Amerika, het tweede vaderland
Swing Session
Optimistisch gooi ik eeri balletje op, richting mevrouw Van Balgooy, maar met
een opmerking: "Het kan ook anders! Dit is ook Amerika!", in Moesson Nr. 14.
Als je eens Amerika met Indië en Holland vergelijkt dan moet het toch wel
opvallen dat qua afstand Amerika ontzettend groot is op 't gevaar af eentonig te
zijn, voor sommigen.
Toen Max en ik met vijf kinderen naar Amerika emigreerden in 1957 kwamen we
per boot "De grote Beer" in Hoboken aan. Ook wij zagen Lady Liberty, heel vroeg
in de morgen, terwijl er nog restjes mist hingen, maar toen het even optrok en
we de toorts zagen in de onvermoeide arm van de Dame en iemand de woorden
uitsprak als welkomstgroet "Give me yourtired, your poorhuddled masses
toen werd er menige traan weggepinkt. We hadden per slot van rekening een
hele grote stap gedaan en dit land zou ons opnemen, ons pleegland en daar sta
je even bij stil. En toen iemand begon te klappen als appreciatie voor de
uitnodiging, deden we prompt mee.
Het begin was niet al te best voor ons,
daar onze jongste, de baby, longont
steking had opgelopen vanwege een
onverwarmde hut (in maart!) en bij
aankomst het hospitaal in moest.
Lieten we ons teneerslaan?
Natuurlijk niet, zo iets kan overal
gebeuren, angstig waren we wel. Het
ontvangstcomités bracht ons naar een
hotel in Manhattan en de baby naar het
St. Vincent hospitaal. Ik bleef er zo
lang mogelijk terwijl mijn man op de
kinderen paste. Hij moest de volgende
dag naar Rochester, N.Y., onze eind
bestemming en met de kinderen ging
hij per trein.
Die 8-9 uren gingen zó voorbij omdat
ze zichzelf bezighielden en er was zó
veel te zien! Harde banken, misschien
wel, maar ze zaten, 't had ook anders
gekund! Intussen zat ik alléén in het
grote New York city met nóg de angst
voor 't welzijn van de baby. Je spreekt
je school-Engels en je herinnert je de
Een oud verhaal, opnieuw verteld door
Lydia van Minos, toch wel goed zo'n
herinnering van een Indisch gezin dat
30 jaar geleden een ander vaderland
verkoos. En er zoals duizenden ande
ren nooit spijt van heeft gehad. Oude
mensen zijn wel eens "gere-repatri-
eerd", verlangend naar kinderen en
kleinkinderen; ziekteverzekering, dok
terskosten zijn hier betaalbaarder, het
heet in Nederland gezelliger te zijn,
men verplaatst zich hier gemakkelijker
met tram en bus en zo zijn er nog wel
wat redenen te bedenken waardoor
een oude dag in het kille land verkozen
wordt boven een beter klimaat in de
US.
Er wordt wel eens geklaagd over de
toenemende criminaliteit, de na vele
jaren verblijf plotseling hinderlijke
verschillen tussen de eigen en de,
Amerikaanse leefgewoonten - dat!
krijg je als je ouder wordt - en dan
keert men naar Nederland terug. Om
na een paar maanden toch maar weer
het Amerikaanse home te verkiezen.
Overigens, men heeft in Nederland
wat tegen Amerika. Niet uitgesproken
agressief anti, maar op alles en nog
wat aan te merken. Altijd een sneer op
alles wat men in Amerika doet, zegt en
woorden van een populaire song "van
toen vroeger" maar nu was het dat je
het moest gebruiken en niet zingen!
Dat was anders maar 't ging!
Mijn eerste bezoek aan een cafetaria,
wist ik veel wat ik moest bestellen? De
man achter de toonbank voelde 't aan
dat alles vreemd was voor me en dus
stelde hij voor: a hamburger and coffee!
Waarom kreeg ik zo'n grote theelepel?
"Those are our teaspoons,ma'am!"
Oh, O.K.! Brood zonder ham maartoch
hamburger? So what, 't smaakte goed!
Op zijn verzoek vertelde ik mijn ver
haal aan de cafetaria-man en voelde
hij met me mee. "Wouldn't you like to
go shopping? Maybe after you've seen
your baby? I'll call my wife and the two
of you can have a nice shopping-trip!"
Wat we ook gedaan hebben! De
Amerikaan stug, hard, ongeïnteres
seerd? Scheren met een kam gaat al
moeilijk, laat staan óver één.
Er was een groep mensen in de lobby
produceert. Het ontzaggelijk veel
goede wordt als vanzelfsprekend ge
accepteerd, valt iets minder in de
smaak dan heet het "typisch Ameri
kaans".
Ikzelf ben in Indië geboren en getogen,
ik woonde in Nederland, leefde 5 jaar
in Amerika en keerde door omstandig
heden terug naar Nederland. Als ik een
definitie moet geven van deze 3 fasen,
dan luidt die:
In Indië hoor(de) ik thuis.
In Amerika kon ik doen of ik thuis
was.
In Nederland ben ik paying guest in
een goed renderend pension, dat ik
na jaren verblijf van lieverlede als een
thuis ben gaan beschouwen.
L.D.
Voor uw parties en reünies
Allround - Uitgebreid dans repertoire
D A NS COMBO
J. A. (Fons) Phefferkorn
Barnsteenhorst 51 - 2592 EB Den
Haag - Telefoon 070 - 47 39 35 of
070 - 54 99 05.
met armen vol speelgoed en beestjes
en men dacht dat ik ook op de bus
wachtte. Wat bus? Wel, hier waren
ouders, die kinderen hadden geadop
teerduit Griekenland! En als je de
gezichten had gezien toen ze eindelijk
aankwamen. Met een foto in de hand
en de armen om elkaar heen zochten
ze "hun kind" uit! En ik dacht: als de
doorsnee Amerikaan zóveel gevoel
heeft, laat dan de moed nooit zakken!
Hebben we ook nooit gedaan! De stap
was genomen en je zet je ene voet
vóór de andere en je "loopt"! Saai zo,
dat ligt toch aan je zelf?
Na 10 dagen mocht God dank, onze
baby naar "huis", gezond en wel. Ik
ging met haar per auto naar onze enige
vriend uit Indië naar Rochester. In
Amerika stond een huis! Een oud farm-
house met 14 kamers en een buiten
w.c.'tje op 't platteland. Ongerieflijk,
ja, vooral als je anders gewend was,
maar who cares! Het was een klein
huisje met een 3-seater, gezellig en
een uitkomst in grote nood!
Het huis zelf was helemaal opnieuw
behangen en geverfd en de hout
verwarming gaf een warm home
coming gevoel. De bedden waren op
gemaakt, de ijskast vol, meubilair, 2e
hands maar schoon. En daar kwamen
de buren! Met eigen-gebakken cakes
en koekjes, verse melk en boter en
"Welcome in America and if you need
anything, we are here for you"We
wonen nu nog (30 jaar) in hetzelfde
huis.
In die jaren hebben we verschillende
Staten bezocht en wilden en konden
we van alles het beste zien en er was
héél wat moois! Kan 't zijn dat we een
half-vol glas zagen en voor sommigen
was 't half leeg?
De hoofdzaak voor ons was en is: je
kunt je dorst lessen en verder gaan:
Amerika heeft ons nooit teleurgesteld,
geen enkel land doet 't, maar stellen
mensen zich zelf niet teleur? Zingt
"ABBA" niet: "I believe in angels, in
everything good I see". We have a
dream too, maar geen nachtmerrie, diè
span je voor de wagen!
We hebben nu onze eigen, vrije tijd
samen en met de kinderen en 16
kleinkinderen! We hebben hier ook
onze oudste zoon moeten verliezen,
schuld van Amerika? Natuurlijk niet,
it's life and death (en ik denk niet dat er
één lezer is die hier in geen levenslang
-inner-verdriet aanvoelt). Maar we be
seften, er zijn andere kinderen die ons
nodig hebben en wij hun. En er zijn
andere dingen te beleven. Je kijkt niet
achteruit, kesandung noemen we dat.
We hebben ondervonden en geleerd
en blijven dankbaar voor alle zege
ningen! Ze worden ontelbaar als je de
moeite neemt ze te tellen vanaf het
moment dat je uit bed stapt
En onder die zegeningen rekenen we:
Indië - Holland - Amerika
LYDIA VAN MINOS-GOUT
NEDERLAND-AM ER I KA
29
