Indonesisch Nieuws
IBU SUPIAH
DE LAATSTE RUSTPLAATS
Tandpasta
Een cosmetica-fabriek in Surabaya,
dochteronderneming van Unilever In
donesia, zal dit jaar 2,3 miljoen tubes
tandpasta exporteren naar Nederland.
Volgens een zegsman van Unilever
bewijst dit de goede kwaliteit van
Indonesische tandpasta en verder
deelde hij mee, dat Unilever Indonesia
onder meer ook zeep exporteert naar
Hongkong, boter naar het Midden-
Oosten en glycerine naar Japan en de
Verenigde Staten.
Auto- en motorbanden
In 1978 begon Indonesië met de export
van banden voor motors. Zeven jaar
later begon ook de export van auto
banden naar vier landen: Singapore,
Maleisië, Hongkong en Sri Langka.
Thans worden auto- en motorbanden
naar meer dan 20 landen uitgevoerd,
waaronder de Verenigde Staten.
In 1986 bedroeg de opbrengst van
deze export 11,4 miljoen U.S.-dollar.
De helft daarvan was te danken aan de
massaproduktie van banden door PT
Gajah Tunggal.
Bekasi 2
Iets ten zuiden van de huidige stad
Bekasi (dat oostelijk van Jakarta ligt)
zal in de nabije toekomst een nieuwe
stad worden gebouwd die Bekasi 2
gaat heten. De stad zal verrijzen op
een opppervlakte van 1.500 hectare.
Belawan grootste haven
Binnen vijf jaar zal Belawan (Noord-
Sumatra) de grootste exporthaven van
Indonesië zijn en wat betreft de ande
re grote havens (Tanjung Priok Jakarta,
Tanjung Perak Surabaya en Makassar
Port Celebes) voorbij streven. Tanjung
Priok zal de drukste haven blijven,
maar wat export naar het buitenland
betreft, zal deze haven slechts 30
procent voor haar rekening nemen.
Soerjo Brug
Met zijn lengte van 1.050 meter en
zijn breedte van 24,6 meter is de
Soerjo Brug op Oost-Java de grootste
van Indonesië. Deze brug, die 9,5
billioen rupiah heeft gekost, is het
sluitstuk van de 43 kilometer lange
tolweg van Surabaya naar Gempol.
Verwacht wordt dat dit jaar 9 billioen
rupiah aan tolgelden zal worden geïnd.
De eerstvolgende tolweg die wordt
aangelegd is die van Surabaya naar
Gresik.
4-Sterren hotel in Ujung Pandang
Om de toeristenindustrie een nieuwe
impuls te geven zal in Ujung Pandang
(Zuid Celebes) binnenkort worden be
gonnen met de bouw van een 4-
sterren hotel. De kosten worden ge
raamd op 5 billioen rupiah. Het hotel
zal 100 kamers tellen en voorzien
worden van worden van alle moderne
faciliteiten.
(Bron: "Indonesia News",
Indonesische Ambassade
Den Haag.)
Van Ibu Supiah weer een uitbundige
bedankbrief ontvangen voor alle on
verwachte giften voor haar dierenasiel.
Ze kan zich niet indenken dat on
bekende mensen zoveel medeleven
kunnen tonen en zomaar spontaan
geld geven. Weet u dat er intussen
opnieuw bijna f 2.000 aan haar kon
worden overgemaakt? Ibu heeft op ons
aanraden een bankrekening geopend
zodat het overmaken voor ons een
stuk gemakkelijker gaat.
U kunt uw giften altijd per giro of op
andere manier aan Moesson over
maken, wij storten het op haar bank
rekening. Wilt u rechtstreeks aan Ibu
Supiah overmaken, kan ook. Per bui
tenlandse postwissel of op haar
rekening:
Ny. M. Supiah, RG no. 1102015.000
2689.1, BNI (Bank Negara Indonesia)
1946 cabang Gunung Sahari, Jakarta
Pusat. Haar adres is zoals u weet:
Gunung Sahari 11, Jakarta.
Ik hoop Ibu Supiah binnenkort zelf op
te zoeken en dan zal ik uitgebreid
verslag doen van haar leven en welzijn
met de dieren die zij zo liefderijk
opgenomen heeft. Nu alvast bedankt
voor uw goede gaven!
LILIAN DUCELLE
Vanochtend ben ik bloemen gaan bren
gen naar het oudste "nieuwe" Christe
lijke Kerkhof te Bogor. Er zijn er na de
verplaatsing van het vroegere Chris
telijke Kerkhof aan de Jalan Merdeka,
twee. Ze liggen aan dezelfde weg
langs de rivier Cisadané. Het oor
spronkelijke, nog uit de Nederlandse
tijd stammende kerkhof lag aan de
Jalan Merdeka. Dat kerkhof werd een
20-tal jaren geleden opgebroken en
de graven werden overgebracht naar
Cipaku. Twee jaren geleden bleek dat
kerkhof niet meer voor uitbreiding
vatbaar, want op het oorspronkelijke
terrein werden twee scholen en een
missigit gebouwd.
Daarop werden de gestorven Christe
nen begraven op een wat verderop
gelegen terrein. Deze ochtend ging ik
bloemen brengen naar de graven van
wijlen mijn vader, mijn schoonmoeder
en een kleindochter. Het was de eerste
keer in 5 jaren dat ik dat deed, want ik
heb geen eigen vervoer meer en ben
dus afhankelijk van anderen.
Enfin, om kort te gaan, ik heb de schrik
van mijn leven gekregen. Nog nooit
zag ik een kerkhof zo verwaarloosd en
vuil en overgroeid door alang-alang en
zonder enig normaal begaanbaar pad,
als deze laatste rustplaats.
Het was alsof je door de rimboe liep.
Toen ze mij en mijn gezelschap zagen
aankomen, renden een paar katjongs
ons tegemoet en begonnen ijverig te
schrapen en te vegen. Maar er was
geen schoonmaken mogelijk. Het was
en bleef een chaotisch lalangveld.
Enfin, we maakten er het beste van (en
dat was niet veel), deden onze bloe
men in een paar vazen die er nog
stonden en gaven de kleine schrapers
een fooi. En verlieten het alang-alang
veld met de inlichting dat de man die
iedere maand een fooi krijgt voor het
onderhoud "toevallig" ziek was.
Waarom dit kerkhof zo onbeschrijfelijk
smerig en vuil was, begrijp ik niet.
Want het nieuwere kerkhof, ongeveer
2 km verderop is wel goed onder
houden. Ik weet niet of er vast perso
neel is voor het onderhoud van be
graafplaatsen, maar ik vraag me af of
hier geen taak ligt voor de diverse
christelijke kerken om dat onderhoud
ter hand te nemen.
Tenslotte komt het toch neer op een
begaanbaar maken van de voetpaden,
zodat je niet voortijdig je nek breekt
over bobbels en gaten, het snoeien
van de alang-alang en het kapoeren
van de graven. En een beetje geregel
de controle.
AGUS DARUCH
Werk voor de kerk
Het meest voor de hand liggende (dat
ook op andere begraafplaatsen in
Indonesië wordt gedaan) lijkt mij het
aanstellen van een verantwoordelijke
bewaker die tegen een vast maand
loon zorgt dat het terrein onderhouden
blijft. Het loon van die bewaker moet
worden bijeengebracht door bijdragen
van belanghebbenden. Als er geen
belanghebbenden zijn, d.w.z. als
niemand van de nabestaanden nog
waarde hecht aan een verzorgde
begraafplaats, waarom zou de zaak
dan nog moeten blijven bestaan? De
Christelijke Kerken zouden inderdaad
hier wat aan kunnen doen.
L.D.
22
