Indische Kinderen
in de Mid-West (U.S.A.)
Wie weet het geluid?
Al onze kinderen werden geboren in het Borromeus ziekenhuis in Bandoeng, in
de jaren 1951-1956: twee jongens en twee meisjes. Drie van hen zijn nu
getrouwd met een Amerikaanse partner en hebben kinderen. Helaas opgeslokt
door de Amerikaanse cultuur die zo sterk blijkt, hebben ze vrijwel elke binding
met het Indische leven en Indische leefgewoonten prijs gegeven. Zelfs de
Hollandse ideeën, opgenomen vanaf 1956-1962, zijn ze kwijt.
Alleen de Indische keuken en vele van
de Indische rijsttafel gerechten die
hun moeder geregeld maakt, daar zijn
ze gek op. Het Indisch zijn is bij hen
opgehouden. Ze waren natuurlijk veel
te klein om zich nog iets van Ban
doeng te herinneren en de foto's die ze
af en toe onder de ogen krijgen, daar
lachen ze hartelijk om, kiekjes van de
dagelijkse wandeling met de baboe, of
op de tank van mijn motorfiets voor
een ritje door Bandoengs' straten of
buiten 'n bad nemen in een wijde
emmer onder de blimbing sajoerboom
bij Opa in Meester, daar verbazen ze
zich erg over.
Wie is dat, vragen ze dandaar
houdt 't mee op.
Bij het vertrek uit Holland in 1962
waren ze nog maar 5, 7,8 en 10 jaar en
nu zijn het volwassen mensen, 30,32,
35 of zo Dat houd ik niet meer bij.
De oudste - een jongeman, ongetrouwd
- en die zich nog het meest kan
herinneren heeft een vreemde levens
ervaring. Van het opvangcentrum in
Valkenburg, trokken we naar Gronin
gen in een pension. Daar maakte hij op
een morgen een misstap en viel uit het
raam (3e verdieping). Mijn vrouw kon
hem nog net bij de enkel grijpen en zo
ontkwam hij aan de dood. Drie jaar
later in Leiden ging hij bij een Rijn
brug, waar we aan het vissen waren,
onder water. We dachten dat hij verlo
ren was. Maar na enkele minuten
kwam hij boven drijven II Hier in U.S.A.
werd hem twee keer de Veterans Award
uitgereikt - iets dat hoogst zelden
voorkomt (eerst aan het eind van de
elementary en later toen hij de Junior
High School verliet). Hij behoorde tot
de top students van de 12e klas en
kreeg de nodige scholarships voor
College. Toen sloot hij zich aan bij een
protestgroep tegen de regering, van
wege de Viet-Nam Oorlog, raakte in de
netten van de drug-cultuur verward
met alle nare gevolgen van dien. God
dank is hij na acht of tien jaar doelloos
leven wat hersteld en is hij met zijn
goede wiskunde-knobbel nu werk
zaam als computer-operator bij een
groot trucking bedrijf. Hij is erg gek op
Indisch eten - kepiting, soto, allerlei
sajoers en vis- of vleesgerechten met
de nodige kruiden en pedis.
Indische boeken uit mijn bibliotheekje.
Of over wayang die ik maak. Omdat we
beiden Chinese voorouders hebben,
leken onze kinderen op kleine Chinees
jes, wat ze niet zo leuk vonden. Mis
schien is het daarom wel dat ze zo
weinig willen weten van hun afkomst.
De Indische trekken - het Chinese
uiterlijk zette zich voort in de kinderen
van onze oudste dochter. Nu ze ouder
worden valt dat minder op en daar zijn
ze wat blij mee, deze rakkers, want je
kan hier op de scholen wel erg geplaagd
worden als je qua uiterlijk "opvalt". En
dat is een akelige zaak. Als de tjoe-
tjoeks met ons mee gaan naar een
Chinese winkel, 100 mijl hiervandaan,
dan knijpen ze hun neuzen, binnen
lopende, demonstratief dicht voor die
"gekke stank". Maar met plezier lopen
ze rond en kijken ze hun ogen uit als
ze"gekke" dingen zien.
Wij vinden het echt jammer dat hun
belangstelling voor Indonesië, Indië,
Indische verhalen, Indische geschie-
Onze kinderen
in 1962
gefotografeerd
aan boord van
de "Maasdam"
op weg naar
hun nieuwe land.
Met de andere kinderen is het veel
rustiger gegaan. Mijn jongste dochter
bezit nu ons "Ot en Sien" leesboekje,
dat ze af en toe met haar kleintjes
doorneemt. Ze kan het Hollands alleen
met veel pijn nog wel lezen en ze
verstaan een en ander wei, maarnietal
te best. Maar geen van de kinderen is
geïnteresseerd in onze Indische ach
tergrond. De muziek en liedjes op
bandjes uit Holland gekocht trekt hun
niet aan. Niemand vraagt naar de vele
denis er niet meer is. Zij zelf zien het
niet als een verlies. Hadden we andere
Indische families hier in de buurt, dan
kon het anders gelopen zijn. Daar doe
je niets meer tegen en wij berusten er
maar in.
Gelukkig dat ze hier - ver van Indone
sië, ver van Holland - een plaats heb
ben veroverd in de samenleving en dus
mogen we eigenlijk wel trots zijn op
hen en hun kinderen.
JOHN SCHLECHTER
6
Destijds was ik vier jaar als OVW'er in Indonesië als
Militaire Politieman. Ik ben onder meer gestationeerd
geweest in Batavia. Ik heb veel belangstelling voor trams en
ook de tram in Batavia genoot destijds mijn aandacht. Om
een lang verhaal kort te maken: ik heb deze tram met zijn
open en gesloten Pikolanwagen in het klein nagebouwd.
Nu ben ik naarstig op zoek naar de "sound" van deze tram,
naar ik mij herinner een drietonige hoorn die je al vanuit de
verte kon horen als de tram uit Meester Cornelis de
Berenlaan naderde.
Wie kan mij helpen aan het geluid van de tram? Uw reacties
kunt u geven aan: Ph. B. van der Tol, Zwarteweg 50,
2121 BD Bennebroek, tel. 02502 - 5727
