Laat moeders vertellen
DAT SIMPELE BESTAAN
Waardig ouder worder
INDISCHESPEKKOEK
Niet de enige
maar wel de beste
van Tempo Doeloe.
maar kwam alles weer terug, dan was
er niets aan te doen, en bleven ersoms
4 of 5 kinderen achter zonder moeder.
Dat vond ik het ergst van alles. Veel
meer zou ik nog kunnen schrijven
maar dan wordt het zo lang. Ik wil dus
alleen nog schrijven dat ik blij ben dat
ik in het ziekenhuis heb gewerkt en de
mensen heb kunnen helpen. Graag
zou ik van Zr. Jansz of Zr. Pruis of een
van de zusters met wie ik heb gewerkt
wat willen horen. De zusters noemden
mij Geersje. Na de oorlog vloog de een
hier, de ander daar naartoe, alleen van
Zr. Pruis heb ik nog wat gehoord, maar
we zijn elkaar uit het oog verloren.
Wil iemand nog contact, mijn adres is:
M. A. GEERS-VREUGDE (82)
Woterstraat 46A
4702 TV ROOSENDAAL
In het ziekenhuis Lampersarie in
Semarang heb ik als Rode Kruis zuster
gewerkt. De hoofdzusters waren zuster
Jansz en zuster Pruis. Nu was laatst
een uitzending op de TV (of radio?) van
"Soedah laat maar". Ik ergerde mij
daaraan. Er sprak een dame over het
kamp, maar deze dame was in het
kamp geboren. Wat weet men zich nu
te herinneren van toen men 3 of 4 jaar
was? Niets! Van horen zeggen weet
men het een en ander, maar bewust
kan men zich dat niet herinneren.
Laat moeders van kinderen eens aan
het woord komen over wat zij hebben
meegemaakt. Veel moeders kwamen
uitgeput in het ziekenhuis, ze konden
er niet meer tegen, zij lieten zich gaan.
We moesten hen met geweld voeren.
Gaven ze niet over waren ze gered,
Zuster Geersje, Malang 1942
In je jonge jaren hunkerde je naar de
dag waarop je 18 jaar zou worden.
Je had dan handelingsbevoegdheid
en dan drie jaar Iater21Je stapte over
de drempel naar de volwassenheid,
tenminste dat dacht je.
Voor jou lag in oneindigheid de lange
weg van de toekomst, nog onbetreden
en vol verrassingen.
Straks blik je terug, de lange weg leek
gisteren afgelegd te zijn. Dieptepunten
werden ervaringen, die je stimuleerden
anders te handelen. Hoogtepunten
beleefde je intens en je was bijna
volmaakt gelukkig.
Het leven ging verder en dan opeens
ontdekte je, dat de tijd niet stil heeft
gestaan.
Je bent dan oud, diepe rimpels zijn
ongemerkt langzaam ontstaan, ze zijn
niet weg te strijken, maar elke rimpel
heeft zijn eigen verhaal vol herinne
ringen, die je vasthoudt als een dier
bare schat.
Of je de jaren over zou willen doen?
Nee!
Immers jij bent al die jaren tezamen
een kostbaar bezit, dat je in de kleine
jaartjes, die dan nog voor je liggen, als
metgezel weet naar de laatste score
1-0.
Maar fk weet: ik heb geleefd en mag
misschien nog even beleven, maardan
zeg ik straks "Het leven was het
waard" en neem dan afscheid.
O. BOR (74)
Als de "senioren" gaan schrijven over
Indië, dan wordt dat veel, met al die
heerlijke herinneringen. Dus als je
mee wilt doen, vertel je alleen over het
beste. En dat was voor mij het leven
met mijn gezin, het simpele leven van
alle dag.
Met wijs beleid van de regering werd
je de eerste jaren "buiten" geplaatst
en dat waren toch wel mijn beste
jaren. Dat de familie was achterge
bleven in Holland, viel mee, en dat de
schoonfamilie daar zat, was best te
overkomen. Je had er al gauw wat
familieleden bij aan de bedienden, die
er bij hoorden en als zodanig werden
behandeld. Als je buiten zat, miste je
veel van de wrijving op grote kantoren.
Natuurlijk had je wel eens wat ruzie ter
plaatse, maar dat gaf net dat vleugje
spanning wat je nodig had.
Vader had zijn kantoor of school of
ziekenhuis, en moeder werd een kei
zerin met de naaimachine en de naai
mand. Eens in de maand naar de grote
stad voor wat boeken uit de bibliotheek
en voor de langanan. Het eten was
iedere dag weer een verrassing want
je bent jong en dan heb je trek. En het
was allemaal nog nieuw. Je had een
heel huis en een tuin, waar je alles in
kon proberen, ook je zaadjes uit Hol
land, die dan wel mis gingen, maar ook
pogen is schoon. En dan natuurlijk de
kinderen, met die tuinWat een
leven hebben die gehad, met tuin en
dieren en bedienden. En je had er tijd
voor.
Als ik nu dat gejaagde gedoe hier zie
en meemaak, blijft de rust daar in die
tijd het beste. Je hoefde niet zo nodig
naar de TV (het boze oog) te kijken,
want dat was nog niet uitgevonden. En
de radio was zeer bescheiden. Je ging
met de kinderen wandelen. Of wat
fietsen, want een auto was de eerste
zes jaar nog een verre droom. De
avonden waren lang en mooi en als je
jong getrouwd bent, moet je veel
praten samen, dan leer je nog eens
iets en je weet dan alles van je partner
en hoe die jou beleeft. Geldzorgen
had je niet veel, eenvoudig omdat je
geen geld had. Je moest het zuinig
doen, maar je had genoeg, en wie durft
dat nu nog te zeggen
Vervelen deed je je nooit, daar zorgde
je gezin voor, dat was vol van interes
sante zaken, en gaf je een leven van
werken en voldoening. Ik zou er nog
uren over kunnen schrijven, dat simpele
bestaan, dat zo rijk was. Maar u weet
het allemaal en dat was voor de mees
ten van het beste.
J.B.
550 gram f 15,—
300 gram f 10,—
Dagelijks vers per post gratis
thuisbezorgd.
Inlichtingen:
tel. 09-3216696295 of schrijven
naar Postbus 17, 3180 Wester-
loo, België
10
