prise en Mount Garneth waar allerlei
half edelstenen worden gevonden enz.
Dan zijn daar dus Greth Seth-Prillwitz,
en de 82-jarige Oma Constanze-Nigge-
brugge, die me zo graag op bezoek
hebben. Maar werkelijk, de afstanden
zijn groot (10 km naar Oma en zo'n 30
km naar Greth), ik kom uren op een dag
tekort. Het liefst zit ik gewoon thuis en
zorg voor mijn rijen bloeiende Afri
kaanse viooltjes.
Zo'n 16 jaar geleden, misschien langer,
of korter, gaf je iemand mijn adres in
Papua-New Guinea voor inlichtingen
over Australië. Ik ben de naam van die
Indische familie vergeten. Maar zij zijn
gekomen. Hij werkte eerst in de bin
nenlanden van Australië, op zoek naar
petroleum. Later werd hij tot zijn over
grote blijdschap door de firma naar
Singapore uitgezonden, naar één van
die petroleum-eilandjes voor de kust.
Daarna is de correspondentie dood
gebloed. Hij bleef wel Australië als
basis houden.
Een paar jaar geleden heb je mijn
adres gegeven aan V.D. Daar corres
pondeer ik nog wel ongeregeld mee.
Zij gaat elke twee jaar naar Indonesië.
Afgelopen maand beloofde ze hierheen
te reizen, maar dat is tot heden nog
niet gebeurd. Ik wacht nog steeds op
haar. Het is ook een hele stap als
vrouw alleen naar een Engels-sprekend
land (en wat voor dialect Engels! Oi
loike you, i.p.v. I like you, etc).
Wel, dat is dan het nieuws van hier.
Mijn drie koffiestruiken stonden ge
durende drie dagen in spierwitte bloe
sem gehuld. Arabica - de zg. Java
koffie. Mijn man begon immers als
koffieplanter?
Hartelijke groeten,
INE KOLDER-LEENAARS
Australië
"M'n zus en ik zijn sinds enkele weken
terug van een trip naar Indonesië. We
zijn niet met een "groep" gegaan. Dan
word je verwend, gebracht, gehaald,
gedragen, verzorgd en beschermd. Je
ziet dan alléén wat mooi is.
Wij, met onze magere beurs, deden
het "the hard way" op onszelf, moesten
dus zelf alles opscharrelen en onder
vinden. Zodoende hebben we van alles
en nog wat gedaan en gezien. We
hebben geen familie, slechts één
vriendin, een non, in een klooster te
Jakarta.
We waren wel verbaasd over de grote
contrasten die men vindt op Java. Van
de opulente hotels en herenhuizen tot
de armzaligste armoe. Ik geloof echter
dat er geen honger geleden wordt,
want een bedelaarzal altijd een schepje
rijst krijgen als hij z'n hand (kom)
ophoudt, dat hebben we gezien, 't Is er
dus niet zo erg als men ziet in Calcutta
of Bangladesh. Daarentegen is Indo
nesië in vele opzichten ver vooruit
gegaan, dat al begint met de compu
terized airport b.v. Jakarta en Denpasar,
AN WILLEMSEN-STERCKX
Verenigde Staten
"Let niet op het schrift, ik heb bijna
geen gevoel in mijn vingers, en moet
steeds even ophouden om ze warm te
wrijven. Ik moet mijn brief wel afmaken,
als ik ophoud weet ik niet meer wat ik
schrijven moet. Na mijn ziekte ben ik
erg achteruit gegaan, ik ben een hele
drugstore. Vraag aan de dokter om
injecties tegen de arthritis, maar hij wil
ze niet meer geven, wel pijnkiIIers.
Weet je wat hij zegt, "Keep going,
keep laughing en laatje handen wap
peren als je niet wilt dat ze stijf
worden"!
Ik woon nu bij mijn oudste dochter en
haar man, lertje heet ze, en haar man
heet Joop. Zij is net met pensioen.
Joop al een jaar geleden. Nou, toen
moesten Joop en ik gaan koken, ik de
groenten schoonmaken, brambang
schillen en radjang, maar ik laat altijd
Joop de lombok schoonmaken en hij
mag het koken. Altijd met kibbelen, als
hij de boemboes moet goreng. Altijd
met weinig olie. Dan zeg ik: "Joop dat
is te weinig".
"Mam, te veel is niet goed, denk om de
cholesterol".
"O.K." zeg ik dan, "jij bent de boss".
Met gevolg gosong, en als Ier dan
thuis komt zegt hij "Ik heb gekookt, ik
hoop dat je het lekker vindt".
Ik ben blij dat mijn dochter nu al thuis
is, hoeven wij niet te koken. Hij helpt
dan wel met omwassen, ik blijf groen
ten schoonmaken. Ik mag van de
dokter niet meer koken, en het is
moeilijk ook.
Ik loop met een walker (looprek),
berabé (omslachtig) weetje. Dan moet
de rolstoel mee, ik kan niet veel meer
lopen. Alleen als mijn twee kleinzoons
hier met vakantie zijn wel, dan ga ik
met hen en de anderen naar zo'n
ontspanningsoord, waar ze allerlei
spelletjes kunnen doen en zwemmen
de Jumbo's van Garuda etc. Fietsen
zie je niet meer in de steden, ledereen
rijdt een motorbike of mopeds. Soms
zit de hele familie er op. Pa, ma en twee
kinderen, incredible, 't Verkeer is zo
druk, en zo luid, we konden elkaar niet
verstaan als we langs dit verkeer ston
den te wachten op een taxi. De meeste
zijn airconditioned. Fooien zijn een
"must", dat is zowat hun levensonder
houd, en dat gaat de hele rij langs. Iets
wat wij in Australië niet doen (tenzij je
een Amerikaan bent, die tippen nog
steeds).
We vonden Bali, buiten het toeristen
ressort, waar wij niet verbleven, nogal
armzalig en vuil. De bevolking zeer
vriendelijk en soms erg opdringerig.
Iedere bediende die ons leerde ken
nen wou naar Australië emigreren!
Enfin, er was zoveel te zien en te doen,
't is een boek vol. Het meest fabel
achtige en prachtige schouwspel was
de "Ramayana" voor de Prambanan
An Willemsen (75+), ondanks fysieke
narigheden, altijd die zin voor humor die in
haar brieven nooit ontbreekt.
en gambelen, en Oma doet even hard
mee. En ze hebben altijd plezier om de
rolstoel te douwen, maar ik houd mijn
hart vast. Ze gaan dan met mij hard
lopen. "Oma, we laten je heus niet
vallen!"
Zo af en toe ga ik naar mijn andere
dochter toe, zij woont ook in Walpole.
"Dan geef je Ier een beetje rust" zegt
ze, "dan kan ze zich ontspannen." Ik
heb 3 x in de week, woensdag, don
derdag en vrijdag een wijkverpleegster
om mij te helpen met baden. Zo, dat is
dan mijn leven van elke dag. Soms
denk ik wel, wanneer is het afgelopen,
ik ben al moe weet je.
Ondanks alles ben ik nog altijd even
bol, ik ben ook net bij de dokter
geweest en natuurlijk moest ik op de
weegschaal, ik ben 2Zi pond afgeval
len. "Dat is great Johanna, houden
zo", hij is een schat die dokter weet je,
hij beschouwt mij zo'n beetje als zijn
anak mas. Hij heeft voor mijn leven
gevochten toen ik zo ziek was.
tempel bij Yogya 's avonds. Ik heb nog
nooit zoiets geweldigs gezien. Wat
een voorstelling! Wat een dansers!
Het Marine etablissement in Surabaya
is reusachtig uitgebreid. We hebben er
als kind gewoond en konden 't nu
vanaf Tandjong Perak en ferry boot
bekijken.
De ferry van Surabaya tot Madura
Kamal is ook enorm veranderd; van
kleine stoomboot tot grote vracht-
ferry.waar cars en lorries oprijden plus
een dek voor 300 passagiers. Er is
ieder half uur service en de boot is
vol, zoveel verkeer is er tussen
Madoera en 't vaste land.
De trip naar Indonesië was nogal een
nostalgische onderneming, doch het
heeft ons enigszins genezen van de
diepe gevoelens die we steeds ge
koesterd hebben, 't Is een prachtland,
lieve bewoners, erg behulpzaam. Toch
vind ik wel dat 't hier, thuis, beter is.
33
