Positief
Verre Velden
Gedachten aan vroeger doen d'ouderen beven
De stromen vervagen, de tijd velt de brug
Er raakt zo onnoem'lijk veel weg in het leven
En er komt maar zo weinig, zo weinig voor t'rug.
Eens kon er de zon vele levens beschijnen
In 't oosten geboren met stralende pracht
Maar 't hunkerend westen bepaalt and're lijnen
Daar daalt zij ter kimme en dan wordt het nacht.
Toch denken die oudjes nog steeds aan de halmen
Waarmee eens hun sawah zo rijk was begroeid
Ze blijven nog altijd bij 't padi-veld talmen
Al wordt het niet langer door water bevloeid.
Wat hadden ze graag met een kind willen praten
Maar 't was juist het kind dat de banden vermeed
Gedachten aan vroeger, wat zijt gij verlaten,
Omdat er de jeugd van dat vroeger niets weet.
H. VAN BRINK-EWEG
BU DE VOOR PLAAT (Foto: W. Wanrooy)
Dit Moesson-nummer is een afscheid. Afscheid van de 31 e jaargang. Afscheid
ook van lezers die hun abonnement hebben opgezegd. Nu hoeven we niet direkt
in een al te trieste stemming te raken, want al 30 maal eerder hebben we een
jaargang afgesloten en al 31 jaar zeggen abonnees op. Dat Moesson nog steeds
bestaat - onafhankelijk en zonder subsidie - mag aantonen dat we er telkens
overheen zijn gekomen. Wil niet zeggen natuurlijk dat het telkens terugkerend
afscheid ons in de koude kleren gaat zitten, integendeel. Wees ervan overtuigd
dat zelfonderzoek ons enkele nachten wakker houdt. Maar na iedere nacht komt
een nieuwe dag en dan mag het buiten stormen, de zon mag schijnen of het mag
regenen, de wil om telkens opnieuw een Moesson te maken, doet ons altijd
weer fluitend opstaan.
Nu is fluiten en fluiten twee. Een vogel
bijvoorbeeld kan niet anders en iemand
die een gelukje heeft gehad doet het
zonder het zelf op te merken. Iemand
met goede zin doet het heel bewust,
evenals degene die zich om taktische
redenen van de domme houdt (wat
sommigen totaal geen moeite kost
overigens). Ons fluiten - figuurlijk -
komt door de wetenschap dat wij met
z'n allen - redactie en abonnees - met
elkaar willen praten, willen vertellen,
luisteren, boos zijn, blij zijn, helpen en
pal staan. Dat is de band die ons bindt
en samenhoudt. En om mee te werken
aan de instandhouding hiervan, als
redactie, abonnee, inzender van kopij
of adverteerder, is mooi werk. Om in te
denken wat dan zo mooi is, moet je je
maar even voorstellen dat Moesson er
opeens niet meer zou zijn.
Het is waar, de kring is de afgelopen
jaren per saldo niet groter geworden
en daarvoor kunnen we een hele hoop
oorzaken bedenken. Net zo inventief
kunnen we zijn als het gaat om het
bedenken van projecten om de kring
wel groter proberen te maken. Het
heengaan van oude trouwe lezers
hebben wij echter niet in de hand. Ook
niet de teruggang van inkomsten die
een abonnement opeens te duur
maakt. En jongeren bidden en smeken
om ook te lezen en te schrijven, haalt
ook niks uit. Ziet er maar somber uit
zou je zeggen, net zo somber als de
lucht zo dikwijls is wanneer je 's
morgens naar buiten kijkt. En dan wat?
Terug onder de wol tot betere tijden?
Uit het raam blijven kijken, mopperen
en zelfbeklag? Er zijn mensen die
willen lezen, vertellen, helpen,
zoeken, schrijven. Die maken de lucht
blauw.
Dit nu klinkt positief en dat is het ook.
Vergelijk het maar zo: als je maar 5 -
vijf - vrienden zou hebben die echt
vrienden zouden zijn met wie je zoals
dat heet op een golflengte zou zitten,
dan ben je een rijk mens. Wie heeft er
al één vriend? Wanneer je iemand
nodig hebt om je te helpen, financieel,
met verhuizen of wat ook, waar en hoe
snel vind je die? Daarom, als we nu
afscheid nemen van de 31e jaargang
en van abonnees en volgende maand
beginnen aan de 32e ronde, dan mogen
we dankbaar zijn dat we nog steeds
met zovelen zijn om met elkander te
praten, te discussiëren, elkaar te hel
pen en om samen te zijn. Samen zullen
wij Indische mensen een Indisch tijd
schrift blijven maken en schrijven over
wat ons bezighoudt. Indien geloof zo
groot als een mosterdzaadje al bergen
kan verzetten, laat staan dat de wil van
een paar duizend mensen om een
Indisch tijdschrift te maken één berg
op zijn plaats zal houden, al lijkt het
soms erop dat die berg zich langzaam
aan het zicht onttrekt, maar dat komt
door de nevels en wolken die telkens
weer verdwijnen, waarna zichtbaar
wordt dat de berg nog steeds pal is
blijven staan.
R.B.
REÜNIE KNIL - KL-OVW'ers
- MARINE - MARINIERS -
7 DECEMBER DIVISIE
Omdat het ongeveer 40 jaar geleden
is, dat de laatste "Indië-gangers" el
kaar hebben afgelost, zal op zaterdag
17 oktober a.s. in de grote veiling
hallen te Bemmel een grote manifesta
tie worden gehouden.
Alle oud-militairen, die tussen 1945
en 1950 (tot de souvereiniteits-over-
dracht) in het toenmalig Nederlands-
Oost-lndië hebben gediend, worden
uitgenodigd om dit jubileum te vieren.
De reünie duurt van 1 2.00 - 24.00 uur
en zal worden opgeluisterd door ten
toonstellingen, films, shows en stands.
Lezers, die destijds als militair in
Nederlands-lndië hebben gediend, en
deze reünie niet willen missen, wor
den verzocht zich tijdig op te geven.
Een en ander is noodzakelijk in ver
band met de verdere voorbereidingen.
Opgave is alleen schriftelijk mogelijk
bij de:
Commissie Oud-Strijders '45-'50
Postbus 278
2000 AG HAARLEM
Met vermelding van naam en adres of
adressen. Verdere informatie en in
schrijfformulier wordt per ommegaande
toegezonden.
Voor telefonische informatie kan men
uitsluitend bellen: 023 - 32 35 90
b.g.g. 31 67 69 (hr. P. J. Bok).
(Zie het uitgebreide bericht in Moes
son no. 1 9, pag. 11
