Belevenis
wmm
Mag ik de velen bij Moesson danken die zo hard hebben meegewerkt aan de
totstandkoming en het welslagen van de beide onvergetelijke toneelavonden
voor mij persoonlijk. En ook vanuit deze plaats het publiek dat in zo grote
getale naar mij kwam luisteren en kijken, danken voor hun komst.
TONNIE GROSSE
Een open doekje en bloemen voor Tonnie Grosse, regisseur Peter Luiten en plantersvrouw Harryet Marsman.
Woorden schieten mij tekort om mijn
diepe bewondering uit te spreken voor
diegenen die het toneelstuk "Planters
vrouw" tot stand hebben gebracht.
Een belevenis om nooit te vergeten!
Aanvankelijk stond ik er nogal scep
tisch tegenover. Weliswaar had ik het
boek enthousiast in één ruk uitgelezen,
maar van een toneelstuk met één
vrouw als weergave van het hele boek
kon ik mij niet veel voorstellen.
Mijn scepsis sloeg al spoedig om in
waardering en later in ontroering en
bewondering voor het acteertalent van
Tonnie Grosse. Voor de soberheid en
natuurlijkheid van haar optreden, haar
subtiele weergave van de omstandig
heden op de plantages met de schitte
rende natuur, de vogels en vlinders, de
heerlijke geur van bloemen, het kab
belen van de kalies. Maar ook de
kracht waarmee ze subliem het brute
geweld van de oorlog weergaf.
Met vochtige ogen en een dikke prop
in mijn keel leefde ik mee in het
afscheid bij de trein, de stoet van onze
mannen als krijgsgevangenen, de ont
vangst van de briefkaart uit gevangen
schap, het weerzien van papa met
mama en de vijf kinderen in Soerabaja.
Zo meeslepend en boeiend gebracht,
en oh, zo bekend voor mij en voor
velen van ons. Daar zaten we met ons
allen urenlang geboeid te luisteren
naar één vrouw, eenvoudig gekleed,
op een toneel met slechts één palm
boompje, twee tafeltjes en drie stoe
len. Acteerkunst op het hoogste niveau!!
Wat mij betreft had het nog urenlang
mogen voortduren.
Het samenzijn na de voorstelling
boven in de foyer was gezellig. Voor
mij was het een ware belevenis met de
"kinderen" uit het boek een paar
woorden te kunnen wisselen. Met de
oudste dochter Non van het "anak
radja" wiegje, met Harryet jr., en de
knappe jongste zoon Huib, die ik voor
Rob aanzag, en vooral met Petra, het
babytje van toen dat zo dapper voor
haar leven heeft gevochten. Ik moest
gewoon zachtjes haar arm aanraken
om zeker te zijn dat het geen droom
was. Maar boven alles was ik ontroerd
en zeer vereerd even met Harryet
Marsman te mogen praten.
Een kleine Grand Old Lady, lief, natuur
lijk, die me spontaan en hartelijk voor
een bezoek uitnodigde. De paar woor
den die ik met Tonnie Grosse mocht
wisselen zijn voor mij onvergetelijk.
Vriendelijk signeerde ze mijn pro
gramma.
De hoop die Lilian Ducelle uitsprak in
haar openingswoord "dat wij een
mooie, zinvolle avond mochten be
leven" is ruimschoots waargemaakt. Ik
spreek zeker uit veler harten wanneer
ik nogmaals de initiatiefneemster, de
auteur Harryet Marsman en de be
werkster ervan Francine Schregel, de
regisseur Peter Luiten en last but not
least de grandioze Tonnie Grosse ons
aller eer en dank betuigen.
HEDWIG TROUERBACH
19
