Spelen op straat
5
Tijdens het snuffelen door oude papieren kwam ik deze foto tegen van de
Christelijke Eur. Lagere School in Ciribon, de 6e klas in 1934. Helaas ben ik
vele namen vergeten, enkele kan ik me nog herinneren. Het is al zo lang
geleden. Wie herkent zichzelf en wil contact met mij opnemen?
1e rij zittend: Truusje Samuels; Hans
2de rij staande: Stientje Sorber; Anneke v.d. Tempel; Elly Vreugdenburg;
Brunnie Ritter; Thea Ceesingclee; Anita Brinks; Rosa van Oest; Wim
Tortieke;
3de rij staande: Maud de Vogel; Willy Cutler;
Onderwijzeres: Mevr. de Vogel (staande achter Stientje Sorber).
Mijn naam en adres: Mrs. Rosa A. de Jonge-van Oest, "Kebon Selloh" - 187
Scoresby Road, BORONIA. Vic. 3155 Australia.
BU DE VOORPLAAT (Foto's: Mark Boon)
Een jaartje geleden las ik vol afschuw het relaas van een
man die zijn auto wilde parkeren langs een drukke winkel
straat in een grote stad, maar daarbij stuitte op het luide
protest van een stelletje in het parkeervak spelende
kinderen. Met de bedoeling het vak even schoon te vegen
stapte hij uit, maar zijn woede sloeg al gauw om in
medelijden toen één van de kleintjes hem zei dat ze hun
zakgeld in de parkeermeter hadden gestopt en dat dit
stukje stad het eerstkomende uur door hen was gehuurd
Tja, wat moet je anders als city-child?
Thuis voor de buis geldt het recht van de sterkste, dus zit
daar grote zus in Madonna-outfit naar MTV te kijken (en zo
lollig is het kinderprogramma op het andere net nou ook
weer niet); je nieuwste computerspel is alweer twee weken
oud, dus allang kapot of allang niet leuk meer; een tuin heb
je niet; het trottoir is voor agressieve winkelende of
haastende grote mensen van wie je in het gunstigste geval
een snauw, maar eerder een douw kan krijgen en de straat
zelf is slechts voor wie dood wil, dus dat is voorlopig
out of the question.
Maar je bent jong en je wil wat en als aankomend Yuppie
weet je verdraaid goed dat met poen alles te koop is, dus
open die knip! En sorry, maar doorrije, meneerde piek in
die meter is van mij, zelf gekregen, en hier staan m'n
getuigen
Omstreeks de tijd van het bewuste artikel werd, waarschijn
lijk op instigatie van het wijkoverleg Statenkwartier, op de
hoek tegenover Toko Moesson een druk, maar overbodig
stuk Frederik Hendriklaan omzoomd met vluchtheuvel, een
asfalten atol vormend temidden van het kolkende verkeer.
Plotseling bleek een ogenschijnlijk kinderarme buurt
honderden jongelingen met steppen, rolschaatsen en
skateboards te herbergen die, leek het, allemaal tegelijk
hun kans waarnamen. Eindelijk kon dat rollend materieel
onder een laag stof van twee Sinterklazen oud vandaan
gehaald worden! Eindelijk kon elke dag na school lekker
TUSSEN de auto's en de winkelende ouders en de papier
en glasbakken spelen met je buurtgenootjes.
Want daar gaat het natuurlijk om. Niet afgezonderd spelen
in een park of op een schooplein of crèche of slaapkamer,
maar temidden van het grote ge
beuren, er deel van uitmaken, gezellig
en veilig en toch niet in de weg
lopend
In Indonesië is dit gevoel van 'behoren
tot de samenleving' weggelegd voor
vrijwel alle kindertjes en zeker voor de
drie jonge dames op de voorplaat. Ik
kiekte ze in Malang op de Kayutangan.
Achter hun stonden de becak- en
minibuschauffeurs al krètèk-rokend te
omong omong met doerèn en kedon-
dong-verkopers terwijl achter mij
oudere broertjes en zusjes stonden te
kijken naar toeristen die haastig de
koelte van Toko Oen opzochten.
Tot hun beschikking een plantenbak
met zand, steentjes, blaadjes, gras,
velletjes papier en een ijsco-lepeltje.
genoeg om, met ongebreidelde kinder
fantasie ALLES te kunnen maken, zon
der hulp van Aart Staartjes, Meneer
Kaktus of de programmeur van de
Atari Game Computer.
En bovendien omringd door mensen
die van je houden. Wat wil je nog
meer?
MARK BOON
