bandjes met gamelanmuziek, Yogya-
stijl. "Weetje waar je die moet kopen?"
vroeg Pak Wiji bezorgd. Ik verzekerde
hem, dat ik dat wist. Bescheiden trok
hij zich terug om ons verder niet te
storen bij onze inkopen en wij spraken
af op welke tijd wij weer terug zouden
zijn bij de taxi. En zoals dat gaat in
gezelschap van vrouw en dochter, de
tijd werd volledig gevuld met bezoe
ken aan onweerstaanbare kleding
winkels met aantrekkelijke obralprijzen
en aan batik- en souvenirwinkels, met
een waardige afsluiting in een ijssalon.
En toen het tijd werd om terug te gaan,
had ik mijn bandjes nog niet. Dat was
geen ramp, zo hield ik mij voor, in
Jakarta zou er nog gelegenheid genoeg
zijn. Het eerste, dat Pak Wiji mij vroeg,
toen wij bij zijn taxi aankwamen, was
of ik wel alle boodschappen had ge
daan. Op mijn bevestigend antwoord
herhaalde hij zijn vraag nog dringen
der. Ik begreep niet goed wat hij
bedoelde en antwoordde weer bevesti
gend. "Wat voor gamelancassettes
heb je dan gekocht?", vroeg hij ten
slotte triomfantelijk.
Toen ging me een licht op en ik zei
hem dat daar geen gelegenheid voor
was geweest, doch dat ik ze elders wel
zou kopen. Voor dat ik er erg in had
opende hij het kastje in het dashboard
en overhandigde mij een pakje.
"Maak maar open", zei hij. Tot mijn
stomme verbazing kwamen er drie
cassettes met Yogyase gamelanmuziek
tevoorschijn, precies zoals ik mij die
gewenst zou hebben. Ik was met stom
heid geslagen en tevens diep ontroerd.
Hoe was dit mogelijk? Hoe ongelofelijk
fijnbesnaard moest deze man zijn, dat
hij mij deze attentie bereidde. Ik heb
hem nooit gevraagd, hoe hij wist, dat
ik die avond niets gekocht had. Natuur
lijk wilde ik de bandjes betalen. Ver
ontwaardigd wees hij dit voorstel van
de hand. Dit was een geschenk van
vriend tot vriend omdat hij zulke aan
gename uren met ons had doorge
bracht!
Toen we die avond terug waren ge
komen in het hotel en ik, zoals ge
bruikelijk, met Pak Wiji in de lobby
wilde afrekenen, probeerde ik het geld
voor de cassettes plus een royale fooi
extra op de rekening te zetten. Hij had
het onmiddellijk door en weigerde
pertinent. Pas toen ik zei, dat het geld
voor zijn kinderen bestemd was,
stemde hij toe, want dat was heel wat
anders. Voordat hij vertrok, vroeg hij
mij om een gunst. Hij gaf mij zijn
kaartje met naam en adres en vroeg of
ik nog eens wilde schrijven. Ik gaf hem
daarop ook mijn adres. "Wil je mij
alsjeblieft aanbevelen bij je vrienden
en kennissen in Holland?" vroeg hij.
't Liefst mensen zoals jullie, die mijn
land en mijn volk kennen en die mijn
taal spreken, want die wil ik met
plezier rondrijden en alles laten zien.
Dan kan ik gezellig met hen praten en
herinneringen ophalen". Ik beloofde
hem, dat ik mijn best zou doen. En
toen namen we roerend afscheid van
Pak Wiji, een Javaanse vriend, die
bewezen had, dat ware vriendschap uit
het hart komt en zich niets aantrekt
van ras, taal, afkomst of verschil in
culturele achtergrond.
En om mijn belofte gestand te doen,
laat ik hierbij het adres volgen:
Taxi driver - Puri Artha Hotel -
Wiji Prapto Prayitno
Alamat: Jl. Cendrawasih no. 3
Yogyakarta.
Wie weet, komt dit adres nog eens van
pas. Matur nuwun.
R. S. WASSING
1Een zg. vliegend draakje, een hage
dis, die al zwevend van de ene
boom naar de andere, zijn weg
zoekt.
2) Herdersjongetje, dat de karbouwen
hoedt en verzorgt.
3) De z.g. tweede gewassen, die na de
rijstoogst worden geplant, zoals
lomboks, kacang en ketella.
4) Een vlieger, die met glastouw is los
gesneden en wordt gevolgd door
de desa-jeugd in de hoop, de losse
vlieger te kunnen bemachtigen.
5) Een oud ritueel in de vorm van een
gemeenschapsspel voor vrouwen
en meisjes, met als middelpunt een
pop, gemaakt van een rijststomer of
kukusan en een klapperschep als
hoofd en lompen als armen.Bij volle
maan wordt de geest van Nini To-
wong opgeroepen en uitgenodigd
om in de pop neerte dalen. De pop,
die nu magisch geladen is, en vast
gezet op een wan, wordt door de
vrouwen vastgehouden. Door het
maken van plotselinge bewegingen
kan de pop antwoord geven op
bepaalde vragen.
25
