EEN EN TWEE, EN TOEN AL
INDISCHE GENEALOGISCHE VERENIGING
POIRRIÉ
We kunnen nu wel klagen dat men hier
in Nederland niets van onze oorlog
afweet (en de tijd daarna) maar weten
wij zelf wel het naadje van de kous. Ik
durf om elk bedrag te wedden: vraag
de eerste de beste Indo, man of vrouw:
"Weet u precies wanneer de eerste en
de tweede politionele acties waren?"
U zult de vreemdste antwoorden krij
gen. Ja nu, nu Manders alle feiten en
data zo netjes op een rijtje heeft gezet!
Nu liepen alle gebeurtenissen vanaf
1945 ook als een colonne mieren
achter elkaar. Acties, tegen-acties,
wapenstilstand, weer acties. Het waren
5 jaren van onafgebroken herrie en
onrust en daartussendoor probeerden
burgers hun gezin zo gezond mogelijk
bij elkaarte houden. En de heren maar
confereren.
Van de eerste politionele actie herinner
ik me een zwaar gehavende kade van
Tjilatjap. "Pas op, pas op!!" schreeuw
den de jongens me toe. "Niet op dat
bruine lopen, da's keukenstroop!" Een
suikerloods was in brand geschoten,
de balen suiker verbrand en uitgelopen
tot een zee van caramel. Natuurlijk
wilde ik toch even, eventjes maar
proberen met het puntje van m'n
schoen. Ja, 't WAS caramel, honderd
vierkante meter caramel borstplaat en
als ze het niet opgeruimd hebben staat
de punt van mijn schoen er nog in.
Een behulpzame soldaat sneed het
vastzittende deel eraf. In die tijd is
mijn soldaten vocabulaire ferm uitge
breid. Ik heb het voorrecht gehad
steeds "met de muziek" mee te mogen
trekken. RVD, LVD, Wapenbroeders,
toen weer LVD. Bij de tweede politio
nele actie begin '49 zat ik voor de RVD
metTjalie in Kediri. Pacificeren moes
ten we, terwijl de Republikeinen buiten
de stad nog hevig van leer trokken,
hadden wij de taak het leven in Kediri
weer op gang te krijgen. Alles zat
potdicht, pasar verlaten, winkels dicht
gespijkerd. Onder het motto: Niet rus
ten voor je weer veilig nasi rawon bij
de Brantas brug kunt eten" werkte
Tjalie strategisch aan zijn pacificatie
van Kediri (weet u nog wanneer de
pacificatie van Gent was?). Binnen een
week aten we nasi rawon bij de brug,
dronken koffie op de pasar, was er
weer die beroemde lekkere tahoe
Kediri, die gele, te krijgen.
Hoe Tjalie dat voor elkaar kreeg? We
liepen gewoon door heel Kediri alsof
er niets aan de hand was. Werden
natuurlijk op het stoepje geroepen
door de Militair Commandant. Of we
solliciteerden naar een kopschot.
Neen, natuurlijk niet, maar waarom
zou men zulke onnozele Indo's dood
schieten, als die kwamen vragen of er
alsjeblieft weer gekookt, verkocht en
gedagangd kon worden. We kochten
veel in voor de mess van de RVD want
daar werkten een stuk of 10 jonge
Indonesiërs mee aan de voorlichting.
Met een pick-up met geluidsinstallatie
trokken ze het veld in, riepen de
bevolking op weer aan het werk te
gaan. Zieken, gewonden konden zich
melden bij de medische hulpwagen
waar Dr. Bouman royaal met jodium te
werk ging. Altijd goed, zei hij, huid
ziekten, wonden, er gaat niets boven
jodium. En dat was toen nog pure
jodium, ik heb wat mensen horen
kermen! Maar echt, er werd goed
geholpen en de mensen stroomden
van alle kanten toe.
Drie maanden zaten we in Kediri, alles
draaide weer, zelfs de bioscoop en de
Sandiwara. Er verscheen weer een
krant en we lieten een goedvoorziene
bibliotheek achter.
Begin mei keerden we terug naar
Surabaya, de tweede politionele actie
was afgelopen, geen gedonderjaag
meer. De onafhankelijkheid van Indo
nesië zat stevig in de pen. Al die herrie
voor niks, dacht ik.
Het geluid van de ontploffing zal ik
nooit vergeten, ook niet het beeld van
de pick-up die ineens verdween en de
volgende seconde omgekeerd in de
berm lag. De onze kreeg alleen de
weerslag, de chauffeur bleef bij zijn
positieven. Een landmijn als afscheid
aan de tweede politionele actie. We
brachten een gewonde chauffeur en
een gewonde Indonesische journaliste
naar het ziekenhuis in Modjokerto.
Amalia heette ze en ze werkte voor
een Indonesische krant. Ze had vijf
gebroken ribben, een gebroken been
en een zware hersenschudding. Ik
zocht haar nog eens op.
"Te erg ja" zei ze, "van je eigen bangsa
moet je het maar hebben". "Die mijn
was niet voor jou bedoeld" zei ik. "Je
hebt gelijk Amalia leek volkomen
getroost. Ach ja.
LD
Ik heb geen zin meer om te poseren,
Japie
Van "De Indische Navorscher", het orgaan van de op 2 juli jl. opgerichte
Indische Genealogische Vereniging (een kwartaalblad) van gemiddeld 48
bladzijden is inmiddels het tweede nummer verschenen. Voor geïnteresseerden
volgt hieronder de inhoudsopgave van de verschenen twee nummers:
E. J. C. Boutmy de Katzmann (genealogie), Stemfoortblz. 27
P. A. Christiaans (genealogie), Bethbeder 9
P. A. Christiaans, Europese inwoners van West-Java in 1813 73
P. A. Christiaans, Personalia in de tijd kort na het vertrek van de
Engelsen in de residentie Bantam 1816-1821 12
A. A. Lutter, Genealogie van het geslacht Lammers van Toorenburg 60
H. C. Schouman, De ontwerpers van de Indische postzegels51
Boekbesprekingen 30, 66
Indische fiches40, 89
Ledenlijst 49
Nieuwe aanwinsten Algemeen Rijksarchief 37, 69
Nieuwe aanwinsten Indische Genealogische Vereniging 39, 72
Nieuwe aanwinsten Centraal Bureau voor Genealogie 38
Overzicht van in genealogische tijdschriften verschenen artikelen
welke betrekking hebben op Ned.-lndië. Statuten (concept-) 3
Vragenrubriek68
Index97
De vereniging telt thans ruim 80 leden.
Een ieder die geïnteresseerd is in wat het I.G.V. doet en is, kan zich aanmelden
bij dhr. G. A. Steenpoorte, Florence Nightingalestr. 83, 6543 KV Nijmegen.
De contributie voor 1988 is vastgesteld op f 25,— voor het volgend jaar zal dat
f 35 bedragen (4 nummers).
A. A. LUTTER
7
