ponmiÉ
"Batavia, een Swingende Stad
Indonesië, Nederland
en de Indische franje
zo gaat het boek van Allard Möller over de bekendste
dansorkesten en jazzbands in Batavia van 1922-1949
heten.
9 OKTOBER FEESTELIJKE PRESENTATIE
HET BOEK
Nederland voert al geruime tijd een strijd tegen het klompen- en molen imago
dat het buitenland van de 12 provincies heeft. De export- en investeringscijfers
geven aan dat deze strijd met succes wordt gevoerd. Opmerkelijk is het echter
dat Nederland op zijn beurt wel stereotype beelden van het buitenland koestert,
bijvoorbeeld ten aanzien van Indonesië. Regelmatig worden hier en daar
zogeheten Indonesië-manifestaties gehouden en altijd zie je hetzelfde:
wajangpoppen, maskers, batik, krissen en saté. Misschien is omdat wij vaak
dergelijke manifestaties bezoeken dat het een beetje begint te vervelen, maar
we kunnen ons voorstellen dat ook het grote publiek uitgekeken raakt. Geven al
deze attributen dan een vals of achterhaald beeld van Indonesië? Geenszins,
maar er is natuurlijk meer uit dat eilandenrijk dat waard is om getoond te worden.
Bovenstaande is eigenlijk maar een
zijpaadje. Waar we het hierover willen
hebben is de Indonesiëzaal, die op 22
mei j.l. in het Museon in Den Haag is
geopend. Over die permanente expo
sitie willen we kort zijn: als je helemaal
uit Leeuwarden zou komen om speciaal
deze zaal te bezichtigen, is de kans
groot dat je teleurgesteld de terugreis
aanvaardt. Gelukkig is het Museon aan
de Stadhouderslaan 41 zo groot en
heeft het zoveel andere dingen te
bieden, dat je teleurstelling voor een
goed deel gecompenseerd wordt.
Dat wat de Indonesiëzaal betreft. En
dan gaan we nu even naar vrijdag 22
mei j.l. 16.00 uur. Toen werd de
Indonesië expositie geopend door
schrijfster Margaretha Ferguson, niet
dus door de Indonesische ambassa
deur of een andere autoriteit, maar die
beslissing is uiteraard aan het Museon.
Ferguson dus en van haar is bekend
dat zij anti-koloniaal geboren is.
Zoiets komt meer voor en voor de
betrokkene kan dat heel vervelend
zijn, vooral - zoals in het geval van
Margaretha Ferguson - wanneer zij
vanaf haar 9e jaar (1929) tot 1946 in
"Heeft niets met die hoge specialisten
tarieven te maken, dokter, hij is gewoon
aan 't sparen voor een reis naar Indonesië."
een kolonie heeft moeten leven. Dat
gaat knagen natuurlijk en wanneerdan
ook nog blijkt dat het nationalisme ook
niet direkt en helemaal brengt wat je -
als anti-koloniaal - ervan verwacht
had, dan ga je je afvragen of jij de bus
hebt gemist of dat de bus misschien te
laat is.
Over haar roman "Bloed en haaien"
(1965) schreef Rob Nieuwenhuys in
zijn Oost-Indische Spiegel onder meer:
"Zij heeft zich niet in de hand kunnen
houden. Haar schrijfwijze heeft geleid
tot een algehele overbelasting, tot een
te grote nadrukkelijkheid, tot over-
volledigheid en een opeenstapeling
van huilbuien, hysterische aanvallen,
erotische frustraties enzovoorts en dat
is jammerf
Precies, maar dan ook precies dezelf
de gebreken toonde Ferguson ook in
haar toespraak ter gelegenheid van de
opening van de Indonesiëzaal van het
Museon. "Themataai" noemde ze het
zelf, de aaneenschakeling van nega
tieve gedachten en emoties, die zij de
bomvolle aula inslingerde en waarvan
zij aan nam dat die het geweten van de
aanwezigen zouden doen knagen
wanneer ze denken aan Indië en
Indonesië. Applaus natuurlijk. Thema-
taal is niet gemakkelijk te volgen en
als je het spoor bijster bent, klap je
maar. Dan val je niet op. Maar ook wat
fronsende gezichten en enkele boze.
Om kort te gaan: Margaretha Ferguson
had moeten beseffen dat zij niet sprak
voor haar trouw lezers- en luister
publiek, maar voor een gedifferentieerd
(lees verder volgende pagina. 1e kolom)
Een verzameling van unieke foto's, namen en informatie die voor hen
die die tijd hebben meegemaakt, de herinnering aan het swingende
leven doen herleven. Jaren van speurwerk besteedde de auteur aan dit
boek en dank zij vele nog in leven zijnde musici of vrienden daarvan,
kreeg hij het materiaal bij elkaar.
Uitgeverij Moesson liet het graag in druk verschijnen.
Zo n bijzonder boek verdient een bijzondere presentatie en dat zal
gebeuren op 9 oktobera.s. inde HOUTRUST ROTONDE in Den Haag.
Het wordt een feestelijke dans- en luisteravond en hopelijk ook een
ontmoeting met oude jazzmusici voor zover ze nog bereikbaar zijn en
kunnen komen.
Uiteraard zal "real jazz" de sfeermaker zijn, daarvoor zullen zorgen
"Aunt Hagar's Gang" uit Breda en "Swing Session Combo" van Fons
Pfefferkorn. Als gast konden wij alvast noteren Charlie Overbeek
Bloem en wie weet laten nog meer oude bekenden zich nietalleen zien,
maar ook horen.
zal op deze eerste dag van verschijning ook te koop zijn tegen een
flinke reductie voor hen die in het bezit zijn van een plaatsbewijs.
Het aantal plaatsen in de Rotonde is ca. 400 zodat tijdig gereserveerd
moet worden. Maar hierover meer in onze volgende Moesson.
Wij willen u nu alleen even laten weten dat er weer een bijzonder
Moesson feest in het verschiet ligt. De datum kunt u alvast op uw
kalender noteren:
Vrijdag, 9 oktober 1987, Houtrust Rotonde (bij de Houtrusthallen)
aanvang 19.30 uur. Dansen en gezellig weerzien tot 00.30 uur!
6
