i
Niet zo slecht
VOOR DE BRUINE BUS
ONTMOETING
"Indonesische
Sagen en Verhalen"
Mijn 1e baan in Holland was geen "buitenshuis" baan, het was geen
betaald werk, zoals over het algemeen wordt aangenomen als je over een
"baan" spreekt. Wie durft er te beweren, dat gezinsverzorgster geen baan
is? Het 1e jaar in het contractpension was gemakkelijk, 1 kamer
schoonhouden was niet zo'n heksentoer. Alleen kostte het 's morgens en
's avonds wel altijd wat tijd om de bedden in- en uit te klappen. Ook vergde
het nogal wat geduld en aanpassingsvermogen om de luierwas in een
wastafel of klein teiltje te wassen. Maar zoals ik al eerder zei, moeilijk was
't niet. Na 1 jaar pension kregen we een eigen woning. Heerlijk, natuurlijk!
Maar o wee, wat een baan! Manlief ging 's morgens om half acht de deur
uit en de oudste zoon naar de kleuterschool, dus de dag begon al vroeg.
Dan de zoon van 2 jaar en en de baby van 1 jaar verzorgen. In die tijd
kwamen bakker, melkboer en groentenman nog aan de deur dus dat was
meegenomen.
Het heeft me heel wat soesah (zelfs tranen) gekost om die ellendige
kolenkachel brandende te krijgen en te houden (mijn man deed het
meestal). Matten kloppen mocht alleen vóór 8 uur 's morgens of na 8 uur 's
avonds (stond in het huurreglement), alsof iemand dan zin heeft om
matten te kloppen. Ik vergat nog te vertellen, dat het hartje winter was toen
we in het huis kwamen, de koudste winter sinds 100 jaar of zoiets. De
sneeuw lag 1 meter hoog en het vroor 20° C in 1955/56, weten jullie nog?
Door al die luierwas had ik winterhanden: mijn vingers waren vuurrood en
gesprongen en toch maar dapper doorgaan.
Een huishouding draaiende houden is niet niks als je het nog nooit eerder
aan de hand hebt gehad. Wat hadden we het daar in Indië toch lekker
makkelijk, kokkie, baboe tjutjie, baboe dalam, baboe anak. Wat waren we
toch vreselijk verwend. En nu moest je alles tegelijk leren. Vooral koken
was in het begin een ellende, maar al doende leerde ik. Eenvoudig
natuurlijk, aardappelen-groenten-vlees.
Indisch koken was er voorlopig niet bij, te moeilijk en te duur! Dat kwam
later pas, met behulp van moeders geërfde recepten en kookboeken. Al
met al kan ik zeggen, dat ik het er niet zo slecht heb afgebracht in mijn
1e baan in Nederland. A.S.-V.
Ons reserve fonds voor moeilijke dagen
Moesson wil geen subsidie. Het wil voort
bestaan alleen als U dat wilt. Met uw
steun poekoelen wij teroes
Hieronder laten wij, onder hartelijke dank
zegging aan alle schenkers, de verant
woording volgen van de giften die zijn
binnengekomen voor het reservefonds
voor Moesson over oktober 1987.
E. C. v. Ahee f 25,—; C. H. ter Beek f 25,—;
Zr. A. M. Bontekoe f 25,—; A. Burg f 10,—;
P. Coenen f 50,-; A. M. H. de la Croix
f 10,—; Gerrit v. Dijk f 23,70; L. C. F. de
Graaf f 25,-; G.L.A. f 300,—; T. Heijman
f 10,—; E. Intveld f 50,-; J. C. L. Jansz
f 10,—; F. Kluin-Jansen f 30,-; R. Mariouw
f 40,-; E. W. Musper f 20,-; N.N. f 1 7,-;
N.N. f 15,66; N.N. f 22,50; H. M. Neiteler
f 7,—; M. Portier f 1 5,-; H. de Quant f 10,—;
L. E. V. Simao f 10,—; W. Stout f 25,—; G. C
v.d. Velden f 5,-; G. Vroomen f 3,-; Ch
Wensel f 10,—; N. H. Wichers-Bleckmann
f 10,-; J. Willemsen-Sterckx f 10,-.
Totaal ontvangen voor
Poekoel Teroes in oktober 1987 f 813,86
Ontvangen voor KNIL
M. Portier
E. Intveld
f 30,-
f 50,-
Totaal f 80,—
Dank zij uw denken-aan onze minder
bedeelde landgenoten in Indonesië
worden hun Kerstkrandjangs ook dit
jaar weer gevuld. Natuurlijk kan er
nooit genoeg binnenkomen, elke gave
is welkom. Een toko-rekening naar
boven afgerond, een gulden in de
Bruine Bus gestopt als u toch in de
Boekhandel bent, hartelijk dank daar
voor!
Dank ook aan het "Kvartato Nostalgio"
dat met een optreden voor de P.I.G.L.
op 1 november jl. f 300,- bij het
dankbare publiek ophaalde. Het
muzikale kwartet (w.o. Ramona van
Dalsem en Jenny Heetkamp) oogsten
nog altijd veel succes met hun reper
toire van liedjes en voordrachten.
Inplaats van een honorarium verzoeken
zij de zaal om een gift voor de Bruine
Bus. Dat leverde ook dit keer een volle
kerstkrandjang op!
Ze ontmoetten elkaar op neu
traal terrein. In een droom. Er
kon dus niks gebeuren dat echt
zou zijn. Dat wisten ze want het
eerste wat zij zei was "je droomt"
en hij had toen geknikt. Toch
hebben ze heel lang met elkaar
gepraat en alles was precies
zoals hij zich elke dag opnieuw
herinnerde. Toen hij eindelijk
haar hand wilde pakken, was er
niets meer, alleen het geluid van
verkeer en de wetenschap dat
hij gedroomd had.
Langzaam als altijd stond hij op
en liep naar de badkamer. Hij
droomde wel vaker van haar en
altijd was hij blij haar weer
gezien te hebben, maar deze
keer speet het hem dat hij wak
ker was geworden. Hij wist zelf
niet of dat kwam omdat hij haar
hand niet had kunnen pakken of
omdat hij bij haar had willen
blijven.
"Ik heb van Dee gedroomd" zei
hij beneden toen hij met zijn
koffie in zijn stoel bij het raam
ging zitten. "Ik wist dat ik droom
de, maar het was net echt. We
hebben een hele tijd gepraat.
Gek, ik weet niet eens meer
waarover". Toen hij zijn kopje
neerzette, wist hij dat hij een
besluit moest nemen: of blij zijn
dankbaar eigenlijk - met de
ontmoeting van afgelopen nacht
öf definitief sedih worden omdat
alles toch weer een droom was.
Hij stond op en ging aan de
etenstafel zitten om verder te
werken aan een modelboot voor
zijn kleinzoon. 'Waarom heb
ben we niet altijd alles zo rustig
kunnen uitpraten. Zonder ver
wijten, zonder boos worden,
zonder wat maar ook?" "Ach"
antwoordde hij zichzelf toen hij
een druppel lijm op een stukje
hout smeerde, "waarom, waar
om, waarom. Het heeft geen zin
om het waarom te vragen. Het
was nu eenmaal zo". Hij stond
op om koffie te halen. Terwijl hij
in de keuken inschonk, voelde
hij dat die beklemming in zijn
borst weg was. Hij voelde zich
dankbaar. "Ze wil tenminste
weer met mij praten" zei hij en
hij Hep terug naar de kamer waar
verder niemand was.
RALPH
door BOB TADEMA SPORRY
Prijs f 19,90, porto f 4,50
BOEKHANDEL MOESSON
