Kerstverhaalt j e
Eenvoudig h 1
eetpraatje
De deur werd geopend, hij stapte naar binnen en voelde
meteen de spanning. "Herrie" vroeg hij toen hij zich boog
om zijn zus met een kus te begroeten. Iets dat het midden
hield tussen licht duwen tegen en schudden aan zijn
schouder was haar bevestigend antwoord èn stil verwijt van
"waarom heb je dat nu weer direkt gemerkt". Terug kon
hij niet meer, maar hij wist dat zijn christmas spirit op de
deurmat was achtergebleven. "Dag Jan" zei hij en gaf zijn
zwager een hand. "Dag Har, fijn dat je er bent. Een borrel?"
Harry weerde met twee handen af. "Straks maar, koffie wil
ik wel!" Bea ging al naar de keuken. Sigaretten werden
tevoorschijn gehaald en onder het aansteken, dat iets
langer duurde dan nodig was, bepaalden beide mannen hun
houding.
Er stond een boom, er brandden kaarsen, maar er was geen
muziek. Met een zekere kracht blies Harry de eerste rook
uit. "Shit" dacht hij, want het enige dat hij wilde was
gewoon en gezellig Kerst vieren en nu hij wist dat het weer
fout zat, kon hij niet meer ontspannen zitten om te laten
komen wat de kerstnacht brengen zou. Bea kwam binnen
met het kerststukje dat Harry in de gang had laten staan.
"Voor mij toch Har" vroeg ze.
"Voor jullie" was zijn antwoord en toen hij zichzelf dat
hoorde zeggen, verbaasde hij zich dat hij "jullie" had
gezegd, maar spijt had hij er niet van. Bea was het ook niet
ontgaan en daarom wellicht dat zij de decoratie aan haar
man gaf. "Zet jij het ergens mooi neer, ik moet koffie
schenken." Misschien was het ook een gebaar van ver
zoening. Jan zette het stukje naast zich op een tafeltje
waarop alleen een asbak en een leeg sherryglas stonden.
"Niet daar dan" zei Bea toen ze met de kopjes binnenkwam.
"Hier toch op tafel, dan komt hij mooi uit." Zonder een
woord maar wel met een alles zeggende beweging reikte
Jan haar het stukje weer aan. De deurbel bracht redding.
De andere gasten, ook familie, waren tegelijk aangekomen.
Door de plotselinge drukte kregen Bea en Jan gelegenheid
om een nieuwe acte te beginnen. Harry echter kon zich
nog niet losmaken van de vorige en dat ontlokte aan een
van de binnenkomers de vraag of hij al in een plechtige
meditatie verzonken was. "Niet origineel maar wel mooi,
al zeg ik het zelf' zei Rosie en gaf Jan een kerststukje.
"Bedankt" zei hij en met opgetrokken wenkbrauwen, die
alleen Harry zag, zette hij het naast zich op het tafeltje.
Koeien en kalveren beheersten de eerste gesprekken en
toen Bea ook weer binnen zat, zei ze "muziek dan Jan, een
mooie kerstplaat". Hij wilde net weer gaan zitten toen ze
zei "zachter dan" en weer was het alleen Harry die dat
hoorde want de anderen waren druk aan het praten. Jan
ging niet meer terug, maar ging zitten en keek zijn vrouw
aan. Bea's gezicht vertrok en Harry, die dat zag, wist van
vroeger dat zij zich dan niet meer zou beheersen. Hij blies
rook uit, ging voorover zitten, tuurde naar de grond en
dacht "daar ga je". "Wat ben je toch stil Har, is er wat"
klonk de stem van zijn andere zus en iedereen was opeens
stil. "Ik luister naar de muziek" zei hij "deze plaat ken ik
niet".
Een paar uur later, toen Harry als laatste opstapte, trok hij
langzaam zijn jas aan. Hij voelde zich erg moe en wat hij
uren eerder verwacht en gehoopt had, was niet gekomen.
Hij wilde zich omdraaien en iets zeggen, maar hij wist niet
wat, wist niet hoe. Hij keek nog eenmaal de kamer in waar
de kaarsen van de kerststukjes bijna opgebrand waren. "Ik
doe er dadelijk nieuwe kaarsen in" zei Bea. "En ik steek ze
aan" voegde ze er bijna verlegen lachend aan toe toen
Harry nog niet overtuigd keek.
Harry knoopte zijn jas dicht en gaf zijn zwager een hand.
Waar Bea en Harry het zojuist over hadden, was Jan
ontgaan, maar Bea's arm die hij om zijn middel voelde,
deed zijn stem warm klinken toen hij zei "fijn dat je er was
Har".
RALPH
geen hoofd meer om de Verlosser te
zien, die uit de hemel afdaalt. En ze zien
natuurlijk ook zoveel ellende. Je zou
bijna nergens meer in geloven. Midden
in de oorlog zei mijn vader eens: ik kan
in deze vreselijke wereld geen Kerstmis
vieren. Het lijkt wel, of Borobudur me
wil zeggen: juist in een wereld, waarin
mensen geen gezicht meer hebben om
de Verlosser te zien komen, daalt hij af.
Juist in die wereld is hij nodig, hard
nodig om mensen weer een gezicht te
geven.
Straks is het kerstnacht. Misschien is het
even stil, ergens om U heen. Denk eens
aan de kerstnacht op Borobudur. Mis
schien ga je je hoofd wel buigen en met
de muziek van de hemel meezingen over
het licht uit het oosten, dat de scha
duwen zal doen verdwijnen.
Gezegend kerstfeest, beste mensen.
GERRIT WASSING
Van nature ben ik een echte lekkerbek en daarmee erfelijk belast.
Maar nu de feestdagen aanbreken wil ik wat tegengas geven,
daarvandaan dit eenvoudig eetpraatje.
In bezettingstijd werd ik een keer door het Groene Kruis uitgezonden
om een oud Indisch dametje te veplegen. Elke dag wilde ze alleen een
bordje rijst, geurig dampend uit de koekoesan, met een handjevol
bawang goreng die zo goerih in klapperolie was gebakken, wat verse
sambel oelek met scheutje ketjap-manis erover en lalap erbij.
Ze vertelde me dat ze dit altijd het liefst at, ook in betere tijden toen
alles nog te krijgen was.
Maar weet je dat dit een godenmaaltje is? Als ik soms geen zin heb om
voor mezelf een potje te koken doe ik daar ook m'n avondmaal mee.
Gordijnen toch maar even dicht, want 't gaat dan met de vingers.
Dandang/koekoesan denk ik er bij en de bawang goreng komt van de
Indische winkel. Maar lekker!
TUN T.
is 8
5
