De Sollicitant
HENNEMANbv
Smds^tw
MIJN EERSTE BAAN
Den^l^
ELEKTRISCHE,
SANITAIRE,
C.V. installaties
INDISCHE SPEKKOEKEN
13
Via vacatures en advertenties uit de
dagbladen probeerde Hein te sollicite
ren voor een vaste baan. Wij woonden
toen in een contractpension in Utrecht.
Van de contact-ambtenaar kregen we
elf gulden zakgeld voor drie personen
per week. Veel was het niet en er ging
nog iets af ook voor het ziekenfonds.
Hein's eerste sollicitatie was bij een
meubelzaak. Het verzoekschrift en
bescheiden moesten al eerder ver
zonden worden. Kort daarop kreeg hij
een oproep. Het gesprek met de baas
was prettig geweest. Hij vroeg wat
Hein o.a. van timmeren afwist. Hij zei,
dat hij wat dat betreft goed op de
hoogte was en dat hij geleidelijk aan
goede ervaring, zou krijgen. Maar de
baas was ook niet van gisteren en zei,
dat Hein met zijn papieren elders een
beter emplooi kon vinden. Zeer onvol
daan en teleurgesteld ging hij daarna
naar huis.
Lang bleef hij echter niet stilzitten en
probeerde naar een andere branche uit
te kijken, welke hem meer lag. Zo
doende solliciteerde hij bij het Labora
torium voor Insecten Onderzoek in
Utrecht. Ook kort daarop kreeg hij een
oproep. De Directeurontving hem heel
vriendelijk en zei: "Mijnheer, U bent
mij zeker welkom, maar ik heb voor u
een meer passende baan. Gaat U met
mij mee. Ik zal U persoonlijk brengen
bij de Directeur van het Veeteeltkundig
Instituut in Utrecht. Ik weet, dat er een
goede job op U ligt te wachten."
Zodoende werd hij naar 't Hoogt ge
bracht, alwaar hij aan de Directeur
werd voorgesteld. Het gesprek verliep
heel gezellig en gemoedelijk onder
genot van een kopje koffie. Na een
zekere tijd ging de sympathieke heer
weer terug naar zijn Insecten labora
torium, waarna het gesprek werd voort
gezet. Het resultaat was dat Hein
meteen werd aangenomen en al na
enkele dagen kon beginnen. Bij het
weggaan werd hem nog gevraagd wat
voor salaris hij wilde hebben. Be
scheiden antwoordde hij: "Is vier
honderd gulden teveel gevraagd, Mijn
heer?" Het antwoord was om komende
maandag terug te komen en zich te
melden bij Personele Zaken.
Vol blijdschap en zeer voldaan keerde
hij naar huis terug alwaar wij met een
glaasje fris elkander een toost uit
brachten.
In dat Veeteeltkundig Instituut heeft
Hein met veel plezier tot zijn 65e jaar
gewerkt. Thans geniet de sollicitant
tesamen met zijn vrouw in alle rust van
zijn welverdiende pensioen.
JENNY
Itu dia
1916
Haag
Aanleg en onderhoud van alle
Dak- en zinkwerk
Onderhoudsabonnementen
Dag en nachtservice
S 070 - 54 94 94
TANTE NON's
Franko thuis in speciale verpakking.
Min. 500 gram f 20,—
Min. 750 gram f 25,-
stort op giro 38 92 616
Mevr. F.Y. ROBERT-FLAMAND
Mozartlaan 629, 5011 SP TILBURG
Tel. 013-56 08 35
Het ULO examen 1 955 was achter de rug. Ik was net 15
geworden en mocht dus voor het eerst werken. We
woonden in de bollenstreek en samen met mijn broer
ging ik maar vast in de bollen werken. Onkruid wieden in
de gladiolenvelden. 's Morgens om 7 uur beginnen tot
5 uur 's middags. Donkerblauwe emaille veldfles mee ge
vuld met thee en een pak brood. Onze opzichter was een
grote, oude Westfries, Ome Klaas. Een heel aardige
man. Nooit van rassendiscriminatie gehoord. Maar op
het kantoor waar we op zaterdagmiddag ons weekloon
gingen halen, hoorden we een meisje zeggen: "Er staan
2 pekineesjes aan het loket". Trots legden we thuis
gekomen ons eerstverdiende briefje van 25 op de
rotantafel.
Jammer genoeg duurde het maar 2 weken. Kennissen
vertelden dat er in Alkmaar bij de belastingen jongens
werden aangenomen. Er volgde een kort gesprek en
voordat ik het wist, was ik aangenomen als adspirant-
schrijver op arbeidsovereenkomst voor f 57 in de
maand, ledereen blij, vaste baan, vast salaris, ambtenaar!
Stom eigenlijk. 4 weken bollen was f 100 - maar enfin.
Mijn busabonnement mocht ik tenminste declareren.
Toen kwam de eerste dag. De bus passeerde die
bollenvelden. Ik zat daar in die bus en keek met een
beetje weemoed naar die kleurenpracht waar ik, zo kort,
lekker fijn buiten gewerkt had. Opeens zag ik hem
tussen de gladiolen. Ik rukte het tochtraampje open en
brulde: "Ome Klaas!" Hij hoorde het natuurlijk niet, maar
in de bus keek iedereen om. Met een rooie kop ging ik
weer zitten. Schooljongen af.
Bij de belastingen in Alkmaar was het leuk werken. Ik
was de jongste bediende, 's Morgens post ophalen bij
het postkantoor, de enveloppen openen, datum instem-
Pelen en rondbrengen over de afdelingen. Als dat klaar
was, werk zoeken bij de verschillende afdelingen, nu
eens bij de loonbelasting, dan weer bij inkomstenbelas
ting of successie en registratie. Al die afdelingen zaten
in één grote zaal. Gezellig. Er waren 2 OVW-ers en er
was een Indisch meisje op de type afdeling. Een oudere
dame, weduwe, was met een planter gehuwd geweest,
ledereen was aardig tegen me. Alleen de chef de bureau
had wel eens moeite met me. De leggers (stofmappen)
met daarin de aangiftebiljetten van de belastingplich
tigen, waren in alfabetische volgorde opgeslagen in
rekken met vakken van de vloer tot het plafond. In
diezelfde zaal.
Om bij de bovenste vakken te komen waren er van die
archieftrappen, met bovenop een lessenaar zodat je op
de trap staande wat kon uitzoeken. Die trappen waren
dus vaak enige tijd bezet. Voor mij geen probleem. Als ik
zon legger bij een inspecteur op de kamer moest
brengen dan klom ik gewoon tegen het rek omhoog, trok
een hele stapel leggers eruit, liet los, sprong naar
beneden en ving de omlaag suizende stapel weer op.
Men vond dat wel leuk. Behalve de chef de bureau,
want het publiek aan het loket kon het ook zien en
ambtenaren deden zoiets niet.
Na een jaar werd ik overgeplaatst. Invoerrechten en
accijnzen in een andere plaats. Daar waren geen
loketten en publiek. Ik ben daar een jaar gebleven tot ik
op een goed moment bedacht: "Als ik 65 ben, heb ik dus
50 jaar tussen 4 muren doorgebracht". Toen ben ik naar
de zeevaartschool gegaan. Daarna K.P.M., K.J.C.P.L. en
nu de Kon. Marine. M V0DEGEL
