen voor het
minste of geringste een request schre
ven aan de Admiraal. In de stad zaten
op de hoeken van de straten schrij
vers, die voor 5 rupies een request
schreven, kant en klaar met een en
veloppe er bij. Natuurlijk waren het
allemaal requesten met een inhoud
van generlei waarde, maar de recht
zetting van de bezwaren was telkens
weer tijdrovend.
Een echte reden om ontevreden te zijn
was er - gezien de oorlogsomstandig
heden - eigenlijk niet voor de Inlandse
mindere schepelingen. Bij amusement
aan de wal was natuurlijk de taal een
aanzienlijke barrière doch niet on
overkomelijk in het bijzonder omdat
de manschappen het op financieel ge
bied veel en veel beter hadden dan
vóór de oorlog en dan de mensen aan
de wal. De manschappen van Hr. Ms.
"Zuiderkruis" werden betaald over
eenkomstig hun collega's bij de Ko
ninklijke Marine, waardoor zij - voor
hun doen - per maand grote bedragen
beurden, een matroos kreeg 100
rupees in zijn handje.
Hierdoor en met hun mooie uniformen
maakten zij tijdens het passagieren
aan de wal goede sier en waren zij bij
de dames zeer gewild zeker op die
terreinen waarbij de taal geen rol
speelt en geheel overvleugeld is door
liefde, charmeren en tedere gevoelens,
iets wat de Oosterling zo goed ligt.
Ofschoon de equipage bij vertrek uit
Java, zoals hierboven opgemerkt,
stond te huilen over hun vrouw en
kinderen, waren zij dat verdriet spoe
dig te boven en al vrij gauw waagden
zij zich te Colombo weer in het huwe
lijksbootje. Vrouw en kinderen op Java
speelden geen rol; een Mohamme
daan mag vier wettige vrouwen nemen.
Bij het trouwen werd niet op geld
gekeken; de een trouwde al deftiger
dan de andere en men zag in het
volkslogies aan boord weldra trouw
foto's verschijnen. Hij keurig in smo
king of jacket plus koepia en zij met
witte bruidssluier en bruidsboeket.
De officieren aan boord zagen oor
spronkelijk die trouwerij niet graag,
want het kon tot moeilijkheden leiden
bij terugkeer in Indië maar van de
andere kant werden de mannen daar
door rustiger, zij zaten niet te tobben
over vrouw en kinderen op Java en zij
hadden een tehuis wanneer zij moch
ten passagieren, terwijl het aantal V.Z.
gevallen nihil was. In de loop van de
oorlogsjaren werd 46 keer aangifte
gedaan van de geboorte van een kind.
Toen Hr. Ms. "Zuiderkruis" goed en
30 daagse Java-Bali tour, met Nederlandse reisleiding f 3.695-
Vertrekdata: 8 maart 1 987 - 3 mei 1 987 - 5 juli 1 987 - 2 augustus
1987 - 22 november 1987.
Voor groepen en verenigingen komen wij met een dia-programma.
VRAAG REISBESCHRIJVING NU:
Postbus 21 - 3760 AA SOEST - Telefoon 02155 - 1 59 33
Ingesch. K.v.K. 506966
Stadsgezicht in Colombo.
wel op Java terug was, werden alle
vrouwen (voor zover zij dat wilden)
met de kindertjes opgezonden naar
Java. Uiteraard heeft dit hier en daar
moeilijkheden gegeven met de eerste
echtgenote, doch ernstig was het niet.
Dat komt omdat de Inlandse vrouw
een ruimere kijk op het leven heeft en
daardoor gemakkelijker begrijpt. Een
typisch voorbeeld. Eén van de matro
zen, die te Colombo opnieuw ge
trouwd was, vond bij aankomst op
Java zijn eerste vrouw terug, doch zij
was intussen met een ander gehuwd.
De matroos stapte op de waarnemend
echtgenoot af en deelde hem mee dat
het feitelijk zijn vrouw was, waarmee
hij samenleefde en dat hij haar terug
wilde hebben. De nieuwe echtgenoot
zag hiervan het billijke in en de ma
troos ging tevreden met zijn vrouw
naar huis.
Hij kreeg echter na enige maanden
bericht dat zijn tweede vrouw uit
Colombo onderweg was naar Java. De
matroos ging toen weer naar de man
die zijn vrouw gedurende de oorlog
had gehuwd en deelde hem mede, dat
hij bericht had ontvangen dat zijn
tweede vrouw thans onderweg was
naar Java en aangezien twee vrouwen
wel een beetje te veel was van het
goede vroeg hij of de waarnemend
echtgenoot zijn eerste vrouw weer
wilde terugnemen. Deze ging hiermede
akkoord, want zij was altijd een goede
vrouw voor hem geweest en zo werd
deze moeilijkheid tot een gelukkig
einde gebracht.
Het is waar. Alles zal recht komen.
tv
19
